φθινοπωρινό παραλήρημα

   Προχθές το μεσημέρι ο πατέρας μου έφερε στο σπίτι ένα μικρό χελωνάκι που βρήκε στο δρόμο.
Θα μεγαλώσει λίγο και θα το αφήσουμε στη φύση, όπου φύση είναι μάλλον το χωριό στο οποίο διδάσκει ο μπαμπάς μου. Ανέκαθεν αγαπούσα τα ζώα αλλά πείτε με κουλή, πείτε μου ψυχωτική, είχα ένα θέμα με τις χήνες και τις χελώνες... Δεν ξέρω γιατί. Με τις χελώνες αρχίζω να το ξεπερνάω, αφού αφήνω το "μαρούλι'' έτσι φωνάζουμε το χελωνάκι, να περπατάει στο χέρι μου. -Ναι, το ότι πηγαίνουν αργά σε σημείο υπερβολής δεν είναι μύθος.-
  Αυτή η παραπάνω άχρηστη παράγραφος δεν εξυπηρετεί σε τίποτα , απλά ήθελα να κάνω μία αναφορά στο συμπαθητικό -πλέον- ζωάκι.  
  Ε λοιπόν αυτό το φθινόπωρο μ'αρέσει πολύ. Νομίζω πως αυτό συμβαίνει επειδή μπήκε γλυκά και ήρεμα, όπως πρέπει και δεν άρχισε με ατελείωτο κρύο και βροχές από αρχές Οκτώβρη. Το μόνο θέμα είναι πως έχω πάρει τρία κιλά και βαριέμαι να τα χάσω και πως επίσης έχω μία απίστευτη αδράνεια όσον αφορά το διάβασμά μου , γεγονός εγκληματικό για μαθήτρια της Γ λυκείου η οποία έχει στόχο τα 17.640 μόρια στην εσχάτη των περιπτώσεων. 
  Το παράδοξο είναι ότι διαβάζω σαν τρελή τα πιο άσχετα πράγματα που μπορεί κανείς να φανταστεί. Τις τελευταίες 15 μέρες έχω διαβάσει, ένα βιβλίο του Φρόιντ- οκ δεν το τελείωσα ακόμη αλλά κοντεύω-, 100.000.000 άρθρα άλλων blogger, όλα τα ποιήματα του βιβλίου νεοελληνικής λογοτεχνίας κατεύθυνσης, δύο θεατρικά έργα του ίδιου βιβλίου γενικής παιδείας και μερικά κείμενα από εκεί και το 2ο και 3ο κεφάλαιο του βιβλίου της κοινωνιολογίας του σχολείου τα οποία είναι εκτός ύλης για το διαγώνισμα αλλά φοβερά ενδιαφέροντα...πφ....μόνο τα απαραίτητα δεν διαβάζω δηλαδή... ειλικρινά έχω αρχίσει να φοβάμαι για το τέλος. Πίστευα πως αργά η γρήγορα θα στρωθώ. Εντάξει διαβάζω αλλά όχι με ρυθμούς Γ λυκείου, πρέπει να πάρω μπρος!
  Στα διαγωνίσματα γράφω ικανοποιητικά 80-90%, όμως σκεφτείτε πως είναι ακόμα αρχή και άλλοι παρόμοιων στόχων με τους δικούς μου πιάνουν εκατοστάρια! Αγχώθηκα λίγο...Έστω.
   Ονειρεύομαι τη χρονιά που θα έρθει. Βλέπω εμένα να έχω περάσει ψυχολογία, κατά προτίμηση Θεσσαλονίκης. Φοιτήτρια, παρέες, καφέδες, μπύρες, ύπνος,βόλτες, μουσική, χαβαλές...και θα μαθαίνω επιτέλους πραγματικά χρήσιμα και επωφελή πράγματα που θα έχω επιλέξει ΕΓΩ Η ΙΔΙΑ.  
 Θα συμβεί.. μόνο που μέχρι να συμβεί πρέπει να περάσουμε το λούκι
 Μέριασε κόσμε! Το λούκι είναι δικό μας!
Δική μας η ευθύνη! Δικό μας το μυαλό!
Δικές μας οι αγάπες κι οι αναποδιές!
Δική μας η ζωή.
Δικά μας και τα όνειρα, δικό μας το φθινόπωρο....

φαύλος

Υπάρχει λόγος που καταλαγιάζει μέσα μας ο πόνος του προηγούμενου έρωτα όταν φτάνει η στιγμή να περάσουμε στον επόμενο. Μερικούς έρωτες απλά δεν τους ξεχνάμε ποτέ. Η καρδιά μας έχει αλλάξει μέσω αυτών, έχει διδαχτεί, υπό το πρίσμα τους μαθαίνει τα όριά της...
Θεωρώ πως ο έρωτας είναι αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης του ανθρώπου. Αν δεν ήταν, ίσως μπορούσαμε να τον ελέγξουμε, ίσως να μην είχαμε την ανάγκη να ερωτευτούμε ξανά ,ειδικά όταν έχουμε δει την πλευρά του αυτή, που μας πονάει.
Στη δική μου ζωή ο έρωτας είναι συνυφασμένος με τον πόνο, με τις μοναχικές μου στιγμές, αυτές τις ανυπόφορες τις μελαγχολικές, είναι αδελφός τους...παράξενο τάχα?...
Είναι δύσκολο να αγαπάς, να αφήνεις την ψυχή σου στο βασανιστή έρωτα... Αλλά πόσο άδειος είσαι και χωρίς αυτόν? Γιατί άραγε ο έρωτας να νοηματοδοτεί την ύπαρξή μας?Γιατί εμείς, οι χειρότεροι όλων των πλασμάτων και οι καλύτεροι συνάμα, εμείς που μπορούμε να γίνουμε άγιοι αλλά και δαίμονες σκληροί, γιατί εμείς να νιώθουμε απ' όλη τη φύση το άγγιγμα του έρωτα στις καρδιές μας?
Ποιος ο λόγος όταν μας πονάει τόσο????? Ο έρωτας όταν πετύχει πιστεύω σε φτάνει στην αιωνιότητα, κορυφώνει την ύπαρξή σου , ολοκληρώνει τη ζωή σου.
Πότε όμως πετυχαίνει? Αν πετυχαίνει ποτέ... Στ'αλήθεια έχετε δει στην πραγματική ζωή δυνατό, ουσιαστικό αμοιβαίο έρωτα, ή είναι ιδιότητα μόνο του ενός εκ των δύο να τον νιώσει.?...
Ονειρεύομαι, ελπίζω στο απόλυτο... Για να έχω τη δυνατότητα να το νιώσω, να το αποζητήσω, σημαίνει πως υπάρχει. Το δέχομαι, υπάρχει. Θα το δω όμως? Θα μου συμβεί? Γιατί σε τόσους και τόσους δεν έχει συμβεί?
Στην ιδέα ότι κάποια στιγμή στη ζωή μου πρόκειται να συμβιβαστώ με πιάνει ρίγος....
Μπορούμε να βιώσουμε τον έρωτα με πολλούς ανθρώπους από την άλλη. Πόσο δυνατός όμως θα είναι? Αποκλείεται να είναι το ίδιο σε όλες τις περιπτώσεις.


ΕΡΩΤΕΥΌΜΑΣΤΕ ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΎΡΙΟΙ.
ΠΟΝΑΜΕ. 
ΣΤΑΜΑΤΑΜΕ ΝΑ ΠΟΝΑΜΕ. 
ΚΕΝΟ.
ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΚΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ.. ΞΑΝΑ... 
γιατί?.... 

θα ναι η ύπαρξη που δεν αντέχει τη μοναξιά της... θα ναι η ανάγκη για αναπαραγωγή... Δεν μπορεί, κάπως θα εξηγείται. Αν όχι, ο άνθρωπος είναι απλά το περισσότερο μαζοχιστικό ον που θα γνωρίσει ποτέ του αυτός ο κόσμος. 

E κι αν δεν κάτσει ο Τζακ Ποτ, υπάρχει πάντα ο Τζάκ Ντανιελς!

- Και ποιο είναι το κίνητρό μου ρε Ελένη? 
Μου είπε και έβαλε λίγη ακόμη βότκα στο ποτήρι του. Τσουγκρίσαμε και την ήπιαμε μονορούφι. Το είχαμε δηλώσει εξ'αρχής, απόψε θα πίναμε μέχρι να γίνουμε λιώμα. 
Είχε δίκιο, του έλειπε ένα καλό κίνητρο... Τόσο διάβασμα και καμία προοπτική. Είχε δίκιο, απόλυτο δίκιο αλλά δεν μπορούσα να του το πω.
- Καλύτερα ένας μορφωμένος φτωχός παρά ένας φτωχός στουρνάρι. 
Είπα τελικά. Το σκέφτηκε για μερικά δευτερόλεπτα, γέλασε. 
- Στη μόρφωση μας ρε πούστη! 
Είπε και ήπιε το τρίτο ποτό... Θα έχανε το μέτρημα,θα το έχανα κι εγώ. Όμορφη βραδιά, όμορφη η μέθη. Σε κάνει να νιώθεις πως τα μόνα που χρειάζεσαι τελικά στη ζωή , είναι 10,95 ευρώ. 
Τόσο έχει η absolut στην κάβα. 
Δεν ισχύει, ξεχνάς όμως για λίγο. Και είναι αυτές οι αλκοόλες νύχτες μας κοιτάζοντας τ'αστέρια σε ταράτσες πολυκατοικιών, που τελικά μας κάνουν να γελάμε με τη ζωή... 

Ο πιο ασφαλής τρόπος να μη χάσεις, είναι να μην παίξεις

  Τις τελευταίες μέρες , τα μεσημέρια και κοντά στο χάραμα τις περνάω παρέα με τον Λ. και παίζοντας risk, ένα επιτραπέζιο στρατηγικής , το οποίο στην αρχή δε μου γέμιζε το μάτι, τώρα όμως κόλλησα. Σκεφτόμουν λοιπόν ότι πέρα από τη σκέψη και τις μελετημένες κινήσεις τις οποίες χρειάζεσαι για να κερδίσεις ένα παιχνίδι , μεγάλο ρόλο έχει και το ρίσκο. Ίσως αποβεί μοιραίο όμως... χωρίς αυτό, ειλικρινά δεν έχει πλάκα. Δεν έχει νόημα να παίζεις χωρίς ρίσκο, δεν... δεν το διασκεδάζεις.. βαριέσαι.
  Κάπως έτσι είναι και η ζωή. Σε σημαντικά πράγματα φοβόμαστε να πάρουμε το ρίσκο. Το να ρισκάρεις σημαίνει πως ή θα έχεις κερδίσει κάτι σημαντικό ή θα χάσεις κάτι σημαντικό. Η μία η άλλη είναι. Το ρίσκο έχει νόημα όταν κινδυνεύεις να βρεθείw με τίποτα ή με τα πάντα. Αλλιώς δεν είναι ρίσκο,αληθινό ρίσκο εννοώ. Η όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ ,αλλά στην προσπάθεια για τη διεκδίκησή του μπορεί να χάσεις κάτι άλλο εξίσου σημαντικό και επιπλέον να μην κερδίσεις τελικά αυτό το πρώτο σημαντικό πράγμα για σένα.... Θέλω να φτιάξω μωβ, σημαίνει πολλά για μένα αλλά δεν είμαι σίγουρη αν χρειάζομαι μπλε και κόκκινο ή μπλε και κίτρινο. Έχω ελάχιστη μπογιά και αν το ρισκάρω, κινδυνεύω να τελειώσω τη μπλε μπογιά μου χωρίς νόημα αν την αναμείξω με λάθος χρώμα και να τη χάσω χωρίς να έχω φτιάξει μωβ...Αν όμως πετύχω τελικά το χρώμα που θέλω, το μωβ δηλαδή, θα έχω κερδίσει πολλά περισσότερα απ όσα έχω τώρα με τρεις διαφορετικές μπογιές που καμιά τους δεν είναι μωβ.
 Τι θα κάνεις? Δεν είσαι σίγουρος για τα αποτελέσματα. Έχεις 2 επιλογές .
1- Δεν αναλαμβάνεις την ευθύνη, φοβάσαι πως αν επιχειρήσεις την ανάμειξη και κάνεις λάθος θα χάσεις δύο από τα χρώματά σου μάταια και θα μείνεις με ένα χρώμα το οποίο όμως δεν είναι αυτό που πραγματικά θέλεις δηλαδή το μωβ.
2- Αναμειγνύεις το μπλε με το χρώμα που πιστεύεις πως πρέπει. Παίρνεις το ρίσκο.  Αν τελικά το αναμείξεις με το κόκκινο, θα έχεις κερδίσει. Έχεις πλέον φτιάξει μωβ, και είσαι χαρούμενος! Μπορεί να γίνεις και ευτυχισμένος αν από το μωβ εξαρτάται η ευτυχία σου.
Αν συνδυάσεις το μπλε με το κίτρινο θα διαπιστώσεις ότι μόλις έχασες την ευκαιρία να αποκτήσεις το μωβ σου. Έχεις πράσινο και αυτό δε σε βοηθά σε τίποτα στο να είναι ευτυχισμένος ή ακόμα χειρότερα δεν θα έπρεπε να έχεις καθόλου πράσινη μπογιά, σου κάνει κακό. Έπαιξες, έχασες.
 Έμαθες όμως, έγινες πιο έμπειρος απ' τη ζωή. Αλλά ακόμα κι αν αυτό δε συνέβη, τα έχασες όλα και αυτή τη στιγμή σου λέω μαλακίες ,είχες τη χαρά του να παίξεις. Και αυτό φίλε μου, σε κάνει ζωντανό...
 Δεν είμαι από τους ανθρώπους που ρισκάρουν εύκολα, ούτε πιστεύω πως η ζωή θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται σαν ένα παιχνίδι. Μήπως όμως αυτό είναι?... Και πόσο γεμάτη τη βλέπουμε τελικά , πόσο την εκτιμάμε στο τέλος της ημέρας, αν δεν έχουμε κινδυνέψει να χάσουμε?...

koukoubadi

  Ξέγνοιαστο καλοκαίρι... έτσι είναι ή έτσι θα πρέπει να είναι. Κι εγώ με τόσους ανθρώπους γύρω μου, με καθημερινές εξόδους, καφέ το απόγευμα, μετά κρύο γιαούρτι με σιρόπι κεράσι και μπύρες στο φρούριο ως αργά το βράδυ... Ένα σορό γνωστοί, οι φίλοι μου, αστεία, γέλια, φλερτ... Και μέσα σε όλο αυτό το χαμό εγώ να κοιτάζω τ αστέρια νιώθοντας μόνη.. πολύ μόνη... αχαριστία θα το έλεγα...
Ντροπή μου...

ζόρικα ξενύχτια

   Τις τελευταίες μέρες δεν κοιμάμαι καλά. Για την ακρίβεια, ο νυχτερινός μου ύπνος  περιορίζεται στο διάστημα 2-4. Γύρω στις 4 ξυπνάω μόνη μου- το βιολογικό μου ρολόι έχει κλατάρει. Έπειτα δεν καταφέρνω να ξανακοιμηθώ, το πηγαίνω σερί μέχρι να γράψω και έπειτα πέφτω σε λήθαργο όταν επιστρέφω σπίτι μέχρι τις 5 το απόγευμα πιω δεν πιω καφέ.
  Ναι, κάτι δεν πάει καλά. Νιώθω κουρασμένη αλλά όχι νυσταγμένη και όσο κι αν χαλαρώνω, όσο σκοτεινό κι αν είναι το δωμάτιο, δεν καταφέρνω να κοιμηθώ.  Έχω μάθει πια το πρόγραμμα του ραδιοφώνου τα ξημερώματα και τις επαναλήψεις της τηλεόρασης. Στην αρχή το ξενύχτι έχει μία εσάνς, μία μαγεία, κάτι. Τώρα έχει καταντήσει εκνευριστικό. Δεν ξέρω, θα δοκιμάσω ένα ρόφημα για το οποίο μου είπε η κολλητή μου, ελπίζω να πιάσει και να μη συνεχιστεί άλλο αυτή η κατάσταση. Είναι και τα κουνούπια, και η ζέστη και ο έρωτας που λέει και ένα σποτάκι που κυκλοφορεί τελευταία. Φταίει και το ξερό μου το κεφάλι όμως, αναμφίβολα.... Σε 25 λεπτά θα πάω τυπικά στο σχολείο να παραδώσω μία άδεια κόλα εξετάσεων στην άλγεβρα και θα γυρίσω να κοιμηθώ...
  Όμορφη η ανατολή αλλά η δύση έχει άλλη χάρη ;) 

this is what makes us GIRLS

  Σήμερα είναι τα γενέθλιά σου. Έρχονται πάντα πακέτο με το καλοκαίρι... Πιστεύω λοιπόν ότι ένα post είναι το ελάχιστο που σου αξίζει, αν και δεν θα το δεις ποτέ - ξέρεις, κάποια πράγματα έχω ανάγκη να τα κρατάω για μένα-. Σε ξέρω λοιπόν 5 χρόνια. Δεν είναι πολλά, σε σύγκριση με τον Θ. , τον Λ. και τον Κ. ας πούμε που τους ξέρω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν είναι τίποτα. Η σχέση μου όμως μαζί σου είναι πλέον τόσο ουσιαστική όσο και με τα παιδιά. Πιστεύω ότι με ξέρεις πολύ καλά. Είσαι από τους λίγους ανθρώπους που με έχουν μάθει τόσο.
   Δεν ξέρω τι μπορώ να πρωτοθυμηθώ. Γελάμε τόσο πολύ μαζί... Έχουμε δικά μας αστεία και κώδικα επικοινωνίας που οι άλλοι δυσκολεύονται να καταλάβουν. Ξέρω τι σκέφτεσαι πριν προλάβεις να το πεις, ξέρεις πως θα αντιδράσω σε κάθε περίσταση...
  Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσω στιγμές.... Θα ξεκινήσω από τις πιο απλές που θέλουν τις δυο μας να κάνουμε κούνια στο πάρκο - εγώ πάντα το παρακάνω με την κούνια εσύ είσαι πιο καθωσπρέπει-, να κάνουμε βόλτες τρώγοντας παγωτό και να ξεραινόμαστε στα γέλια, να πίνουμε σαγκριά στο μπαλκόνι στις 6 το πρωί... Η δική σου αγκαλιά όταν είμαι χάλια, οι δικές σου κουβέντες να με κάνουν να νιώθω πιο δυνατή... Τα μεταξύ μας σχέδια για τα ταξίδια που θα κάνουμε τελειώνοντας το σχολείο, η συγκατοίκησή μας στο πανεπιστήμιο, το ότι θα σε παντρέψω με τον άντρα της ζωής σου - εγώ χλομό να τον βρω πριν από σενα-, τα κοινά καπή στα οποία θα γραφτούμε... Δεν ξέρω, είσαι ο μόνος άνθρωπος που με κάνει να βλέπω τόσο μπροστά, που θεωρώ δεδομένο αν και αυτό δεν είναι καλό. Μου έχεις σταθεί σε δύσκολες καταστάσεις, με προσέχεις και δεν αλλάζει τίποτα μετά από λάθη που μπορεί να κάνουμε, η σχέση που έχουμε δε στέκεται σε μικρότητες.
   Δε σε ζηλεύω. Λένε πως οι γυναίκες αλληλοζηλεύονται ακόμα και ως φίλες αλλά δεν έχω νιώσει ποτέ κάτι τέτοιο σχετικά με εσένα. Είσαι όμορφη, έξυπνη, έχεις χιούμορ και άλλα αξιοζήλευτα χαρακτηριστικά αλλά ειλικρινά αυτό που αισθάνομαι είναι χαρά για σενα και περηφάνια.
     Πιστεύεις σ εμένα και αυτό μου δίνει μεγάλη δύναμη και ξέρω ότι κι εσύ είσαι ακομπλεξάριστη απέναντί μου. Ελπίζω αυτό που σου ετοιμάσαμε να σου αρέσει.  Σ αγαπάω πολύ.

 
Το κανονικό τραγούδι αρχίζει από το 0.30 και μετά



      

Επί 24ώρου

  Θα είναι μόνο μία μέρα. Το πρωί, θα δούμε την ανατολή πίνοντας καφέ στο μπαλκόνι και η αύρα της νέας μέρας θα παίζει με τα μαλλιά, θα χαιδεύει τα πρόσωπά μας.
       Θα πάρεις το ποδήλατό σου κι εγώ στηριγμένη πάνω σου... Θα κάνουμε μεγάλες βόλτες . Όταν ο ήλιος θα αρχίσει να λάμπει για τα καλά θα σταματήσουμε κάπου όμορφα. Θα είναι ένα πάρκο, ίσως και ένα λιβάδι .
Μπορεί να έχεις κούνιες και να χαρείς για λίγο την παιδικότητά σου μαζί μου. Το σίγουρο είναι ότι θα υπάρχουν λουλούδια. Τρυφερά, μυρωδάτα άνθη της Άνοιξης. Απλά υπέροχα.....
     Θα μεσημεριάσει και θα γυρίσουμε όλη την πόλη μέσα στο αστικό λεωφορείο. Δεν θα κατέβουμε σε καμία στάση, θα είμαστε απλοί επιβάτες, θαυμαστές της διαδρομής, χωρίς το άγχος να φτάσουμε κάπου.
   Μετά, κάπου στη θάλασσα. Με χέρια πλεγμένα μεταξύ τους θα περπατάμε πλάι στο κύμα, χωρίς τα παπούτσια μας.  Το δειλινό θα μας βρει αγκαλιά να ζωγραφίζουμε στην άμμο. Ίσως ακολουθήσει θερινό σινεμά σε κάποια ταινία εποχής. Εκεί, κάτω απ τ' άστρα της ανοιξιάτικης βραδιάς θα πάρω το πιο γλυκό φιλί σου...
  Θα κεράσω μπύρες σε κάποιο μικρό ροκ μπαράκι και έπειτα θα περπατάμε αγκαλιά μέσα στην πόλη. Θα μιλάμε ώρα... " Θα σου πω όσα δε μπορεσα και οσα δε σκεφτηκα και οσα φοβηθηκα και οσα βαρέθηκα".... Θα λέμε για όσα έχουμε ζήσει, για όσα ονειρευόμαστε... Άφησέ με να σε μάθω και δεν θα σου κρύψω τίποτα... 
     Περασμένες 12. Θα είμαστε πια στο σπίτι σου. Μείνε δικός μου απόψε, άφησέ με να κοιμηθώ στα χέρια σου. Και στο υπόσχομαι, πολύ νωρίς, μόλις χαράξει, θα φύγω αθόρυβα. Δεν θα είμαι εκεί όταν ανοίξεις τα μάτια σου... 
   Το μόνο που θα έχω αφήσει πίσω μου θα είναι το άρωμά μου στο σεντόνι σου κι ένα φιλί στο μέτωπό σου. Μπορώ να υποσχεθώ όμως ότι δεν θα το καταλάβεις, διακριτικά θα χαθώ κι εγώ μαζί με τη νύχτα που πέρασε.
   Μία μέρα λοιπόν, το μόνο που σου ζητάω...  

pirouettes

  Είναι κάτι νύχτες σιωπηλές, που κάνουν τις σκέψεις μου να ηχούν τόσο άκομψα διαπερνώντας τη ψυχή μου. Τυχαίνει κάτι τέτοιες νύχτες, όλοι γύρω να ναι κουρασμένοι, να παίζει χαμηλά η τηλεόραση χωρίς να μιλά κανείς, και το μόνο που είπα πως θέλω είναι να κάνω ένα μπάνιο και να πέσω για ύπνο. Ένιωθα πραγματικά κουρασμένη. Τώρα φρεσκολουσμένη και μέσα σε μία τεραστίων διαστάσεων μπλούζα με το λογότυπο της coca cola ενός παλιού φίλου από την κατασκήνωση, με κλειστό το φως  και μόνο το pc να φέγγει στο δωμάτιο, μπορώ να το πω. Δεν είμαι αρκετά κουρασμένη ώστε να σταματήσω να σκέφτομαι. Καλύτερα ίσως να ΤΟΝ σκέφτομαι. 

  Έχω βάσιμες υποψίες ότι όλα αυτά που ζω δεν είναι φυσιολογικά. Κανονικά δεν θα έπρεπε να ναι έτσι... Όχι, δε χωρά αμφιβολία, ο έρωτας δεν είναι έτσι. Σου δίνει και κάτι παραπάνω τις νύχτες πέραν της απέραντης μοναξιάς... Κάτι παραπάνω πρέπει να σου δίνει, δεν μπορεί.....

     Κοιτάζω ο δρόμο από το παράθυρό μου... Είναι όλα γλυκά και ήσυχα, επικρατεί η ανοιξιάτικη δροσιά στην ατμόσφαιρα και ένας ουρανός χωρίς άστρα απόψε. Μία γάτα κόβει βόλτες κι έπειτα χάνεται στη στροφή, ένα αυτοκίνητο περνάει, δεκάδες άλλα ακούγονται από μακριά. Το μόνο ελπιδοφόρο, το λιγοστό φως που βλέπω στο μπαλκόνι σου.... 

Αγαπητέ Β. ,

  Και τώρα τι δηλαδή? Εσύ dolce vita στο Μιλάνο κι εγώ εδώ παρέα με τα νεύρα μου? Αυτό που μου τη δίνει περισσότερο είναι αυτή η Βάσω που πήρατε μαζί σας! Γιατί, ο Γ. και η Ε. είναι ζευγάρι, οκ θα θέλουν να πάνε και καμιά βόλτα οι δυο τους. Ξέρω ότι επιβαλλόταν να έρθει και ένας τέταρτος για να μην κρατάς εσύ το φανάρι αλλά  όχι αυτή η Βάσω!!! Ναι οκ έχω σκάσει από τη ζήλια μου κάτι το οποίο δεν πρόκειται να σου παραδεχτώ ποτέ. Είναι που η Β. είναι ωραία κοπέλα ρε γαμώτο, και εμείς δεν έχουμε τίποτα σταθερό και συγκεκριμένο ώστε να μην έχεις το δικαίωμα να κάνεις κάτι μαζί της. Αυτό είναι που με κάνει να φουρτουνιάζω.
  Θέλω να πηγαίνεις ταξίδια, να περνάς καλά και όλα τα σχετικά όμως ζηλεύω... Δεν μπορώ να μην το παραδεχτώ στον εαυτό μου έχω σκάσει από τη ζήλια μας. Είναι που ξέρω κάπου βαθιά μέσα μου ότι ο τελευταίος άνθρωπος που σκέφτεσαι εκεί είμαι εγώ. Λυπάμαι γι'αυτό, λυπάμαι κάθε φορά που βγαίνω απ το σπίτι και ξέρω πως δε θα σε συναντήσω, λυπάμαι που κοιτάζω απ το παράθυρο και το αυτοκίνητό σου είναι μόνιμα παρκαρισμένο δηλώνοντας ότι εσύ λείπεις περισσότερο από κάθε τι άλλο...... Ουφ....
   Του χρόνου, όταν τελειώσω με τις πανελλήνιες και όλα αυτά θα είμαστε μαζί. Το πιστεύω. Θα είμαστε μαζί γιατί μόνο μεταξύ μας θα μπορούσαμε να έχουμε σχέση εμείς οι δύο.... Θα είμαστε μαζί... Θα είμαστε μαζί.... Θα είμαστε μαζί... Προσπαθώ να το πιστέψω γιατί λένε έτσι μόνο πιάνει.... Ξέρεις κάτι όμως? Ναι, είναι πιθανό να είμαστε μαζί στην  τελική. Γιατί το έχω καταλάβει πως μπορώ να σε κάνω πολύ ευτυχισμένο... και μάθε τώρα τα κατατόπια εκεί στην Ιταλία γιατί δεν θα αργήσουμε να πάμε οι δυο μας....

  Μην αργήσεις, να έρθεις γρήγορα.   

Μου λείπεις 

Δική σου, Ελένη 

IT HURTS

Where is the love
Where is the love
Where is the love
That everyone is talking of           
Where is the love
Where is the love
That everyone is dreaming of


Come to bed
Come to bed
Come to bed
I cannot sleep in all this heat
Come to bed
Come to bed
This terror's all within my head


Don't be deceived, no land in sight
We're all adrift in this dark night
We float on seas of disbelief
While singing songs of pain relief


Shake my body - release my soul
Punish my senses - lose control
This body's young but my spirit's old
Scatter my ashes and let my feelings go

Βουλιάζοντας στην επιφάνεια

    Σαφώς είμαστε νέοι. Νέοι και έχουμε μία ζωή μπροστά μας. Μια ζωή εμπλουτισμένη με πολλά υποσχόμενα όνειρα. Ο πατέρας μου λοιπόν με παροτρύνει κάθε φορά που χάνομαι στις "φιλοσοφικές" μου αναζητήσεις, να μην σκέφτομαι τόσο βαθιά. Λέει πως παιδεύομαι άδικα και ότι στην ηλικία μου πρέπει να χαίρομαι τη ζωή μου και πως έχω όσο χρόνο θέλω να απασχολούμε "με τέτοια" στο μέλλον. Τώρα λέει, προέχουν οι άμεσοι στόχοι μου.
  Βασικά έχω την αίσθηση πως η ανάγκη για όψη αποκλειστικά του κοντινού, του τώρα, το άμεσου, είναι   μάστιγα στην εποχή μας. Οι έννοιες περνάνε κρίση. Τρελαίνομαι όταν βλέπω δεκαεφτάχρονους να λενε ΘΑ Σ ΑΓΑΠΑΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ βαρύγδουπα, χωρίς συναίσθηση των όσων ξεστομίζουν , μετά από ένα-δύο μήνες σχέσης. Στο σχολείο και το φροντιστήριο ασχολούμαστε αποκλειστικά με τα μαθήματα και την ύλη που θα χρησιμοποιήσουμε στις πανελλήνιες εξετάσεις του χρόνου. Κανένα ενδιαφέρον για την ομορφιά της ήρεμης, γενικής γνώσης που δεν εξυπηρετεί στην εισαγωγή μας στο πανεπιστήμιο.  Δεν βγάζω την ουρά μου απ έξω, κάνω ακριβώς το ίδιο και δύο χρόνια τώρα διαβάζω ωφελιμιστικά. Το πρόβλημα ειναι ότι ακόμα και οι καθηγητές μας πας προτρέπουν σε μία τέτοιου είδους μόρφωση. ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΗ.
  Το άλλο που το πας? Μας έχει πιάσει όλους μία μανία να σχολιάζουμε τους γύρω μας. Τι φοράνε, πως μιλάνε, πως περπατάνε.... Έλεος, έχουμε καταντήσει να θεωρούμε πως το "σωστό" είναι παραπλήσιες φωτοτυπίες μας που εκφράζονται όπως εμείς! Σχολιάζουμε, σχολιάζουμε... ασχολούμαστε με τους άλλους! Πάντα επιφανειακά, σχεδόν καμία ένσταση σε σχέση με  πιο βαθιά χαρακτηριστικά τους.
   Επιφάνεια κύριοι. Επιφανειακά ζούμε, επιφανειακά κάνουμε σχέσεις, επιφανειακά ονειρευόμαστε, επιφανειακά μαθαίνουμε, επιφανειακά διασκεδάζουμε, επιφανειακά πεθαίνουμε.  Και βυθιζόμαστε σ' αυτό το βούρκο της επιφάνειας κάθε μέρα όλο και πιο πολύ.

Κι εσύ μιλάς για σκέψεις?  

Οnce Upon a Time

Το Πάσχα το πέρασα παρέα με την κόρη κολλητών φίλων των γονιών μου, την Ελπίδα που υπεραγαπώ και μου έχει μεγάλη αδυναμία. Είναι ένα πανέξυπνο, γλυκό κοριτσάκι των έξι ετών , κυριολεκτικα αξιολάτρευτο... 

Όταν αφιερώνεις λοιπόν τον περισσότερο χρόνο της ημέρας σου σε ένα μικρό παιδί που είναι μάλιστα κοριτσάκι, είναι επόμενο να κάνεις διάφορες αναδρομές στη δική σου παιδική ηλικία. Σε όλα αυτά τα μαγικά ταξίδια που έκανες τότε και τώρα σου λείπουν φοβερά. 

Είδα λοιπόν μετά από χρόνια τις ιστορίες της Barbie (τις κλασικές όχι τις αηδίες που κυκλοφορούν τώρα). Η ξανθιά πρωταγωνίστρια ενσάρκωνε στα dvd της Ελπίδας τη Ραπουνζελ και την Οντετ της  λίμνης των κύκνων... Διαβάσαμε και παραμύθια... Πολλά πολλά παραμύθια... 

Ε λοιπόν είναι τόσο περίεργο, έχω φτάσει μια ανάσα πριν τα 17 μου, κι όμως δεν μου πήρε παρά κάπου στα 40 λεπτά για να ξυπνήσω την τραγικά ρομαντική φύση μου, το κοριτσάκι που ονειρεύεται να ζήσει παραμυθένια. 

Πόσο απόκοσμα φαντάζουν πια τα παραμύθια... Πόσο ωμή μπορεί να μοιάζει η ζωή μπροστά τους? Πόσο γλυκιά είναι η ελπίδα που μας αφήνουν μετά από κάθε "και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα"? 

Κι όμως σκεφτόμουν... αν κανείς κοιτάξει πιο προσεκτικά, η ζωή μοιάζει με παραμύθι. Μπορεί να μην είναι όλα μαγικά, ονειρικά πλασμένα, όμως υπάρχουν στοιχεία που σε κάνουν να νοιώθεις πως ξεφεύγεις απο τη σαπίλα της σύγχρονης ζωής... 

Ο κακός δράκος που σε κρατάει κλεισμένη στο κάστρο είναι η αδυναμία... Ο καλός πρίγκιπας που θα περάσει δια πυρός και σιδήρου προκειμένου να σε σώσει ή ο ιππότης που θα σε πάρει στο άλογο του να ζήσετε μαζί για πάντα , μπορεί να μην υπάρχουν τελικά... Όμως τι σε κάνει να παύεις να ελπίζεις στο παραμύθι της καρδιάς σου? Εξάλλου πόσοι ξέρουν τη γενναία πριγκίπισσα που κατοικεί στην καρδιά της χ Μαρίας, ή την καλή νεράιδα που ενσαρκώνει η χ Αφροδίτη? Μπορεί λοιπόν ο χ Γιάννης να είναι ένας γενναίος ιππότης και ο χ Αντώνης ένας γλυκός ποιητής. Μπορεί η χ Δήμητρα να είναι η κακιά μάγισσα και ο χ Θοδωρής ο μαγεμένος βάτραχος... 

Κατέληξα. Τα παραμύθι υπάρχει. Απλά οι δράκοι πολλαπλασιάστηκαν με τον καιρό, και δυνάμωσαν... 

Ξεκίνημα Νέας Εποχής

Καταρχάς να ευχηθώ σε όλους έναν απίστευτο μήνα, με ότι αυτό μπορεί να περιλαμβάνει. Η σημερινή μέρα με βρήκε -επιτέλους- αισιόδοξη και χαρούμενη. Η άνοιξη για' μενα μόλις ξεκίνησε και θα τη χαρώ μέχρι την τελευταία της σταγόνα. Γιατί ναι, είμαι σίγουρη πως η ζωή κάτι καλό θα φέρει. Ο αέρας ομόρφυνε και το ίδιο θα κάνω κι εγώ. Εξ' άλλου, ένας φίλος είχε πει" η χειρότερη άνοιξη ισούται με τον καλύτερο χειμώνα".  κι από την πορεία μου ως τώρα, δεν υπάρχει τίποτα να με κάνει να μην τον πιστέψω.

Να περνάτε τέλεια! 

Stangers In The Night

Νύχτωσε κι απόψε... Τώρα που έφτιαξε ο καιρός νυχτώνει πιο ήρεμα, πιο γλυκά... Στο σπίτι όλα είναι μία αηδία, ένα ανισόρροπο φύσημα του ανέμου, τίποτα σταθερό... Τα σιχαίνομαι όλα αυτά, με επιβαρύνουν, με χαλάνε... 

Όμως, να αυτό που με κάνει να θέλω να κλάψω, είναι η μοναξιά μου κι αυτή τη νύχτα. Είναι που σε έχω τόσο μα τόσο κοντά μου και δεν μπορώ να σε δω... Είναι που νιώθω πως θα σε χάσω όπως η μέρα χάνει το φως της μετά το δειλινό. Το ξέρω ότι θα σε χάσω. Αργά ή γρήγορα θα γίνει κι αυτό. 

Η ψυχή μου πάει να σπάσει όταν σκέφτομαι πόσο πολύ μπορεί να με έχουν ρεζιλέψει στα μάτια σου. Έχω εξευτελιστεί , έχω ταπεινωθεί, είμαι αξιολύπητη. Δεν φταίω εγώ όμως. Δεν έκανα τίποτα. Είναι άδικο, τόσο άδικο... Θέλω να δώσω, να δώσω αγάπη, καλοσύνη, χαρά. Κι εκείνοι, κάνουν τα πάντα για να γίνω χειρότερη, να χάσω τον εαυτό μου. Να μείνω μόνη ξανά, σκουπίζοντας τα δάκρυά μου. Είναι άδικο να μου ξεριζώνουν τ ζωή, να με κάνουν να νιώθω τόσο απαίσια. 

Είναι διαολεμένα άδικο να γίνομαι εγώ ο ενήλικας της υπόθεσης χωρίς να είμαι έτοιμη να το κάνω.

Αφήστε με επιτέλους! Αφήστε με να χαρώ την άνοιξη που τόσο αγαπάω! Αφήστε με να χαρώ με την ψυχή μου τον ήλιο, τη μυρωδιά των λουλουδιών, τα γέλια μου, τον έρωτά μου! Χαρίστε μου αυτή την άνοιξη και μη με βασανίζετε άλλο! Χαρίστε μου αυτό το τελευταίο καλοκαίρι κοντά του... Χαρίστε μου? Μα όλα αυτά μου ανήκουν έτσι δεν είναι? Είναι ολότελα, δικαιωματικά δικά μου! Δεν χρωστάω σε τίποτα να πληρώνω τα λάθη σας... Το μόνο που θέλω είναι γαλήνη! Είμαι γεννημένη για τη γαλήνη δεν αντέχω την έντασή σας! Είναι άδικα όλα αυτά!

Και το πιο άδικο απ' όλα είναι ότι θα έρθει μια μέρα που θα είμαστε δύο εντελώς ξένοι μέσα στη νύχτα. Γιατί κανείς δεν αγαπάει τη ζωή μου. Γιατί ο συγγραφέας της ήξερε να γράφει μόνο δράματα... και δεν λέω να το αποδεχτώ... 

Θα αφιερώσω λοιπόν την ανάρτηση αυτή στη νύχτα που κυλάει... και στα μάτια που μου στερείτε να φωτίζουν το σκοτάδι μου... 

sOuLmAtEs

Κι αν έχεις ήδη συναντήσει το άλλο σου μισό; Αν έχει περάσει από δίπλα σου την ώρα που περπατούσες φορώντας την κουκούλα σου, ακούγοντας μουσική; Αν έχει βγει στο φόντο μιας φωτογραφίας σου; Αν τον έχεις τσαλαπάτησες για να βρεις μια θέση στο μετρό; Αν απλά βρισκόσασταν στον ίδιο χώρο την ίδια στιγμή; Πως θα το ξέρεις; Πόσο άδικη είναι η ζωή; Είσαι καταδικασμένος να αισθάνεσαι μισός και να ψάχνεις αυτόν που θα σε γεμίσει. Ναι, και σαν να μην έφτανε αυτό, μπορεί να μη βρεις ποτέ τον άνθρωπο σου. 

αγάπη και χρόνος

Σήμερα κλείνω δύο εβδομάδες μακριά σου... Μακριά σου... πώς είναι δυνατόν να λέω πως είμαστε μακριά αυτές τις 14 μέρες όταν μας χωρίζουν τρία μέτρα κι ένα γύψινο ταβάνι? Όταν κοιμόμαστε και ξυπνάμε, σκεφτόμαστε και αναστενάζουμε, τρώμε και γελάμε, στο ίδιο οίκημα? Πώς είναι δυνατόν να είμαι 14 μέρες μακριά σου όταν δεν έχει περάσει στιγμή που να μην σε έχω φέρει στο μυαλό μου? Πώς γίνεται να ζούμε πάνω- κάτω και να μην σε έχω πετύχει μέχρι τώρα εδώ και τόσο καιρό? Θέλω να σε δω αλλά δεν ξέρω αν θα ήταν το καλύτερο. Η αλήθεια είναι ότι θέλω να σου λείψω λίγο μα...μα θέλω να μάθω πως είναι το μάτι σου, θέλω να μάθεις ότι φεύγω τριήμερη, θέλω να μου χαρίσεις μία γλυκιά κουβέντα, το χαμόγελό σου... Θέλε είναι η καλύτερη απάντηση. 

Σήμερα φάγαμε όλη η παρέα  στο σπίτι της κυρία Βασιλικής, της γιαγιάς του κολλητού μου του Θανάση και με αφορμή μερικές φωτογραφίες και δικές μου ερωτήσεις παρελθοντικού χρόνου- ψοφάω για κάτι τέτοια-  μου διηγήθηκε την ιστορία αγάπης της με τον άντρα της τον ομώνυμο παππού του κολλητού μου. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση , μου προκάλεσε ζήλια και θαυμασμό και θα ήθελε να μιλήσω για όσα έμαθα σήμερα σχετικά με την ιστορία των δύο αυτών ανθρώπων, τα οποία είχα ικανά να συμβούν μόνο στο μυαλό κάποιου σεναριογράφου ρομαντικής κινηματογραφικής ταινίας. Λοιπόν.....

Η κυρία Βασιλική μεγάλωσε στον Πυργετό, ένα πολύ όμορφο χωριό εδώ Θεσσαλία. Ο κος Θανάσης μεγάλωσε στην Κρανιά Ολύμπου και στα 23 του πήγε στον Πυργετό για τις αναγκές της δουλειάς του, ήταν δάσκαλος. Μιλάμε για την δεκαετία του 1960. Η κυρία Βασιλική ήταν τότε 14. Έτυχε το σπίτι στο οποίο θα έμενε ο κος Θανάσης να του το νοικιάσουν οι γονείς της. Έμεναν πολύ κοντά, σχεδόν απέναντι, και επειδή ο κος Θανάσης ήταν νέος, άπειρος και προπαντός άνδρας (αυτά είναι λόγια της κας Βασιλικής) μητέρα της του έστελνε κάθε μέρα ένα πιάτο από το φαγητό που μαγείρευε . Πολλές φορές, το φαγητό έφτανε στον δάσκαλο δια χειρός της κας Βασιλικής αφού ήταν η μικρότερη και το μοναδικό κορίτσι στην οικογένεια ( είχε 5 αδελφούς, φοβερό???) την έστελναν συχνά για θελήματα και δουλειές. Οι σχέσεις τους με τον κο Θανάση ήταν τυπικές. Εκείνος δεν την είχε προσέξει, είχαν σχεδόν 10 χρόνια διαφορά εξάλλου κι εκείνη ήταν ακόμη παιδί. Η κα Βασιλική όμως τον είχε ερωτευτεί τρελά. Της άρεσε πολύ. Μου ανέφερε μάλιστα πως ήταν πάρα πολύ όμορφος, ψηλός, καμαρωτός και χόρευε πολύ ωραίο ζεμπέκικο και όταν τον είχε δει σε ένα γάμο του χωριού να χορεύει ένιωσε τα πρώτα σκιρτήματα μέσα της. 

Φυσικά όλο αυτό που ένιωθε το κρατούσε κρυφό μέσα της, δεν τολμούσε να το πει πουθενά και ντρεπόταν πάρα πολύ κάθε φορά που έβλεπε τον κο Θανάση. Η ίδια ήταν από τα λίγα κορίτσια που είχαν συνεχίσει στο γυμνάσιο μετά το δημοτικό και μου είπε πως ευχόταν να ξαναγυρνούσε στο δημοτικό ή ο κος Θανάσης να ήταν καθηγητής γυμνασίου για να τον βλέπει περισσότερο. 

Ήταν 16 χρονών όταν έμαθε ότι εκείνη η χρονιά θα ήταν η τελευταία που ο κος Θανάσης θα δίδασκε στο χωριό τους και μετά θα έφευγε. Είχε λυπηθεί πάρα πολύ. 

Μία μέρα , μετά από επιμονή του πατέρα της , πήγε στο σπίτι του για να του δείξει μία άπορία της σχετικά με τα μαθήματα στην οποία ίσως μπορούσε να βοηθήσει. Η ίδια ντρεπόταν πάρα πολύ αλλά εκείνος ήταν πολύ γλυκός μαζί της. Έπειτα είχα καθιερωθεί να τη βοηθάει στα μαθηματικά μερικά απογεύματα, η κα Βασιλική ήθελε να δώσει εξετάσεις για να γίνε και η ίδια δασκάλα και την ενδιέφερε να έχει υψηλές επιδόσεις στο σχολείο. 

Πήγαινε η ίδια στο σπίτι του και εκείνος μάλλον είχε αρχίσει να τη βλέπει διαφορετικά, μεγάλωνε κιόλας, αλλά δεν της έλεγε τίποτα, ντρεπόταν και τους γονείς της. 

Ώσπου η μητέρα της κας Βασιλικής αποφάσισε στον τότε 25άρη κύριο Θανάση, να κάνει προξενιό με μία κοπέλα από το χωρίο η οποία ήταν όμορφη. Η κα Βασιλική φοβήθηκε πως ο αγαπημένος της θα παντρευόταν με την άλλη και ήταν πολύ πικραμένη. Μετά από ένα μάθημα τους λοιπόν, ούτε η ίδια θυμάται πως βρήκε το θάρρος, του έδωσε ένα φιλί! Εκείνος τότε μπόρεσε να της δείξει ότι δεν του ήταν αδιάφορη και άρχισε η σχέση τους. Αρνήθηκε το προξενιό και βλέπονταν κρυφά . Της είχε πει πως θα περίμενε να τελειώσει το σχολείο και θα την ζητούσε από τους γονείς της. Ήταν τρεις μήνες μαζί όταν η κα Βασιλική έμεινε έγκυος στον αδελφό του πατέρα του Θανάση τον κο Παύλο. Το διαπίστωσε αφού είχε πολλές εβδομάδες καθυστέρηση και ζαλιζόταν. Έτσι αποφάσισε να πάει σε ένα γιατρό σε ένα χωρίο λίγο μεγαλύτερο απότον Πυργετό, εκεί κοντά . Πήγε με τη συνοδεία του κου Θανάση, κρυφά απ τους γονείς της. Έμαθε ότι είναι έγκυος και ήταν χάλια. Αποφάσισε λοιπόν ο κος Θανάσης να τη ζητήσει επίσημα από τους δικούς της. Όταν έγινε αυτό οι ίδιοι χάρηκαν αλλά τους συμβούλεψαν να περιμένουν η κα Βασιλική να τελειώσει το σχολείο. 

Δεν ηξεραν πως υπήρχε σχέση μεταξύ τους, νόμιζαν πως τα πράγματα ηαν ακόμη αθώα. Το ζευγάρι όμως αναγκάστηκε να μιλήσει για την επικείμενη εγκυμοσύνη αφού δεν είχαν την πολυτέλεια να περιμένουν άλλα δύο χρόνια για τον γάμο. Τότε έγινε χαμός. Ο πατερας της κας Βασιλικής έσπασε στο ξύλο του κο Θανάση και έδιωξε την κόρη του από το σπίτι λέγοντας ότι θα γίνονταν ρεζίλι στο χωριό. Την έβρισε και η κα Βασιλική έχει πολύ άσχημες αναμνήσεις απ αυτό. Ήταν καλοκαίρι οπότε ο κος Θανάσης άφησε το απίτι που νοίκιαζε για προφανής λόγους και πήγε με τη Βασιλική στο χωριό του την Κρανιά. Οι γονείς του αν και ξαφνιασμένοι, τους υποδέχτηκαν θερμά και φέρθηκαν πολύ καλά στην κοπέλα. Μετά από ένα μήνα περίπου, η μητέρα της κας Βασιλικής επικοινώνησε μαζί τους και τους είπε ότι ήθελε να παντρευτούν. Ο πατέρας της ήταν αμίλητος αλλά εκείνη έδωσε την ευχή της. 

Ο Γάμος έγινε στην Κρανιά αλλά δεν εμφανίστηκε κανένας από την οικογένεια της κας Βασιλικής, τη μητέρα της δεν την άφησε σίγουρα ο σύζυγός της, ( αυτό έκλαιγε καθώς μου το έλεγε). Μετά γέννησαν τον Παύλο και μεταφέρθηκαν στη Λάρισα. Η κα Βασιλική από τους οικείους της είχε αμυδρή επικοινωνία μόνο με τη μητέρα της και τον ένα της αδελφό. Μετά τη γέννηση του κου Παναγιώτη του πατέρα του Θανάση ,πήγαν στον Πυργετό με τα μωρά στην προσπάθεια τους να αποκαταστήσουν τις σχέσεις τους με τν οικογένειά της. Τελικά τα κατάφεραν.

plus

Η κα Βασιλική όταν γέννησε το τρίτο της μωρό την κα Λουκία είχε κινδυνέψει να χάσει τη ζωή της και ο κος Θανάσης ήταν συνέχεια δίπλα της στο νοσοκομείο και έκλαιγε δίπλα στο κρεβάτι της. Η κα Βασιλική άρχισε να γίνεται καλύτερα όταν ο κος Θανάσης της είχε πει κλαίγοντας την τετριμμένη σήμερα φράση " Δεν τη θέλω τη ζωή μου χωρίς εσένα Βασιλική μου". 

Το ζευγάρι αυτό, τον Ιούλιο κλίνει 47 χρόνια γάμου 

Το σπάνιο πουλί

Τον περισσότερο χρόνο του ο κόσμος τον ξοδεύει στον ύπνο. Πού και πού μόνο ξυπνάει , τρίβει τα μάτια του, διώχνει τη νύστα και συνειδητοποιεί τον εαυτό του. "Ποιος είμαι?" αναρωτιέται." Από πού έρχομαι?" 

Και για λίγα δευτερόλεπτα κάθεται στον ώμο μας το Σπάνιο Πουλί.

Jostein Gaarder, Το Κάστρο των Αγγέλων 

Έχω που διαβάζω αυτό το βιβλίο ένα μήνα περίπου... Λόγω περιορισμένου χρόνου, συνηθίζω να το έχω συντροφιά μου τις πρώτες πρωινές ώρες, λίγο πριν κοιμηθώ. Παρά την κούρασή μου τη συγκεκριμένη ώρα της ημέρας, όλα όσα διαβάζω μου μένουν και τα σκέφτομαι μέχρι να ξαναπιάσω το βιβλίο στα χέρια μου. Θα έλεγα πως είναι βαθιά φιλοσοφημένο και πως με πολύ έξυπνο τρόπο πραγματεύεται ζητήματα τα οποία οι άνθρωποι δεν έχουν χρόνο να σκεφτούν μέσα στην τρέλα της καθημερινότητάς τους. Ναι, τώρα πια το έχω καταλάβει. Είναι σαν να ζούμε σε λήθαργο, σαν να κοιμόμαστε. Και όταν, άλλος συχνότερα άλλος σπανιότερα, καθόμαστε να αντιληφθούμε όλα όσα τελικά είναι σημαντικά όπως για παράδειγμα το γεγονός της ύπαρξης του κόσμου που μας περιβάλλει, τότε μόνο μπορούμε να λέμε πως υπάρχουμε.  

Είναι όμως στ' αλήθεια δυσκολότερο το να σκέφτεσαι από το να ζεις μηχανικά... Μακάριοι λοιπόν οι φιλόσοφοι, ή καταραμένοι να αντιλαμβάνονται όσα ο απλός ανθρωπάκος που τρέχει πίσω απ το ρολόι του στις αρχές ακόμα του 21ου αιώνα δεν θα μπορέσει να δει ποτέ του?Ευτυχείς που κατακτούν κομμάτι της ύπαρξης του κόσμου, ή καταδικασμένοι να μην βρίσκουν ποτέ την ολοκλήρωση? 

 Εσείς θα κρίνετε. 

Μοναξιά μου όλα...

Με έχει πιάσει αυτή η Κυριακάτικη μελαγχολία μου για τα καλά... Δεν είμαι σίγουρη βέβαια ότι φταίει η Κυριακή... Είναι όλη αυτή η αβεβαιότητα και  αδράνεια που με διακατέχει... 

Νιώθω και μόνη... Πολύ μόνη... Περιμένω και περίοδο και έχω ορμονικά σκαμπανεβάσματα ούτως ή άλλως...... Σκατά.... 

Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και βλέπω πόσο καλά ξέρω τελικά να κρύβομαι. Αν έβγαζα μία φωτογραφία μου τούτη ακριβώς τη στιγμή, πραγματικά τίποτα δεν θα πρόδιδε το κενό που έχω μέσα μου.... Δεν θέλω πολλά.... Λίγο μόνο να τον δω, να μου χαμογελάσει, να μου μιλήσει όμορφα...

Διαβάζω αυτά που γράφω και νιώθω εντελώς απελπισμένη... Τι φταίτε κι εσείς... Όμως, να είναι που νιώθω τόσο μόνη κάτι στιγμές σαν κι αυτές... Είναι που δεν είμαι απλά μία ερωτοχτυπημένη έφηβη, όχι δεν είμαι ένα ελαφρόμυαλο κοριτσάκι που δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει απ' το να γράφει ό,τι της κατέβει στο κεφάλι σε ένα μπλογκ...

Απλά ίσως δεν μπορώ να αποδώσω όσα νιώθω, μάλλον δεν την κατέχω και τόσο την τέχνη του "γράφειν"  

Έγραψα και χάλια στο διαγώνισμα της γραμματικής σήμερα το πρωί, έχω και να τον δω απ την Τρίτη, οι φίλοι μου είναι στον κόσμο τους και, να... Δεν νιώθω συχνά έτσι αλλά... πώς είναι δυνατόν να είμαι τόσο μόνη? Πώς γίνεται , πού κάνω λάθος? Γιατί να είμαι πάντα με τους χαμένους?.... Γιατί να αισθάνομαι παραπάνω απ όσο ζω?

Γιατί να γράφω τόσες ασυναρτησίες θεέ μου?.... 

Μακάρι να μπορούσα να απαντήσω... Το μόνο που θέλω να πω, είναι πως αν κανείς απ όσους διαβάζουν αυτή την ανάρτηση νιώσει κάποτε μόνος και θελήσει να πει κάπου τις ασυναρτησίες του, το e-mail μου αναγράφεται. 

Συγγνώμη για το άθλιο post... Καλή εβδομάδα να χουμε.... 

Όταν διασκεδάζω....

  Η αλήθεια είναι πως οι απόκριες δεν μου ταιριάζουν... Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τα καρναβάλια και ποτέ δεν ήμουν στο πνεύμα των ημερών. Την Τσικνοπέμπτη μόνο που βγαίνουμε όλη η παρέα και πηγαίνουμε σε κάποιο ρεμπετάδικο για κρασί και ψητά το ευχαριστιέμαι...  Όλα τα υπόλοιπα απλώς τα υπομένω...
   Σε αντίθεση με όλα αυτά, φέτος πήγα σε τέσσερα διαφορετικά αποκριάτικα πάρτι...  Στο ένα την Παρασκευή του φροντιστηρίου μερικών φίλων, σε δύο εχθές, του σχολείου μου και έπειτα σε ένα κλαμπ επειδή είχαμε ξενερώσει στο πάρτι του σχολείου και θέλαμε να συνεχίσουμε αλλού, και στο τελευταίο σήμερα, το οποίο το έκανε στο σπίτι ένας φίλος λόγω των αυριανών του γενεθλίων. Ε λοιπόν, πιο άκυρο θέαμα από εμένα ντυμένη cowboy, με την τρίτη κατά σειρά βότκα στο χέρι( δεν θα την έβγαζα αλλιώς) να χορεύω μακαρένα δεν υπάρχει! Οι φίλοι μου ενθουσιάζονται με τις απόκριες και γενικότερα γελάσαμε πολύ, οι μεταμφιέσεις που έπεσαν ήταν μία και μία! Όμως....
   Ναι υπάρχει αυτό το όμως που κάτι μέρες σαν αυτές με κάνει να νιώθω έξω απ τα νερά μου... Κι εκεί που υποτίθεται πως διασκεδάζω, εκεί είναι που τον σκέφτομαι περισσότερο.
 Τις ώρες που θα έπρεπε να ξεχνιέμαι, να αδειάζω το μυαλό μου και να κάνω τρέλες, νιώθω πως τον έχω ανάγκη πιο πολύ από ποτέ... Έχω ανάγκη το βλέμμα του, τη φωνή του, το άγγιγμα του.
  Να τελειώσουν επιτέλους αυτές οι απόκριες... Το να μην σε αγγίζει όλη αυτή η ουρανοκατέβατη χαρά γύρω σου είναι βασανιστικό...
    Είναι βασανιστικό να νιώθεις τόση αποστροφή για όλα αυτά στα 17 σου.. Είναι βασανιστικό να σε έχω στο μυαλό μου... όταν προσποιούμαι πως περνάω καλά....
                                                                                       Όταν διασκεδάζω....  

Ζωή υπό κατάρρευση - πωλούνται υλικά σε τιμή ευκαιρίας

Θα ήθελα πολύ να απέδιδα την γκαντεμιά, την γρουσουζιά και την θλίψη των δύο τελευταίων ημερών σε κάποια άτσαλη πλανητική  κίνηση όμως δυστυχώς δεν είμαι αρκετά προληπτική για να το κάνω.... 

   Όλα γύρω μου, εμπόλεμη ζώνη, βομβαρδισμένο τοπίο... Οι σταθερές αξίες ελάχιστες, η ζωή μου " παιχνιδάκι στα χέρια των θεών" για ακόμη μία φορά με κρίνει κατώτερη των περιστάσεων και με πηγαίνει κατά δική της βούληση όπου εκείνη θέλει.Χωρίς να με ρωτάει, χωρίς να την νοιάζει αν πληγώνομαι. 

  Δεν είμαι κάδος απορριμάτων! Δεν γράφει πουθενά " Αντέχω, πληγώστε ελεύθερα"!!!!

     Ναι, δεν ξέρω γιατί γίνεται αυτό μ εμένα και τους ανθρώπους. Έρχονται όλοι εδώ. Από οικογενειακό, φιλικό περιβάλλον και όχι μόνο. Έρχονται και ξεσπάνε. Δεν λέω, εκεί φαίνεται η αγάπη. Αν δεν ενδιαφέρεσαι για όσα περνούν τα αγαπημένα σου πρόσωπα ποιο είναι το νόημα?    

   Αυτό που μου τη σπάει είναι ότι νομίζουν πως είμαι δεν ξέρω κι εγώ πόσο ώριμη και δυνατή εσωτερικά... Ξέρουν ότι θα έχουν  σιωπή ότι μιλάνε, ένα χέρι στον ώμο τους, μία αγκαλιά, μία καλή συμβουλή. Ξέρουν ότι είμαι πάντα εκεί γι αυτούς και ότι καταλαβαίνω.

   Δυστυχώς όμως αυτό συνεπάγεται το ότι όλο πιστεύουν πως εγώ δεν έχω τις ίδιες ανάγκες. Είμαι ευαίσθητη, αυτό τους αρκεί για να μην τους πολυνοιάξει που θα είμαι λυπημένη.... Θα ρωτήσουν τι έχω, θα κάνουν λίγη πλάκα, μετά εγώ θα χαμογελάσω και τέλος. Λες και το γεγονός ότι χαμογελάω σημαίνει πως ό,τι πρόβλημα είχα πάει, το ξεπέρασα! 

   Όλα καταρρέουν γύρω μου σιγά σιγά. Ξέρω πως θα περάσει η μπόρα τρέμω τις καταστροφές που θα έχει φέρει. 

    Τίποτα. Λες και δεν έχω το δικαίωμα να χαρώ τίποτα. 

   Αν δεν σας βρίσκεται λοιπόν πρόχειρος στόχος για βελάκια μην ανησυχείτε καθόλου. Εδώ είμαι εγώ. Θα χτυπήσετε, θα εκτονωθείτε, θα το χαρεί η ψυχούλα σας, μετά θα πάρετε στοργή, συμβουλές, αγκαλιές... Έτσι χωρίς να δίνεται τίποτα, δεν χρειάζεται. Η Ελένη είπαμε είναι εδώ για σας χωρίς να ζητά ανταλλάγματα. Αυτός είναι ο ορισμός της αγάπης. Για εκείνη γιατί για σας όχι. Για εκείνη και είστε τυχεροί γι αυτό.

   Χτυπήστε λοιπόν , μη με λυπάστε. Βγάλτε το άχτι σας, ισορροπήστε... Εγώ ότι και να μου κάνετε θα είμαι εδώ... Πάντα εδώ θα είμαι και το ξέρετε. Είμαι δεδομένη. Δεν φταίτε εσείς αγαπημένοι μου, εγώ είμαι εκ φύσεως δεδομένη. Εκ φύσεως θα σκουπίσω τα δάκρυα, το αίμα απ τις πληγές μου, θα σας πάρω αγκαλιά και θα ξεχάσω....

     Γιατί έτσι αγαπάω εγώ. Καλά να πάθω.  

εσένα...

   Εσένα που είσαι τρέλα σκέτη.... Εσένα που δεν μπορώ να καταλάβω τι σκέφτεσαι....
         Εσένα που μπορείς από τα σύννεφα να με πας απότομα στο χώμα.......
  Εσένα  που έχω αγαπήσει το χαμόγελό σου....
                              Εσένα  θέλω....
                                                        Εσένα και μόνο.....

Greece is on fire

   Χαμός γίνεται.... Κοιτάζω ειδήσεις και θέλω να κλάψω, πραγματικά... Να δούμε τι θα αποφασίσουν τα 300 ούφο κιόλας... Γαμώτο... Το πιστεύετε ότι η χώρα είναι επί ξύλου κρεμάμενη αυτή τη στιγμή και μερικά σαχλοκούδουνα χαίρονται στην ιδέα το ότι θα χάσουν μάθημα αύριο??????. ΠΑΜΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΑ?????
  Επιπλέον θέλω να πλακώσω στο ξύλο όλους αυτούς του αχρείους που χαλάνε τις περιουσίες απλών ανθρώπων χωρίς να σκέφτονται καθόλου ότι έτσι επιδεινώνουν την κατάσταση για τον λαό! Ζούμε ιστορικές στιγμές, είμαι σίγουρη ότι τα εγγόνια μας θα διδάσκονται ιστορία σχετική με τις μέρες που διανύουμε...  Δυστυχώς όμως αντί να μαθαίνουν για αγώνα θα πληροφορούνται για αναρχικές καταστροφές...
    Λίγο με νοιάζει που γινόμαστε ρεζίλι στην Ευρώπη... Λίγο με νοιάζει που σε όλο τον κόσμο είμαστε πρώτη είδηση. Το μόνο που θέλω είναι να σταματήσουμε να εξαθλιώνουμε την πατρίδα μας ρε!
   Αύριο οργανώνονται μαθητικές διαδηλώσεις. Θα είμαι εκεί... Ας βγούμε όλοι στο δρόμο ρε γαμώτο.... Ας γεμίσουμε τις πλατείες.... Από το σπίτι μας, από το pc,, τίποτα δεν πρόκειται ν' αλλάξει....

εγώ, εσύ και το γοβάκι που κρατάς..,

Ιδανικά θα ήμουν η κατάλληλη και θα ταίριαζα μαζί σου απόλυτα. Σαν ένα κομμάτι του παζλ. Αλλά ιδανικός είναι ο κόσμος της Disney, όχι ο δικός μου. Γι’ αυτό ξέρω πως όσο και να παρακαλάω, καμία διαφορά δε θα βλέπω. Και όσο η κολοκύθα μου δε θα γίνεται άμαξα, τόσο πιο πολύ θα παύω να πιστεύω σε εσένα. Κι ας ξέρω ότι δεν είσαι ο πρίγκιπας του παραμυθιού. Κι ας ξέρω πως αυτός που φταίει πραγματικά είμαι εγώ. Εγώ που δεν είμαι γαλαζοαίματη.
m.s

χειμωνανθός

Όταν δεν ελέγχεις όσα σου συμβαίνουν νιώθεις.... σαν χιονονιφάδα... Είσαι μία τόση δα μικρή νιφάδα χιονιού , που ο άνεμος τη στροβιλίζει στη δύνη του και την πηγαίνει όπου εκείνος θέλει... Ίσως καταλήξεις στη γη... Ίσως σε κάποια στέγη... Ίσως πάλι στολίσεις όμορφα τα φύλλα κάποιου δέντρου... Μπορεί ακόμα να λιώσεις ,να γίνεις λασπόνερο, τσαπατσουλιά... 

  Ξέρεις όμως κάτι?... οι χιονονιφάδες,  όποια κατάληξη και να έχουν, πάντα θα είναι.... ένα κομμάτι τ'  ουρανού...  

"until death do us part"

Τις τελευταίες μέρες με έχει πιάσει το ρομαντικό μου... έχει ξεδιπλωθεί η ολότελα vintage εκδοχή μου και πιάνω τον εαυτό μου να ονειροπολεί και να αναστενάζει όλη την ώρα. Σκεφτόμουν λοιπόν... αν υφίσταται στ' αλήθεια  η αληθινή αγάπη, αν δύο άνθρωποι θα μπορούσαν να είναι μαζί για πάντα και αν εγώ θα συναντήσω κάποια στιγμή τον έρωτα της ζωής μου, την μεγάλη, πραγματική μου αγάπη με την οποία θα θέλω να μείνω μέχρι το τέλος, και άλλα τέτοια με τα οποία έγινα τον αγαπημένο αντικείμενο καζούρας των φίλων μου αλλά δεν πειράζει :P
   Εσείς τι πιστεύετε? Θα βρούμε κάποτε το άλλο μισό μας, με το οποία θα μείνουμε για πάντα μαζί του?... Θέλω πολύ να πιστέψω πως κάτι τέτοιο θα συμβεί, όμως έχω βάσιμες υποψίες ότι πετάω στα σύννεφα... Αν υπήρχε το άλλο μισό κάθε ανθρώπου τότε οι άνθρωποι αργά ή γρήγορα θα έβρισκαν την ευτυχία... Δεν θα μάστιζε την εποχή μας η μοναξιά και τα διαζύγια...
  Τώρα θα μου πείτε... ίσως οι άνθρωποι έχουν σταματήσει να ψάχνουν... ίσως βλέπουν την αγάπη επιφανειακά και δεν διαθέτουν σ αυτή την αξία που της αρμόζει... Ίσως λοιπόν, λέω ίσως, η μαγεία τελικά να παρουσιάζεται σε όσους μπορούν να την αισθανθούν και την αναζητάνε...

FREE-καρισμένα νιάτα

   Εχθές βγήκα με την παρέα μου για μπύρες γύρω στις 10. Γυρίζαμε για ώρα μέχρι που καταλήξαμε στο atjek ένα από τα πιο όμορφα- ψαγμένα  rock- reggae μπαράκια της πόλης.Μπήκαμε , βρήκαμε μετά βίας ένα άδειο τραπέζι και καθίσαμε. Σε λίγο είχαμε ενωθεί με μία άλλη παρέα - γνωστοί  ενός φίλου μου- εκ των οποίων δεν ήξερα παρά μόνο μία κοπέλα. Γελούσαμε, συζητούσαμε και γενικώς το βράδυ κυλούσε ήσυχα και όμορφα, τίποτα το ιδιαίτερο, τίποτα το αξιοσημείωτο. Μία βραδιά με φίλους... Γύρω στις 12είχα πιάσει συζήτηση με τον Αλέξη. Ωραίο το παλικάρι, δεν μπορώ να πω... Μιλούσαμε για κάτι σχολές που τον ενδιέφεραν και είχαμε επεκταθεί σε πιο φιλοσοφικά ζητήματα όπως το αν αξίζει να φτάσεις στα άκρα για τα όνειρά σου κι άλλα τέτοια που συνήθως αναλύεις μετά την τρίτη μπύρα.
  Δεν είχα καταλάβει ότι είχαμε αποκοπεί από την κουβέντα των υπολοίπων και ο ένας αναφερόταν αποκλειστικά στον άλλο μέχρι που ο Κλεάνθης είπε " ε Ελένη δώσε και σ εμάς λίγη σημασία, σ έχει πάρει ο Άλεξ μονότερμα!" . Γελάσαμε κι οι δύο και για λίγο συμμετείχαμε στην καζούρα που έκαναν οι υπόλοιποι στον Θανάση με τον θέμα του wow. Έπειτα και πάλι ξεφύγαμε από την προσοχή τους και αρχίσαμε να μιλάμε για τα ενδιαφέροντά μας... ένιωθα πως ο ένας ήθελε να γνωρίσει τον άλλο καλύτερα. Ο Αλέξης είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος μου , Γ λυκείου, και μου εξηγούσε πως είναι άριστος στα μαθήματα που θέλει αλλά δεν σκοπεύει να χάσει στιγμή από τη ζωή του τη φετινή χρονιά. Τον άκουγα με θαυμασμό, εξέφρασα τις ενστάσεις μου εκεί που πίστευα και κάποια στιγμή κατάλαβα πως έκανα μονόλογο. Δεν απαντούσε, με κοιτούσε απλώς χωρίς να λέει τίποτα...  Τον κοίταξα ερωτηματικά... Κάτι είπε τότε αλλά η μουσική είχε δυναμώσει στο φουλ, όλοι φώναζαν τα λόγια του κομματιού - νομίζω ότι ήταν myles kennedy- ." Τι είπες?" Ρώτησα. " Δεν πάμε μία βόλτα έξω?" Είπε στο αφτί μου και μου χαμογέλασε. Δεν ήξερα τι να του πω, τον ήξερα μόλις δύο ώρες... Δεν περίμενε απάντησή μου, με τράβηξε από το χέρι και με οδήγησε έξω από το μαγαζί. Δεν είχα πάρει το μπουφάν μου, φορούσα ένα λεπτό μπλουζάκι και είχα παγώσει. " Μισό λεπτό να πάρω το μπουφάν μου από μέσα" είπα και πήγα να μπω ξανά στο μαγαζί. " Έλα δεν πειράζει βάλε το δικό μου".
   Μετά από πολλές δικές μου αρνήσεις και το γαϊδουρινό πείσμα του Αλέξη , μου φόρεσε ο μπουφάν του μέσα στο οποίο επέπλεα  αλλά ήταν πραγματικά πολύ ζεστό και αρχίσαμε να περπατάμε. Φορούσε ένα μαύρο πουλόβερ, σίγουρα πιο ζεστό από το δικό μου μπλουζάκι αλλά όσο κι αν προσποιούνταν τον άνετο είχα καταλάβει ότι είχε παγώσει. Κάναμε μία βόλτα και φτάσαμε στην εκκλησία του Αγίου- Νικολάου. Δεν μιλούσαμε , καθίσαμε σε ένα παγκάκι στο προαύλιο και εκεί όταν ξανά προσφέρθηκα να του δώσω το μπουφάν μου χαμογέλασε γλυκά. " Είσαι πολύ καλό κορίτσι" μου είπε. Νομίζω πως τον κοίταξα με ηλίθιο ύφος γιατί γέλασε. " Λοιπόν..." Είπα προσπαθώντας να αρχίσω συζήτηση... " Εσύ  πες μου.."  μου είπε. " Τι θες να σου πω?" τον ρώτησα. " Για σενα... θέλω να μάθω για σενα..." " Θες να μάθεις για μένα?" " Ναι" " Σαν τι θες να μάθεις?" " Δεν ξέρω... είσαι πάντως πολύ ενδιαφέρουσα..." " Εγώ?" " Ναι γιατί σου φαίνεται παράξενο?" " Γιατί το λες αυτό?" " Αυτό μου έχεις δώσει να καταλάβω. Είσαι πολύ έξυπνη και πολύ όμορφη..." μου είπε κοιτάζοντάς με στα μάτια.
   Μα καλά πώς το έκανε αυτό.?.?.? Εγώ να έχω πεθάνει από τη ντροπή και την αμηχανία μου κι εκείνος να με κοιτάζει στο μάτια λες και μιλάμε για τον καιρό. Δεν απάντησα... Ούτε ευχαριστώ δεν είπα η γαϊδούρα...  Κοίταζα μόνο το χορτάρι κάτω , και δεν μιλούσα... Τον άκουσα να βγάζει ένα πνιχτό γελάκι. Τον κοίταξα.
   Δεν χρειάστηκε να  κάνω κάτι άλλο. Αρχίσαμε να φιλιόμαστε για ώρα... Μπροστά στην εκκλησία μου φαινόταν κάπως αλλά εκείνη την ώρα δεν το σκεφτόμουνα. Δεν μπορώ να υπολογίσω πόση ώρα ήμουν στην αγκαλιά του και φιλιόμασταν... Φιλούσε πραγματικά όμορφα, απολαυστικά... Για πρώτη φορά στη ζωή μου τα φιλιά μου δεν συνοδεύονταν από έντονα συναισθήματα. Από μία απλή έλξη μόνο, τίποτε το συνθετότερο... Και ξέρετε κάτι... Αυτό ήταν και το καλύτερο απ όλα, η απλότητα του πράγματος...
    Δεν προχώρησε με τα χάδια του, δεν με έφερε σε δύσκολη θέση. Προσπαθούσα να είμαι ετοιμοπόλεμη για οποιαδήποτε χειρονομία του αλλά έμοιαζε να του αρκούν τα φιλιά μας.
   Στο μπαράκι γυρίσαμε πολύ αργότερα, χωρίς πολλά λόγια, χωρίς να περιμένουμε κάτι ο ένας από τον άλλο. Μου έδωσε απλά τον αριθμό του χωρίς να ζητήσει τον δικό μου και έφυγε με την παρέα του λέγοντας ένα απλό "  Καληνύχτα όμορφη"...
   Μου άρεσαν οι στιγμές μαζί του, ήταν κάτι που δεν περίμενα από τον εαυτό μου. Όχι, δεν έχω σταματήσει να είμαι ερωτευμένη με τον Β. ούτε σκέφτομαι συνέχεια τον Αλέξη από χθες. Απλά...
  Απλά είναι που η παρόρμηση της εφηβείας, η λυτρωτική ανάγκη να περάσεις όμορφα χωρίς να πληγωθείς και το γεγονός ότι ένιωσα αυτή τη γλύκα μετά από καιρό με κάνουν να αναπολώ τη χθεσινή βραδιά...
   Γιατί εμείς η άνθρωποι να περιπλέκουμε πράγματα όπως ο έρωτας, που θα μπορούσαν να είναι τόσο σκανδαλιστικά απλά? Γιατί?...

27/ 1/ 1995

   Πριν αρχίσω να γράφω την ανάρτηση βρισκόμουν σε δίλημμα.... Ναι γράψω για τον άνθρωπο που με στιγμάτισε χαρίζοντας μου τις πιο άσχημες στιγμές της ζωής μου, ή να πέσω για ύπνο χωρίς να τον αναφέρω καν και να τον ξεχάσω. Να τον ξεχάσω... Το έχω εν μέρη καταφέρει πιστεύω. Έχω στραφεί αλλού, η ζωή μου έχει πάρει πορεία αντίθετη της δικής του, δεν υπάρχει πλέον πουθενά και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα.
    Σήμερα, βρήκα στο δρόμο για  το φροντιστήριο ένα μικρό κοριτσάκι. Δεν νομίζω να ήταν περισσότερο από επτά χρονών... Με ρώτησε για κάποια οδό κοντά στο σημείο που βρισκόμασταν. Τη ρώτησα που ήταν οι δικοί της και μου είπε ότι η μαμά της την είχε αφήσει εκεί γιατί εκεί νόμιζε πως ήταν το σπίτι μιας φίλης από το μπαλέτο αν κατάλαβα καλά... Την πήρα από το χέρι και ψάχναμε την πολυκατοικία με τον σχετικό αριθμό. Τελικά τη βρήκαμε, χτύπησα το θυροτηλέφωνο στο επώνυμο που μου είπε και σε λίγο την άνοιξε όντως ένα άλλο κοριτσάκι ώστε να ανέβει. Η μικρούλα που τη λέγανε Έλλη μου είπε πολλές φορές ευχαριστώ... Το καημενούλι τα είχε χάσει λίγο..
   Η Έλλη λοιπόν ήταν τυχερή που βρήκε εμένα... Ήταν όμως 4.30 το απόγευμα, δεν κυκλοφορούσε ψυχή σχεδόν... Αν έπεφτε πάνω σε κάποιον που ήθελε να την εκμεταλλευτεί?
   Αυτή τη σκέψη έκανα καθώς είχα πάρει ξανά το δρόμο του φροντιστηρίου βέβαιη πια ότι η Έλλη ήταν εντάξει. Και τότε... τότε ήρθε η φωνή του στο μυαλό μου. Την ώρα που σκεφτόμουν τι θα μπορούσε να συμβεί σ εκείνο το μικρό κοριτσάκι αν δεν είχα αργοπορήσει για το φροντιστήριο και ξεκινούσα στην ώρα μου, πέντε λεπτά νωρίτερα... " Μιλάς σαν καμιά γυναικούλα..." τον άκουσα να λέει. " Αυτή η καχυποψία και ο συνεχής φόβος! Φοβάστε τους ανθρώπους ρε, δεν έχετε εμπιστοσύνη σε κανέναν... Ο ΧΕΙΡΌΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΌΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΏΠΟΥ ΕΊΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ" τον άκουσα να φωνάζει νοερά. Ήξερα πως είχε ακραίες απόψεις ακόμα και μέσα στο δικό μου μυαλό. ήξερα πως είχα 1000000 επιχειρήματα στο κεφάλι μου ώστε να τον αντικρούσω και μετά.....................
   Ο μήνας έχει 26, αύριο είναι τα γενέθλιά του,θυμήθηκα. Μα καλά πώς είναι δυνατόν να το θυμάμαι, έχουν περάσει δύο χρόνια... Το θυμήθηκα  και ενώ τίποτα δεν συνοδεύει φέτος την ευχή μου, ούτε καν ένας αναστεναγμός.... Θα πω χρόνια πολλά. Από εδώ μονάχα για να το ξέρω μόνο εγώ... Χρόνια πολλά, πήγε ο μηνάς 27. Μπαίνεις στα 18 και νιώθω λύπη για την ανθρωπότητα...
    προς Μ.Τ  

Στο άγνωστο...

Σε είδα, δύο φορές σήμερα... Είπαμε αρκετά αλλά δεν μου φτάνει αυτό... Θέλω κι άλλες στιγμές μαζί σου, κι άλλο χρόνο... Θα ήθελα αντί να μου μιλούσες χαμογελαστός αλλά απόμακρος, να με κοίταζες βαθιά στα μάτια και να μου έδινες ένα μήνυμα... Δεν ζητάω εξωκοσμικά γεγονότα όπως το να με φιλήσεις ή να μου εξομολογηθείς όσα νιώθεις, αν νιώθεις κάτι.... Το ξέρω καλά πως κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί... Δεν έχουμε ούτε το χώρο ούτε το χρόνο που χρειαζόμαστε... Είσαι κι εσύ δειλός... Είμαι κι εγώ σε απόγνωση...  

  Δεν μου αρκεί αυτό το λίγο που μου δίνεις. Δεν μπορώ, κάθε στιγμή που είμαι μαζί σου πετάω και όταν φεύγεις νιώθω κενή, απαίσια... Είσαι η προσωπική μου ηρωίνη... και όσο περνάει ο καιρός χρειάζομαι όλο και μεγαλύτερες δώσεις από σένα, όλο και περισσότερο χρόνο μαζί σου. Θα ήθελα μία μέρα να κλειστούμε μέσα στο ασανσέρ... Ένας θεός ξέρει πόσο το θέλω. Μην πάει το μυαλό σου σε κάτι πονηρό, απλά σε χρειάζομαι... Χρειάζομαι κι άλλο χρόνο μαζί σου, δεν μου αρκούν τριάντα δευτερόλεπτα...

  Ξέρω πως οι πιθανότητες να αισθάνεσαι κι εσύ το ίδιο είναι ανύπαρκτες, μηδαμινές... Θα ήθελα πολύ να ήταν διαφορετικά αλλά ακόμη κι αν είναι δεν θα το μάθω ποτέ γιατί οι συγκυρίες δεν συμπαθούν τους δυο μας και δεν υπάρχει αρκετή καλή τύχη ώστε να καταφέρει ο ένας να πει όσα θέλει στον άλλο.  

   Έτσι κι εσύ δεν θα μάθεις ποτέ πόσο ερωτευμένη είμαι μαζί σου... Όχι επειδή φταίμε, αλλά επειδή εμάς κανείς δεν μας θέλει μαζί... Ούτε εμείς οι ίδιοι καλά καλά.... 

Φεύγω...

   Βαρέθηκα πια εδώ. Αν υπάρχει κάτι που με κρατάει αυτό είναι μερικοί άνθρωποι... Θέλω να φύγω, να νιώσω ελεύθερη. Να δω μέρη, να γνωρίσω ανθρώπους, να ταξιδέψω... να αλλάξω παραστάσεις... να μάθω...
  Η πραγματικότητα με κρατάει στα δεσμά μου αλλά για πόσο ακόμα...? 20 μήνες. 20 μήνες και μετά θα φύγω. Θα φύγω για αλλού... θα επιστρέφω όταν το νιώθω όμως, γιατί παρ όλη την ανάγκη μου να πετάξω, πουθενά δεν νιώθεις τη ζεστασιά της φωλιάς... μέχρι, να φτιάξεις μία δικιά σου... :)

Αφιερωμένο στα όνειρά μας... και στα ταξίδια μας...

κωλοφαση...

   Είναι άδικο να περιμένεις όλη τη γαμημένη εβδομάδα τον ερχομό της Παρασκευής κι αυτή να αποδεικνύεται ΧΑΛΙΑ.  Σήμερα απ το πρωί δεν ήμουν στα κέφια μου , ξύπνησα ανόρεχτη, μάλωσα με τη μάνα μου(πάλι).... Στο σχολείο συνήθως τα πράγματα βελτιώνονται κάθε κακόκεφη μέρα λόγω της ύπαρξης των φίλων μου. Σήμερα η ύπαρξη δύο φίλων μου και η κάθε μαλακία που κατεβάζει ο εγκέφαλός τους μου χάλασε τη μέρα ακόμη περισσότερο. . Μου έκαναν τα νεύρα κρόσσια και με έφτασαν στον αμήν. Έπρεπε να το κάνουν σήμερα που είχα τσαντίλα δηλαδή? Λες και το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον μου, τι να πω... Τώρα που γύριζα σπίτι, ήλπιζα κι εγώ η καψερή να συναντήσω το κόλλημα μου τον Β.  αλλά μου το χάλασε εντελώς η μάνα μου (πάλι)....
    Δεν φταίνε αποκλειστικά οι καταστάσεις... Έχω νεύρα και μία ανεξήγητη ευαισθησία τη σημερινή μέρα .... Όμως η αλήθεια είναι ότι οι συγκυρίες δεν βοηθούν καθόλου...
    Ώρες ώρες νιώθω πως ούτε αυτή η χρονιά θα φέρει κάτι καλό τελικά... Δεν θέλω να είμαι αχάριστη, έχω πολλά όμορφα πράγματα που λίγοι έχουν και γεμίζουν τη ζωή μου όπως  καλούς φίλους ( ντάξει έχουν ελαττώματα αλλά ποιος δεν έχει?) ,έχω μία υπέροχη οικογένεια ( εντάξει με τη μάνα μου τα τσουγκρίζουμε που και που, δεν πιάνουμε τις ίδιες συχνότητες αλλά τι να κάνουμε σε γενικές γραμμές είναι καλή...)....
   Αυτό που λείπει είναι ο... έρωτας. Ναι στο ερωτικό κομμάτι υπάρχει λειψυδρία εδώ και αρκετό καιρό. Ζω το κλασικό " αυτοί που με θέλουν δεν μ αρέσουν- αυτός που θέλω είναι στον κόσμο του και ούτε κι εγώ ξέρω τι στο διάολο γίνεται εκεί"
   Καμία ένδειξη, κανένα σημάδι... Κωλοκατάσταση....  

Εσύ εκεί....

 

  θα ναι κρίμα οι ψυχές του κόσμου να ζούνε χωριστά... ο ένας μακριά απ τον άλλο... στις μέρες μας μας χωρίζουν πολλά.... γραμμές, πόρτες, παράθυρα, ταβάνια... δεν υπάρχει πιο εγωκεντρική στιγμή στις παρυφές της ανθρωπότητας... Επικοινωνία. Ζούμε στην εποχή της επικοινωνίας. Ναι, οκ. Της ανούσιας, ακατάληπτης  επικοινωνίας. Σε βλέπω, δεν σ' αγγίζω. Σου μιλώ, δεν μπορείς να δεις το χαμόγελό μου. Δεν μπορείς να με καταλάβεις άνθρωπε του σήμερα. Είμαστε μακριά. Εκατομμύρια χιλιόμετρα μας χωρίζουν και είμαστε καταδικασμένοι ο καθένας να συνυπάρχει με τον εαυτό του. Η φιλία, η αγάπη, το μίσος, ο έρωτας.... Μοιάζουν τόσο τυποποιημένα, αλλά και τόσο ρευστά πλέον.    Γιατί εγώ είμαι εδώ, στο δικό μου εγώ. Κι εσύ εκεί, στο δικό σου εσύ.....

το μυαλό μου πήγε βόλτα

     Το 2012 μπήκε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Ένα υπέροχο βράδυ πρωτοχρονιάς και μέρες ηρεμίας και ξεγνοιασιάς. Τώρα τα πράγματα έχουν ανατραπεί λίγο εξαιτίας ενός καθαρά δικού μου λάθους, που σίγουρα με έριξε στην υπόληψη ανθρώπων που εκτιμώ, και αυτό με αγχώνει. Επίσης τα πράγματα σχετικά με αυτό το θέμα είναι ακόμη ρευστά και γενικότερα οι τελευταίες τρεις μέρες είναι άσχημες. Ας ελπίζουμε ότι από αύριο όλα θα στρώσουν. Ελπίζω να έχω πάρει το μάθημά μου και  τα ευτράπελα να λάβουν τέλος με το πέρας της σημερινής μέρας.
    Άγχος... Πολύ άγχος για πολλά θέματα. Το νιώθω στα κύτταρά μου, το ακούω στους αναστεναγμούς μου και  το βλέπω στον ύπνο μου. Καταραμένο άγχος, καταραμένε , απείθαρχε εαυτέ μου. Περίεργε, απροσανατόλιστε εαυτέ μου. Δεν ξέρω τι θα κάνω μαζί σου. Πώς είναι δυνατόν να μην έχω τον έλεγχό σου, να μην ξέρω τι ακριβώς θέλω, να μην κάνω αυτό που πρέπει, να χάνομαι?....
   Λοιπόν για την καινούργια χρονιά έχω όμορφες, μεγάλου βεληνεκούς προσδοκίες οι οποίες πιστεύω να πραγματοποιηθούν.  Είμαι διατεθειμένη να προσπαθήσω....
   Πώς είναι δυνατόν μία κοπέλα με τόσο άρτια αντίληψη των πραγμάτων, ενώ γνωρίζει τι πρέπει να κάνει να μην το εφαρμόζει, να τη νικάει η αδυναμία της?.... Άχρηστη..... έτσι νιώθω αυτή τη στιγμή... άχρηστη...............

   :p