Σαφώς είμαστε νέοι. Νέοι και έχουμε μία ζωή μπροστά μας. Μια ζωή εμπλουτισμένη με πολλά υποσχόμενα όνειρα. Ο πατέρας μου λοιπόν με παροτρύνει κάθε φορά που χάνομαι στις "φιλοσοφικές" μου αναζητήσεις, να μην σκέφτομαι τόσο βαθιά. Λέει πως παιδεύομαι άδικα και ότι στην ηλικία μου πρέπει να χαίρομαι τη ζωή μου και πως έχω όσο χρόνο θέλω να απασχολούμε "με τέτοια" στο μέλλον. Τώρα λέει, προέχουν οι άμεσοι στόχοι μου.
Βασικά έχω την αίσθηση πως η ανάγκη για όψη αποκλειστικά του κοντινού, του τώρα, το άμεσου, είναι μάστιγα στην εποχή μας. Οι έννοιες περνάνε κρίση. Τρελαίνομαι όταν βλέπω δεκαεφτάχρονους να λενε ΘΑ Σ ΑΓΑΠΑΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ βαρύγδουπα, χωρίς συναίσθηση των όσων ξεστομίζουν , μετά από ένα-δύο μήνες σχέσης. Στο σχολείο και το φροντιστήριο ασχολούμαστε αποκλειστικά με τα μαθήματα και την ύλη που θα χρησιμοποιήσουμε στις πανελλήνιες εξετάσεις του χρόνου. Κανένα ενδιαφέρον για την ομορφιά της ήρεμης, γενικής γνώσης που δεν εξυπηρετεί στην εισαγωγή μας στο πανεπιστήμιο. Δεν βγάζω την ουρά μου απ έξω, κάνω ακριβώς το ίδιο και δύο χρόνια τώρα διαβάζω ωφελιμιστικά. Το πρόβλημα ειναι ότι ακόμα και οι καθηγητές μας πας προτρέπουν σε μία τέτοιου είδους μόρφωση. ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΗ.
Το άλλο που το πας? Μας έχει πιάσει όλους μία μανία να σχολιάζουμε τους γύρω μας. Τι φοράνε, πως μιλάνε, πως περπατάνε.... Έλεος, έχουμε καταντήσει να θεωρούμε πως το "σωστό" είναι παραπλήσιες φωτοτυπίες μας που εκφράζονται όπως εμείς! Σχολιάζουμε, σχολιάζουμε... ασχολούμαστε με τους άλλους! Πάντα επιφανειακά, σχεδόν καμία ένσταση σε σχέση με πιο βαθιά χαρακτηριστικά τους.
Επιφάνεια κύριοι. Επιφανειακά ζούμε, επιφανειακά κάνουμε σχέσεις, επιφανειακά ονειρευόμαστε, επιφανειακά μαθαίνουμε, επιφανειακά διασκεδάζουμε, επιφανειακά πεθαίνουμε. Και βυθιζόμαστε σ' αυτό το βούρκο της επιφάνειας κάθε μέρα όλο και πιο πολύ.
Κι εσύ μιλάς για σκέψεις?
