Stangers In The Night

Νύχτωσε κι απόψε... Τώρα που έφτιαξε ο καιρός νυχτώνει πιο ήρεμα, πιο γλυκά... Στο σπίτι όλα είναι μία αηδία, ένα ανισόρροπο φύσημα του ανέμου, τίποτα σταθερό... Τα σιχαίνομαι όλα αυτά, με επιβαρύνουν, με χαλάνε... 

Όμως, να αυτό που με κάνει να θέλω να κλάψω, είναι η μοναξιά μου κι αυτή τη νύχτα. Είναι που σε έχω τόσο μα τόσο κοντά μου και δεν μπορώ να σε δω... Είναι που νιώθω πως θα σε χάσω όπως η μέρα χάνει το φως της μετά το δειλινό. Το ξέρω ότι θα σε χάσω. Αργά ή γρήγορα θα γίνει κι αυτό. 

Η ψυχή μου πάει να σπάσει όταν σκέφτομαι πόσο πολύ μπορεί να με έχουν ρεζιλέψει στα μάτια σου. Έχω εξευτελιστεί , έχω ταπεινωθεί, είμαι αξιολύπητη. Δεν φταίω εγώ όμως. Δεν έκανα τίποτα. Είναι άδικο, τόσο άδικο... Θέλω να δώσω, να δώσω αγάπη, καλοσύνη, χαρά. Κι εκείνοι, κάνουν τα πάντα για να γίνω χειρότερη, να χάσω τον εαυτό μου. Να μείνω μόνη ξανά, σκουπίζοντας τα δάκρυά μου. Είναι άδικο να μου ξεριζώνουν τ ζωή, να με κάνουν να νιώθω τόσο απαίσια. 

Είναι διαολεμένα άδικο να γίνομαι εγώ ο ενήλικας της υπόθεσης χωρίς να είμαι έτοιμη να το κάνω.

Αφήστε με επιτέλους! Αφήστε με να χαρώ την άνοιξη που τόσο αγαπάω! Αφήστε με να χαρώ με την ψυχή μου τον ήλιο, τη μυρωδιά των λουλουδιών, τα γέλια μου, τον έρωτά μου! Χαρίστε μου αυτή την άνοιξη και μη με βασανίζετε άλλο! Χαρίστε μου αυτό το τελευταίο καλοκαίρι κοντά του... Χαρίστε μου? Μα όλα αυτά μου ανήκουν έτσι δεν είναι? Είναι ολότελα, δικαιωματικά δικά μου! Δεν χρωστάω σε τίποτα να πληρώνω τα λάθη σας... Το μόνο που θέλω είναι γαλήνη! Είμαι γεννημένη για τη γαλήνη δεν αντέχω την έντασή σας! Είναι άδικα όλα αυτά!

Και το πιο άδικο απ' όλα είναι ότι θα έρθει μια μέρα που θα είμαστε δύο εντελώς ξένοι μέσα στη νύχτα. Γιατί κανείς δεν αγαπάει τη ζωή μου. Γιατί ο συγγραφέας της ήξερε να γράφει μόνο δράματα... και δεν λέω να το αποδεχτώ... 

Θα αφιερώσω λοιπόν την ανάρτηση αυτή στη νύχτα που κυλάει... και στα μάτια που μου στερείτε να φωτίζουν το σκοτάδι μου... 

sOuLmAtEs

Κι αν έχεις ήδη συναντήσει το άλλο σου μισό; Αν έχει περάσει από δίπλα σου την ώρα που περπατούσες φορώντας την κουκούλα σου, ακούγοντας μουσική; Αν έχει βγει στο φόντο μιας φωτογραφίας σου; Αν τον έχεις τσαλαπάτησες για να βρεις μια θέση στο μετρό; Αν απλά βρισκόσασταν στον ίδιο χώρο την ίδια στιγμή; Πως θα το ξέρεις; Πόσο άδικη είναι η ζωή; Είσαι καταδικασμένος να αισθάνεσαι μισός και να ψάχνεις αυτόν που θα σε γεμίσει. Ναι, και σαν να μην έφτανε αυτό, μπορεί να μη βρεις ποτέ τον άνθρωπο σου. 

αγάπη και χρόνος

Σήμερα κλείνω δύο εβδομάδες μακριά σου... Μακριά σου... πώς είναι δυνατόν να λέω πως είμαστε μακριά αυτές τις 14 μέρες όταν μας χωρίζουν τρία μέτρα κι ένα γύψινο ταβάνι? Όταν κοιμόμαστε και ξυπνάμε, σκεφτόμαστε και αναστενάζουμε, τρώμε και γελάμε, στο ίδιο οίκημα? Πώς είναι δυνατόν να είμαι 14 μέρες μακριά σου όταν δεν έχει περάσει στιγμή που να μην σε έχω φέρει στο μυαλό μου? Πώς γίνεται να ζούμε πάνω- κάτω και να μην σε έχω πετύχει μέχρι τώρα εδώ και τόσο καιρό? Θέλω να σε δω αλλά δεν ξέρω αν θα ήταν το καλύτερο. Η αλήθεια είναι ότι θέλω να σου λείψω λίγο μα...μα θέλω να μάθω πως είναι το μάτι σου, θέλω να μάθεις ότι φεύγω τριήμερη, θέλω να μου χαρίσεις μία γλυκιά κουβέντα, το χαμόγελό σου... Θέλε είναι η καλύτερη απάντηση. 

Σήμερα φάγαμε όλη η παρέα  στο σπίτι της κυρία Βασιλικής, της γιαγιάς του κολλητού μου του Θανάση και με αφορμή μερικές φωτογραφίες και δικές μου ερωτήσεις παρελθοντικού χρόνου- ψοφάω για κάτι τέτοια-  μου διηγήθηκε την ιστορία αγάπης της με τον άντρα της τον ομώνυμο παππού του κολλητού μου. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση , μου προκάλεσε ζήλια και θαυμασμό και θα ήθελε να μιλήσω για όσα έμαθα σήμερα σχετικά με την ιστορία των δύο αυτών ανθρώπων, τα οποία είχα ικανά να συμβούν μόνο στο μυαλό κάποιου σεναριογράφου ρομαντικής κινηματογραφικής ταινίας. Λοιπόν.....

Η κυρία Βασιλική μεγάλωσε στον Πυργετό, ένα πολύ όμορφο χωριό εδώ Θεσσαλία. Ο κος Θανάσης μεγάλωσε στην Κρανιά Ολύμπου και στα 23 του πήγε στον Πυργετό για τις αναγκές της δουλειάς του, ήταν δάσκαλος. Μιλάμε για την δεκαετία του 1960. Η κυρία Βασιλική ήταν τότε 14. Έτυχε το σπίτι στο οποίο θα έμενε ο κος Θανάσης να του το νοικιάσουν οι γονείς της. Έμεναν πολύ κοντά, σχεδόν απέναντι, και επειδή ο κος Θανάσης ήταν νέος, άπειρος και προπαντός άνδρας (αυτά είναι λόγια της κας Βασιλικής) μητέρα της του έστελνε κάθε μέρα ένα πιάτο από το φαγητό που μαγείρευε . Πολλές φορές, το φαγητό έφτανε στον δάσκαλο δια χειρός της κας Βασιλικής αφού ήταν η μικρότερη και το μοναδικό κορίτσι στην οικογένεια ( είχε 5 αδελφούς, φοβερό???) την έστελναν συχνά για θελήματα και δουλειές. Οι σχέσεις τους με τον κο Θανάση ήταν τυπικές. Εκείνος δεν την είχε προσέξει, είχαν σχεδόν 10 χρόνια διαφορά εξάλλου κι εκείνη ήταν ακόμη παιδί. Η κα Βασιλική όμως τον είχε ερωτευτεί τρελά. Της άρεσε πολύ. Μου ανέφερε μάλιστα πως ήταν πάρα πολύ όμορφος, ψηλός, καμαρωτός και χόρευε πολύ ωραίο ζεμπέκικο και όταν τον είχε δει σε ένα γάμο του χωριού να χορεύει ένιωσε τα πρώτα σκιρτήματα μέσα της. 

Φυσικά όλο αυτό που ένιωθε το κρατούσε κρυφό μέσα της, δεν τολμούσε να το πει πουθενά και ντρεπόταν πάρα πολύ κάθε φορά που έβλεπε τον κο Θανάση. Η ίδια ήταν από τα λίγα κορίτσια που είχαν συνεχίσει στο γυμνάσιο μετά το δημοτικό και μου είπε πως ευχόταν να ξαναγυρνούσε στο δημοτικό ή ο κος Θανάσης να ήταν καθηγητής γυμνασίου για να τον βλέπει περισσότερο. 

Ήταν 16 χρονών όταν έμαθε ότι εκείνη η χρονιά θα ήταν η τελευταία που ο κος Θανάσης θα δίδασκε στο χωριό τους και μετά θα έφευγε. Είχε λυπηθεί πάρα πολύ. 

Μία μέρα , μετά από επιμονή του πατέρα της , πήγε στο σπίτι του για να του δείξει μία άπορία της σχετικά με τα μαθήματα στην οποία ίσως μπορούσε να βοηθήσει. Η ίδια ντρεπόταν πάρα πολύ αλλά εκείνος ήταν πολύ γλυκός μαζί της. Έπειτα είχα καθιερωθεί να τη βοηθάει στα μαθηματικά μερικά απογεύματα, η κα Βασιλική ήθελε να δώσει εξετάσεις για να γίνε και η ίδια δασκάλα και την ενδιέφερε να έχει υψηλές επιδόσεις στο σχολείο. 

Πήγαινε η ίδια στο σπίτι του και εκείνος μάλλον είχε αρχίσει να τη βλέπει διαφορετικά, μεγάλωνε κιόλας, αλλά δεν της έλεγε τίποτα, ντρεπόταν και τους γονείς της. 

Ώσπου η μητέρα της κας Βασιλικής αποφάσισε στον τότε 25άρη κύριο Θανάση, να κάνει προξενιό με μία κοπέλα από το χωρίο η οποία ήταν όμορφη. Η κα Βασιλική φοβήθηκε πως ο αγαπημένος της θα παντρευόταν με την άλλη και ήταν πολύ πικραμένη. Μετά από ένα μάθημα τους λοιπόν, ούτε η ίδια θυμάται πως βρήκε το θάρρος, του έδωσε ένα φιλί! Εκείνος τότε μπόρεσε να της δείξει ότι δεν του ήταν αδιάφορη και άρχισε η σχέση τους. Αρνήθηκε το προξενιό και βλέπονταν κρυφά . Της είχε πει πως θα περίμενε να τελειώσει το σχολείο και θα την ζητούσε από τους γονείς της. Ήταν τρεις μήνες μαζί όταν η κα Βασιλική έμεινε έγκυος στον αδελφό του πατέρα του Θανάση τον κο Παύλο. Το διαπίστωσε αφού είχε πολλές εβδομάδες καθυστέρηση και ζαλιζόταν. Έτσι αποφάσισε να πάει σε ένα γιατρό σε ένα χωρίο λίγο μεγαλύτερο απότον Πυργετό, εκεί κοντά . Πήγε με τη συνοδεία του κου Θανάση, κρυφά απ τους γονείς της. Έμαθε ότι είναι έγκυος και ήταν χάλια. Αποφάσισε λοιπόν ο κος Θανάσης να τη ζητήσει επίσημα από τους δικούς της. Όταν έγινε αυτό οι ίδιοι χάρηκαν αλλά τους συμβούλεψαν να περιμένουν η κα Βασιλική να τελειώσει το σχολείο. 

Δεν ηξεραν πως υπήρχε σχέση μεταξύ τους, νόμιζαν πως τα πράγματα ηαν ακόμη αθώα. Το ζευγάρι όμως αναγκάστηκε να μιλήσει για την επικείμενη εγκυμοσύνη αφού δεν είχαν την πολυτέλεια να περιμένουν άλλα δύο χρόνια για τον γάμο. Τότε έγινε χαμός. Ο πατερας της κας Βασιλικής έσπασε στο ξύλο του κο Θανάση και έδιωξε την κόρη του από το σπίτι λέγοντας ότι θα γίνονταν ρεζίλι στο χωριό. Την έβρισε και η κα Βασιλική έχει πολύ άσχημες αναμνήσεις απ αυτό. Ήταν καλοκαίρι οπότε ο κος Θανάσης άφησε το απίτι που νοίκιαζε για προφανής λόγους και πήγε με τη Βασιλική στο χωριό του την Κρανιά. Οι γονείς του αν και ξαφνιασμένοι, τους υποδέχτηκαν θερμά και φέρθηκαν πολύ καλά στην κοπέλα. Μετά από ένα μήνα περίπου, η μητέρα της κας Βασιλικής επικοινώνησε μαζί τους και τους είπε ότι ήθελε να παντρευτούν. Ο πατέρας της ήταν αμίλητος αλλά εκείνη έδωσε την ευχή της. 

Ο Γάμος έγινε στην Κρανιά αλλά δεν εμφανίστηκε κανένας από την οικογένεια της κας Βασιλικής, τη μητέρα της δεν την άφησε σίγουρα ο σύζυγός της, ( αυτό έκλαιγε καθώς μου το έλεγε). Μετά γέννησαν τον Παύλο και μεταφέρθηκαν στη Λάρισα. Η κα Βασιλική από τους οικείους της είχε αμυδρή επικοινωνία μόνο με τη μητέρα της και τον ένα της αδελφό. Μετά τη γέννηση του κου Παναγιώτη του πατέρα του Θανάση ,πήγαν στον Πυργετό με τα μωρά στην προσπάθεια τους να αποκαταστήσουν τις σχέσεις τους με τν οικογένειά της. Τελικά τα κατάφεραν.

plus

Η κα Βασιλική όταν γέννησε το τρίτο της μωρό την κα Λουκία είχε κινδυνέψει να χάσει τη ζωή της και ο κος Θανάσης ήταν συνέχεια δίπλα της στο νοσοκομείο και έκλαιγε δίπλα στο κρεβάτι της. Η κα Βασιλική άρχισε να γίνεται καλύτερα όταν ο κος Θανάσης της είχε πει κλαίγοντας την τετριμμένη σήμερα φράση " Δεν τη θέλω τη ζωή μου χωρίς εσένα Βασιλική μου". 

Το ζευγάρι αυτό, τον Ιούλιο κλίνει 47 χρόνια γάμου 

Το σπάνιο πουλί

Τον περισσότερο χρόνο του ο κόσμος τον ξοδεύει στον ύπνο. Πού και πού μόνο ξυπνάει , τρίβει τα μάτια του, διώχνει τη νύστα και συνειδητοποιεί τον εαυτό του. "Ποιος είμαι?" αναρωτιέται." Από πού έρχομαι?" 

Και για λίγα δευτερόλεπτα κάθεται στον ώμο μας το Σπάνιο Πουλί.

Jostein Gaarder, Το Κάστρο των Αγγέλων 

Έχω που διαβάζω αυτό το βιβλίο ένα μήνα περίπου... Λόγω περιορισμένου χρόνου, συνηθίζω να το έχω συντροφιά μου τις πρώτες πρωινές ώρες, λίγο πριν κοιμηθώ. Παρά την κούρασή μου τη συγκεκριμένη ώρα της ημέρας, όλα όσα διαβάζω μου μένουν και τα σκέφτομαι μέχρι να ξαναπιάσω το βιβλίο στα χέρια μου. Θα έλεγα πως είναι βαθιά φιλοσοφημένο και πως με πολύ έξυπνο τρόπο πραγματεύεται ζητήματα τα οποία οι άνθρωποι δεν έχουν χρόνο να σκεφτούν μέσα στην τρέλα της καθημερινότητάς τους. Ναι, τώρα πια το έχω καταλάβει. Είναι σαν να ζούμε σε λήθαργο, σαν να κοιμόμαστε. Και όταν, άλλος συχνότερα άλλος σπανιότερα, καθόμαστε να αντιληφθούμε όλα όσα τελικά είναι σημαντικά όπως για παράδειγμα το γεγονός της ύπαρξης του κόσμου που μας περιβάλλει, τότε μόνο μπορούμε να λέμε πως υπάρχουμε.  

Είναι όμως στ' αλήθεια δυσκολότερο το να σκέφτεσαι από το να ζεις μηχανικά... Μακάριοι λοιπόν οι φιλόσοφοι, ή καταραμένοι να αντιλαμβάνονται όσα ο απλός ανθρωπάκος που τρέχει πίσω απ το ρολόι του στις αρχές ακόμα του 21ου αιώνα δεν θα μπορέσει να δει ποτέ του?Ευτυχείς που κατακτούν κομμάτι της ύπαρξης του κόσμου, ή καταδικασμένοι να μην βρίσκουν ποτέ την ολοκλήρωση? 

 Εσείς θα κρίνετε. 

Μοναξιά μου όλα...

Με έχει πιάσει αυτή η Κυριακάτικη μελαγχολία μου για τα καλά... Δεν είμαι σίγουρη βέβαια ότι φταίει η Κυριακή... Είναι όλη αυτή η αβεβαιότητα και  αδράνεια που με διακατέχει... 

Νιώθω και μόνη... Πολύ μόνη... Περιμένω και περίοδο και έχω ορμονικά σκαμπανεβάσματα ούτως ή άλλως...... Σκατά.... 

Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και βλέπω πόσο καλά ξέρω τελικά να κρύβομαι. Αν έβγαζα μία φωτογραφία μου τούτη ακριβώς τη στιγμή, πραγματικά τίποτα δεν θα πρόδιδε το κενό που έχω μέσα μου.... Δεν θέλω πολλά.... Λίγο μόνο να τον δω, να μου χαμογελάσει, να μου μιλήσει όμορφα...

Διαβάζω αυτά που γράφω και νιώθω εντελώς απελπισμένη... Τι φταίτε κι εσείς... Όμως, να είναι που νιώθω τόσο μόνη κάτι στιγμές σαν κι αυτές... Είναι που δεν είμαι απλά μία ερωτοχτυπημένη έφηβη, όχι δεν είμαι ένα ελαφρόμυαλο κοριτσάκι που δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει απ' το να γράφει ό,τι της κατέβει στο κεφάλι σε ένα μπλογκ...

Απλά ίσως δεν μπορώ να αποδώσω όσα νιώθω, μάλλον δεν την κατέχω και τόσο την τέχνη του "γράφειν"  

Έγραψα και χάλια στο διαγώνισμα της γραμματικής σήμερα το πρωί, έχω και να τον δω απ την Τρίτη, οι φίλοι μου είναι στον κόσμο τους και, να... Δεν νιώθω συχνά έτσι αλλά... πώς είναι δυνατόν να είμαι τόσο μόνη? Πώς γίνεται , πού κάνω λάθος? Γιατί να είμαι πάντα με τους χαμένους?.... Γιατί να αισθάνομαι παραπάνω απ όσο ζω?

Γιατί να γράφω τόσες ασυναρτησίες θεέ μου?.... 

Μακάρι να μπορούσα να απαντήσω... Το μόνο που θέλω να πω, είναι πως αν κανείς απ όσους διαβάζουν αυτή την ανάρτηση νιώσει κάποτε μόνος και θελήσει να πει κάπου τις ασυναρτησίες του, το e-mail μου αναγράφεται. 

Συγγνώμη για το άθλιο post... Καλή εβδομάδα να χουμε....