Στόχοι... Αυτή τη στιγμή το μυαλό μου είναι γεμάτο στόχους που θέλω να πετύχω... Δεν ξέρω , ίσως έχω κάποια εγκεφαλική ανωμαλία αλλά εγώ το καλοκαίρι , αντί να ηρεμώ και να μη σκέφτομαι τίποτα, γεμίζω το κεφάλι μου με προγραμματισμούς, στόχους και προβλέψεις για την ερχόμενη χρονιά. Ίσως τελικά η μάνα μου να έχει δίκιο... Ανησυχώ για το μετά και δεν ζω τη στιγμή... Μα ζω τη στιγμή σε πολλά σημεία τις ζωής μου, όμως εγώ αυτή την εποχή που δεν δέχομαι τόσες πιέσεις όσες κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, κάνω ανασυγκρότηση. Απλά θα ήθελα να ήμουν λίγο περισσότερο ανέμελη, να με νοιάζει μόνο το παρόν και το μεγαλύτερό μου άγχος να είναι αν θα φορέσω φόρεμα ή σορτς το βράδυ ή αν θα πάμε για μπάνιο την Παρασκευή.
Στόχοι... Ξεκινούν από το πιο απλό πράγμα , όπως το καινούργιο ρολόι που "μάρκαρα" και θέλω να αγοράσω και καταλήγουν σε φλέγοντα θέματα, όπως στο ποιο φροντιστήριο θα πάω του χρόνου. άγχος... το πρωί το περνάω παρέα με τα γαλλικά τα οποία πιστέψτε με η ζέστη και όλη η χύμα κατάσταση της εποχής με έχει κάνει να τα βαρεθώ, το μεσημέρι αφήνω χρόνο στον εαυτό μου και πάλι αντί να σκέφτομαι τι θα γίνει με τον ξανθούλη από τον Πλαταμώνα αναλώνομαι στους στόχους ,τα όνειρά μου και στα σχεδιασμένα βήματα που σκοπεύω να κάνω για να τα υλοποιήσω. Από αργά το απόγευμα μέχρι τις 1.00 με 2.00 το βράδυ που είμαι έξω δεν σκέφτομαι τίποτα... Ή σχεδόν... Περνάω φανταστικά με τα παιδιά, χαιρόμαστε το καλοκαιράκι με μπύρες , μουσική και βόλτες όμως και πάλι πιάνω τον εαυτό μου , όταν τα γέλια ξεθωριάζουν για λίγο , να χάνεται στις σκέψεις και τα άγχη του για τη χρονιά που περιμένει απειλητικά στη γωνία. Το βράδυ δε, όταν γυρίζω σπίτι , είναι το χειρότερο για μένα. Σκέφτομαι και γράφω. Κυριολεκτικά. Συχνά εδώ αλλά κυρίως στο πρώην πρόχειρο νυν ημερολόγιό μου το οποίο έχω γεμίσει με κάθε λογής ασυναρτησίες τις οποίες δεν εκθέτω εδώ επειδή δεν είμαι εγκληματίας για να σας κάνω να πεθάνετε από τα γέλια αν τις διαβάσετε ή να πείτε " αυτή η στρεσαρισμένη - αλλοπαρμένη δεν ξέρει τι της γίνεται".
Στόχοι... Από αύριο αρχίζω δουλεία στο μαγαζί. Θα πηγαίνω Δευτέρες- Τρίτες και Πέμπτες , από τις 18.00 έως τις 2.00 , για 20 ευρώ την ημέρα. Ευτυχώς τα παιδιά( ο Κωστάκης ο μπάρμαν και οι σερβιτόροι Θάνος- Γιάννης- Βασίλης- Γεωργία- Φώτης) είναι πολύ cool τύποι και περνάμε καλά όταν δουλεύουμε μαζί (μετά τις 11 αρχίζουμε και τα σφηνάκια, κρυφά απ τον μπαμπά βεβαίως βεβαίως) ;) Κουράζομαι λίγο λόγω ορθοστασίας αλλά είναι ένας καλός τρόπος να βγάλω λεφτά , τα οποία χρειάζομαι επειγόντως για την επίλυση αρκετών από τους στόχους μου.
Στόχοι... και περισσότερο διάβασμα. Η αλήθεια είναι ότι δεν αφιερώνω στη γλώσσα του Victor Hugo όσο χρόνο θα ήθελα , όμως βαριέμαι όσο δεν παίρνει , ειδικά τις τελευταίες μέρες. Μέχρι τις 15/ 7 που φεύγουμε, υπόσχομαι στον εαυτό μου να κάνω ότι καλύτερο μπορώ. Επίσης έχω δανειστεί την "Άννα Καρένινα" από τη βιβλιοθήκη εδώ και 15 μέρες, σε πέντε μέρες πρέπει να την επιστρέψω ,έχω διαβάσει μέχρι το δεύτερο κεφάλαιο και έτσι όπως με βλέπω θα την ξαναδανειστώ αργότερα... ( άσχετο αλλά τώρα το θυμήθηκα).
Λοιπόν, να φταίει η περσινή μου κατάθλιψη, να φταίει που βλέπω την αποτυχία γύρω μου να καταρρακώνει πολλούς ανθρώπους?... Δεν ξέρω τι ακριβώς φταίει και αγχώνομαι τόσο πολύ... Δεν ξέρω τι φταίει και μία φωνή μέσα μου μου βάζει εμπόδια στο να χαμογελάσω... Αλίμονο, είμαι 16 ετών και φοβάμαι να δώσω αβίαστα το χαμόγελό μου στα πράγματα. Φοβάμαι να γίνω πιο αισιόδοξη, φοβάμαι να ζήσω το τώρα για να μη χάσω το μετά... Τι να φταίει που φοβάμαι...?..
Ό,τι και να είναι θα το πολεμήσω. Εγώ θέτω τα όρια και η ευτυχία δεν ξέρει από τέτοια. Θα βρω λοιπόν τη δική μου ευτυχία, τον τρόπο να κάνω όσα θέλω χωρίς να χάσω ούτε μία σταγόνα από το χείμαρρο της ζωής μου αλλά και χωρίς να χαθώ σ αυτόν. Στόχοι κύριοι... είναι εδώ. Εδώ, στροβιλίζονται στο μυαλό μας, αντλούν από τη σκέψη μας. Είναι εδώ για να επιτευχθούν και όχι για να μας τρομάξουν.
