ζόρικα ξενύχτια

   Τις τελευταίες μέρες δεν κοιμάμαι καλά. Για την ακρίβεια, ο νυχτερινός μου ύπνος  περιορίζεται στο διάστημα 2-4. Γύρω στις 4 ξυπνάω μόνη μου- το βιολογικό μου ρολόι έχει κλατάρει. Έπειτα δεν καταφέρνω να ξανακοιμηθώ, το πηγαίνω σερί μέχρι να γράψω και έπειτα πέφτω σε λήθαργο όταν επιστρέφω σπίτι μέχρι τις 5 το απόγευμα πιω δεν πιω καφέ.
  Ναι, κάτι δεν πάει καλά. Νιώθω κουρασμένη αλλά όχι νυσταγμένη και όσο κι αν χαλαρώνω, όσο σκοτεινό κι αν είναι το δωμάτιο, δεν καταφέρνω να κοιμηθώ.  Έχω μάθει πια το πρόγραμμα του ραδιοφώνου τα ξημερώματα και τις επαναλήψεις της τηλεόρασης. Στην αρχή το ξενύχτι έχει μία εσάνς, μία μαγεία, κάτι. Τώρα έχει καταντήσει εκνευριστικό. Δεν ξέρω, θα δοκιμάσω ένα ρόφημα για το οποίο μου είπε η κολλητή μου, ελπίζω να πιάσει και να μη συνεχιστεί άλλο αυτή η κατάσταση. Είναι και τα κουνούπια, και η ζέστη και ο έρωτας που λέει και ένα σποτάκι που κυκλοφορεί τελευταία. Φταίει και το ξερό μου το κεφάλι όμως, αναμφίβολα.... Σε 25 λεπτά θα πάω τυπικά στο σχολείο να παραδώσω μία άδεια κόλα εξετάσεων στην άλγεβρα και θα γυρίσω να κοιμηθώ...
  Όμορφη η ανατολή αλλά η δύση έχει άλλη χάρη ;) 

this is what makes us GIRLS

  Σήμερα είναι τα γενέθλιά σου. Έρχονται πάντα πακέτο με το καλοκαίρι... Πιστεύω λοιπόν ότι ένα post είναι το ελάχιστο που σου αξίζει, αν και δεν θα το δεις ποτέ - ξέρεις, κάποια πράγματα έχω ανάγκη να τα κρατάω για μένα-. Σε ξέρω λοιπόν 5 χρόνια. Δεν είναι πολλά, σε σύγκριση με τον Θ. , τον Λ. και τον Κ. ας πούμε που τους ξέρω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν είναι τίποτα. Η σχέση μου όμως μαζί σου είναι πλέον τόσο ουσιαστική όσο και με τα παιδιά. Πιστεύω ότι με ξέρεις πολύ καλά. Είσαι από τους λίγους ανθρώπους που με έχουν μάθει τόσο.
   Δεν ξέρω τι μπορώ να πρωτοθυμηθώ. Γελάμε τόσο πολύ μαζί... Έχουμε δικά μας αστεία και κώδικα επικοινωνίας που οι άλλοι δυσκολεύονται να καταλάβουν. Ξέρω τι σκέφτεσαι πριν προλάβεις να το πεις, ξέρεις πως θα αντιδράσω σε κάθε περίσταση...
  Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσω στιγμές.... Θα ξεκινήσω από τις πιο απλές που θέλουν τις δυο μας να κάνουμε κούνια στο πάρκο - εγώ πάντα το παρακάνω με την κούνια εσύ είσαι πιο καθωσπρέπει-, να κάνουμε βόλτες τρώγοντας παγωτό και να ξεραινόμαστε στα γέλια, να πίνουμε σαγκριά στο μπαλκόνι στις 6 το πρωί... Η δική σου αγκαλιά όταν είμαι χάλια, οι δικές σου κουβέντες να με κάνουν να νιώθω πιο δυνατή... Τα μεταξύ μας σχέδια για τα ταξίδια που θα κάνουμε τελειώνοντας το σχολείο, η συγκατοίκησή μας στο πανεπιστήμιο, το ότι θα σε παντρέψω με τον άντρα της ζωής σου - εγώ χλομό να τον βρω πριν από σενα-, τα κοινά καπή στα οποία θα γραφτούμε... Δεν ξέρω, είσαι ο μόνος άνθρωπος που με κάνει να βλέπω τόσο μπροστά, που θεωρώ δεδομένο αν και αυτό δεν είναι καλό. Μου έχεις σταθεί σε δύσκολες καταστάσεις, με προσέχεις και δεν αλλάζει τίποτα μετά από λάθη που μπορεί να κάνουμε, η σχέση που έχουμε δε στέκεται σε μικρότητες.
   Δε σε ζηλεύω. Λένε πως οι γυναίκες αλληλοζηλεύονται ακόμα και ως φίλες αλλά δεν έχω νιώσει ποτέ κάτι τέτοιο σχετικά με εσένα. Είσαι όμορφη, έξυπνη, έχεις χιούμορ και άλλα αξιοζήλευτα χαρακτηριστικά αλλά ειλικρινά αυτό που αισθάνομαι είναι χαρά για σενα και περηφάνια.
     Πιστεύεις σ εμένα και αυτό μου δίνει μεγάλη δύναμη και ξέρω ότι κι εσύ είσαι ακομπλεξάριστη απέναντί μου. Ελπίζω αυτό που σου ετοιμάσαμε να σου αρέσει.  Σ αγαπάω πολύ.

 
Το κανονικό τραγούδι αρχίζει από το 0.30 και μετά