Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

10+7

Εγώ τα 17 μου να σας πω τα φανταζόμουν αλλιώς. Κοπάνες, να βγαίνω κρυφά και να πηγαίνω εκδρομές στη θάλασσα, να κάνω τέχνη και να ζω με σοκολάτες και φιλιά. Βάλε και κάνα τσιγάρο κρυφό με τους κολλητούς σε κανένα ταρατσόνι. Τα 17 μου όμως δεν είναι έτσι. Τα 17 μου είναι 7 + 10. Ναι. Ώρες σχολείου. Ναι. Ώρες φροντιστηρίου. Νιώθεις τη σαπίλα; Μας κλέβουν τα καλύτερα μας χρόνια.

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

Εκείνη η κρύα στιγμή που ξε-ερωτεύεσαι...




  Πέρασε αισίως ένας χρόνος και εννιά μήνες από εκείνο το απόγευμα που άρχισες να ερωτεύεσαι. Σου έχουν φανεί αιώνες... Κάθε μέρα και μία καινούργια αιωνιότητα... Στην αρχή είναι αυτό το γλυκό τσίμπημα  Δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος για το πότε ακριβώς ξεκίνησε. Μετά αυτό ου νιώθεις μεγαλώνει και σε γλυκαίνει... Μεγαλώνει, μεγαλώνει. "κι έγινε η σπίθα πυρκαγιά και πέλαγος η στάλα" όπως μας επιβεβαιώνει το γνωστό άσμα. Είναι θέμα χρόνου το πέλαγος να αρχίσει να σε πνίγει σιγά σιγά, η φωτιά να μη σε ζεσταίνει αλλά να σε καίει. Και όταν υπάρξει ανταπόκριση έχεις ολοκληρώσει τη ζωή σου, μπορείς να πεθάνεις ήρεμος. Η ανταπόκριση είναι το μόνο που χρειάζεσαι μέσα στην κρίση σου. Όταν όμως αυτό που νιώθεις μείνει κρυφό? Κρυφό δηλαδή τρόπος του λέγειν. Το μαθαίνουν ΟΛΟΙ γιατί δεν μπορείς να το βουλώσεις και να κρατήσεις αυτό τον χείμαρρο συναισθημάτων μέσα σου για πολύ. Το μαθαίνουν οι φίλοι, τα αδέρφια, οι γονείς , οι καθηγητές σου... ακόμα και ο περιπτεράς της γειτονιά σου είναι πλέον σε θέση να το αντιληφθεί. Μόνο ο άμεσα ενδιαφερόμενος μένει στην άγνοια, αν καταφέρεις και δεν καρφωθείς. Θες από ντροπή, θες από ανασφάλεια, θες από τη βαθιά επιθυμία να πάρεις ένα σημάδι του για να εκδηλωθείς? Και βασανίζεσαι όταν δεν τον βλέπεις, κάνεις τα πάντα για να τον δεις. Μαθαίνεις απ' έξω τα ωράρια του, τις συνήθειές του, τις ώρες που είναι στο γυμναστήριο και τις ώρες που κάνει μπάνιο αν είναι δυνατόν. Γενικά γίνεσαι πολύτιμο εργαλείο για το FBI, έχεις μάθει όσα παραπάνω μπορείς για εκέινον, τη ζωή του, την οικογενειακή του κατάσταση, τους φίλους του, τη μουσική που ακούει... Επιστρατεύεις κάθε μέσο. Και θες να τον βλέπεις. Για το Θεό όσο περισσότερο γίνεται!!! zalizeseeeeeeeeeee
  30 δεύτερα τη μέρα μπορείς ν έχεις κοντά του, θα τα πάρεις! Το λιγοστό από αυτόν, λίγη από την οσμή της κολόνιας του, λίγο από τη φωνή του και τον αέρα που αναπνέει. Γλυκανάλατο το ξέρω αλλά είναι η φύση της κατάστασης. Βάζεις την κολλητή σου να προσποιείται πως παει για παγωτά , αύγουστος, 45 βαθμοί, 4 το μεσημέρι μόνο και μόνο για να τον δεις για μισό λεπτό, την ώρα που θα επιστρέφει από τη δουλειά δήθεν τυχαία. Τυχαία... Έχει γίνει το νόημα της κάθε μέρας σου, σκέφτεσαι το χαμόγελό του και κλαις. Κάθε σου στίχος , κάθε νότα στην κιθάρα σου έχει πλέον υποκείμενο. "το ποιητικό υποκείμενο" Στην ερωτική ποίηση ποιητικό υποκείμενο δεν είναι ο αφηγητής αλλά το πρόσωπο για το οποίο γράφεται το ποίημα. Ο αφηγητής είναι αντικείμενο... Πράγμα στα χέρια αυτού που το ορίζει.
   Και μετά σιγά σιγά το φως του γίνεται σκοτάδι... Και σου ραγίζει το είναι, σου ρουφάει την ύπαρξη. Πονάς πολύ, υποφέρεις.... Ο πόνος του έρωτα είναι εκεί για να επιβεβαιώσεις βάναυσα την ύπαρξή του. Κάθε σου σκέψη τον περιέχει. Δεν τον είχες ποτέ κι όμως μακριά του κάτι σου λείπει. Η απόλυτη θεοποίηση! Αυτές είναι και οι πιο δύσκολες στιγμές. Εκεί ου δεν μπορείς να αναπνεύσεις, που φτάνεις στα πρόθυρα της κυκλοθυμίας και της κατάθλιψης!




Λοιπόν αυτό διαρκεί πολύ. Και το "πιο χειρότερότερο όλων" είναι εκείνες οι κρύες στιγμές που χωρίς να φταίει σου πληγώνει την καρδιά, που τα βάζεις με τον εαυτό σου.. που θες να προχωρήσεις.  Που η μαγεία έγινε αίμα της καρδιάς σου, που ο χρόνος έγινε αχανής στο μυαλό σου και χαμένος... Η κρύα αυτή, ξενέρωτη στιγμή που νιώθεις κουρασμένη, κομμάτια και αρνείσαι να συνεχίσεις. Η στιγμή που σιγά σιγά φεύγει από μέσα σου σαν το τελευταίο χιόνι κάτω από τον ήλιο της άνοιξης... Εκεί που δεν ξέρεις αν είναι σίγουρο πάντως το αισθάνεσαι.. Σε ελευθερώνει και αυτό είναι φρικτά δύσκολο. Όταν είχες συνηθίσεις για σχεδόν δύο χρόνια να ζεις μ αυτόν τον έρωτα, όταν συγκατοικούσατε στο κορμί σου είναι δύσκολο να τον αποχωριστείς κι ας σε πόνεσε τόσο. Και καταλήγεις έτσι



αλλά να θυμάσαι... καμία ελευθερία δεν ήρθε εύκολα, ανώδυνα ή αναίμακτα...





Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

φθινοπωρινό παραλήρημα


   Προχθές το μεσημέρι ο πατέρας μου έφερε στο σπίτι ένα μικρό χελωνάκι που βρήκε στο δρόμο.
Θα μεγαλώσει λίγο και θα το αφήσουμε στη φύση, όπου φύση είναι μάλλον το χωριό στο οποίο διδάσκει ο μπαμπάς μου. Ανέκαθεν αγαπούσα τα ζώα αλλά πείτε με κουλή, πείτε μου ψυχωτική, είχα ένα θέμα με τις χήνες και τις χελώνες... Δεν ξέρω γιατί. Με τις χελώνες αρχίζω να το ξεπερνάω, αφού αφήνω το "μαρούλι'' έτσι φωνάζουμε το χελωνάκι, να περπατάει στο χέρι μου. -Ναι, το ότι πηγαίνουν αργά σε σημείο υπερβολής δεν είναι μύθος.-
  Αυτή η παραπάνω άχρηστη παράγραφος δεν εξυπηρετεί σε τίποτα , απλά ήθελα να κάνω μία αναφορά στο συμπαθητικό -πλέον- ζωάκι.  
  Ε λοιπόν αυτό το φθινόπωρο μ'αρέσει πολύ. Νομίζω πως αυτό συμβαίνει επειδή μπήκε γλυκά και ήρεμα, όπως πρέπει και δεν άρχισε με ατελείωτο κρύο και βροχές από αρχές Οκτώβρη. Το μόνο θέμα είναι πως έχω πάρει τρία κιλά και βαριέμαι να τα χάσω και πως επίσης έχω μία απίστευτη αδράνεια όσον αφορά το διάβασμά μου , γεγονός εγκληματικό για μαθήτρια της Γ λυκείου η οποία έχει στόχο τα 17.640 μόρια στην εσχάτη των περιπτώσεων. 
  Το παράδοξο είναι ότι διαβάζω σαν τρελή τα πιο άσχετα πράγματα που μπορεί κανείς να φανταστεί. Τις τελευταίες 15 μέρες έχω διαβάσει, ένα βιβλίο του Φρόιντ- οκ δεν το τελείωσα ακόμη αλλά κοντεύω-, 100.000.000 άρθρα άλλων blogger, όλα τα ποιήματα του βιβλίου νεοελληνικής λογοτεχνίας κατεύθυνσης, δύο θεατρικά έργα του ίδιου βιβλίου γενικής παιδείας και μερικά κείμενα από εκεί και το 2ο και 3ο κεφάλαιο του βιβλίου της κοινωνιολογίας του σχολείου τα οποία είναι εκτός ύλης για το διαγώνισμα αλλά φοβερά ενδιαφέροντα...πφ....μόνο τα απαραίτητα δεν διαβάζω δηλαδή... ειλικρινά έχω αρχίσει να φοβάμαι για το τέλος. Πίστευα πως αργά η γρήγορα θα στρωθώ. Εντάξει διαβάζω αλλά όχι με ρυθμούς Γ λυκείου, πρέπει να πάρω μπρος!
  Στα διαγωνίσματα γράφω ικανοποιητικά 80-90%, όμως σκεφτείτε πως είναι ακόμα αρχή και άλλοι παρόμοιων στόχων με τους δικούς μου πιάνουν εκατοστάρια! Αγχώθηκα λίγο...Έστω.
   Ονειρεύομαι τη χρονιά που θα έρθει. Βλέπω εμένα να έχω περάσει ψυχολογία, κατά προτίμηση Θεσσαλονίκης. Φοιτήτρια, παρέες, καφέδες, μπύρες, ύπνος,βόλτες, μουσική, χαβαλές...και θα μαθαίνω επιτέλους πραγματικά χρήσιμα και επωφελή πράγματα που θα έχω επιλέξει ΕΓΩ Η ΙΔΙΑ.  
 Θα συμβεί.. μόνο που μέχρι να συμβεί πρέπει να περάσουμε το λούκι
 Μέριασε κόσμε! Το λούκι είναι δικό μας!
Δική μας η ευθύνη! Δικό μας το μυαλό!
Δικές μας οι αγάπες κι οι αναποδιές!
Δική μας η ζωή.
Δικά μας και τα όνειρα, δικό μας το φθινόπωρο....

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

φαύλος


Υπάρχει λόγος που καταλαγιάζει μέσα μας ο πόνος του προηγούμενου έρωτα όταν φτάνει η στιγμή να περάσουμε στον επόμενο. Μερικούς έρωτες απλά δεν τους ξεχνάμε ποτέ. Η καρδιά μας έχει αλλάξει μέσω αυτών, έχει διδαχτεί, υπό το πρίσμα τους μαθαίνει τα όριά της...
Θεωρώ πως ο έρωτας είναι αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης του ανθρώπου. Αν δεν ήταν, ίσως μπορούσαμε να τον ελέγξουμε, ίσως να μην είχαμε την ανάγκη να ερωτευτούμε ξανά ,ειδικά όταν έχουμε δει την πλευρά του αυτή, που μας πονάει.
Στη δική μου ζωή ο έρωτας είναι συνυφασμένος με τον πόνο, με τις μοναχικές μου στιγμές, αυτές τις ανυπόφορες τις μελαγχολικές, είναι αδελφός τους...παράξενο τάχα?...
Είναι δύσκολο να αγαπάς, να αφήνεις την ψυχή σου στο βασανιστή έρωτα... Αλλά πόσο άδειος είσαι και χωρίς αυτόν? Γιατί άραγε ο έρωτας να νοηματοδοτεί την ύπαρξή μας?Γιατί εμείς, οι χειρότεροι όλων των πλασμάτων και οι καλύτεροι συνάμα, εμείς που μπορούμε να γίνουμε άγιοι αλλά και δαίμονες σκληροί, γιατί εμείς να νιώθουμε απ' όλη τη φύση το άγγιγμα του έρωτα στις καρδιές μας?
Ποιος ο λόγος όταν μας πονάει τόσο????? Ο έρωτας όταν πετύχει πιστεύω σε φτάνει στην αιωνιότητα, κορυφώνει την ύπαρξή σου , ολοκληρώνει τη ζωή σου.
Πότε όμως πετυχαίνει? Αν πετυχαίνει ποτέ... Στ'αλήθεια έχετε δει στην πραγματική ζωή δυνατό, ουσιαστικό αμοιβαίο έρωτα, ή είναι ιδιότητα μόνο του ενός εκ των δύο να τον νιώσει.?...
Ονειρεύομαι, ελπίζω στο απόλυτο... Για να έχω τη δυνατότητα να το νιώσω, να το αποζητήσω, σημαίνει πως υπάρχει. Το δέχομαι, υπάρχει. Θα το δω όμως? Θα μου συμβεί? Γιατί σε τόσους και τόσους δεν έχει συμβεί?
Στην ιδέα ότι κάποια στιγμή στη ζωή μου πρόκειται να συμβιβαστώ με πιάνει ρίγος....
Μπορούμε να βιώσουμε τον έρωτα με πολλούς ανθρώπους από την άλλη. Πόσο δυνατός όμως θα είναι? Αποκλείεται να είναι το ίδιο σε όλες τις περιπτώσεις.


ΕΡΩΤΕΥΌΜΑΣΤΕ ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΎΡΙΟΙ.
ΠΟΝΑΜΕ. 
ΣΤΑΜΑΤΑΜΕ ΝΑ ΠΟΝΑΜΕ. 
ΚΕΝΟ.
ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΚΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ.. ΞΑΝΑ... 
γιατί?.... 

θα ναι η ύπαρξη που δεν αντέχει τη μοναξιά της... θα ναι η ανάγκη για αναπαραγωγή... Δεν μπορεί, κάπως θα εξηγείται. Αν όχι, ο άνθρωπος είναι απλά το περισσότερο μαζοχιστικό ον που θα γνωρίσει ποτέ του αυτός ο κόσμος. 


Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

E κι αν δεν κάτσει ο Τζακ Ποτ, υπάρχει πάντα ο Τζάκ Ντανιελς!


- Και ποιο είναι το κίνητρό μου ρε Ελένη? 
Μου είπε και έβαλε λίγη ακόμη βότκα στο ποτήρι του. Τσουγκρίσαμε και την ήπιαμε μονορούφι. Το είχαμε δηλώσει εξ'αρχής, απόψε θα πίναμε μέχρι να γίνουμε λιώμα. 
Είχε δίκιο, του έλειπε ένα καλό κίνητρο... Τόσο διάβασμα και καμία προοπτική. Είχε δίκιο, απόλυτο δίκιο αλλά δεν μπορούσα να του το πω.
- Καλύτερα ένας μορφωμένος φτωχός παρά ένας φτωχός στουρνάρι. 
Είπα τελικά. Το σκέφτηκε για μερικά δευτερόλεπτα, γέλασε. 
- Στη μόρφωση μας ρε πούστη! 
Είπε και ήπιε το τρίτο ποτό... Θα έχανε το μέτρημα,θα το έχανα κι εγώ. Όμορφη βραδιά, όμορφη η μέθη. Σε κάνει να νιώθεις πως τα μόνα που χρειάζεσαι τελικά στη ζωή , είναι 10,95 ευρώ. 
Τόσο έχει η absolut στην κάβα. 
Δεν ισχύει, ξεχνάς όμως για λίγο. Και είναι αυτές οι αλκοόλες νύχτες μας κοιτάζοντας τ'αστέρια σε ταράτσες πολυκατοικιών, που τελικά μας κάνουν να γελάμε με τη ζωή... 

Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

Ο πιο ασφαλής τρόπος να μη χάσεις, είναι να μην παίξεις

  Τις τελευταίες μέρες , τα μεσημέρια και κοντά στο χάραμα τις περνάω παρέα με τον Λ. και παίζοντας risk, ένα επιτραπέζιο στρατηγικής , το οποίο στην αρχή δε μου γέμιζε το μάτι, τώρα όμως κόλλησα. Σκεφτόμουν λοιπόν ότι πέρα από τη σκέψη και τις μελετημένες κινήσεις τις οποίες χρειάζεσαι για να κερδίσεις ένα παιχνίδι , μεγάλο ρόλο έχει και το ρίσκο. Ίσως αποβεί μοιραίο όμως... χωρίς αυτό, ειλικρινά δεν έχει πλάκα. Δεν έχει νόημα να παίζεις χωρίς ρίσκο, δεν... δεν το διασκεδάζεις.. βαριέσαι.
  Κάπως έτσι είναι και η ζωή. Σε σημαντικά πράγματα φοβόμαστε να πάρουμε το ρίσκο. Το να ρισκάρεις σημαίνει πως ή θα έχεις κερδίσει κάτι σημαντικό ή θα χάσεις κάτι σημαντικό. Η μία η άλλη είναι. Το ρίσκο έχει νόημα όταν κινδυνεύεις να βρεθείw με τίποτα ή με τα πάντα. Αλλιώς δεν είναι ρίσκο,αληθινό ρίσκο εννοώ. Η όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ ,αλλά στην προσπάθεια για τη διεκδίκησή του μπορεί να χάσεις κάτι άλλο εξίσου σημαντικό και επιπλέον να μην κερδίσεις τελικά αυτό το πρώτο σημαντικό πράγμα για σένα.... Θέλω να φτιάξω μωβ, σημαίνει πολλά για μένα αλλά δεν είμαι σίγουρη αν χρειάζομαι μπλε και κόκκινο ή μπλε και κίτρινο. Έχω ελάχιστη μπογιά και αν το ρισκάρω, κινδυνεύω να τελειώσω τη μπλε μπογιά μου χωρίς νόημα αν την αναμείξω με λάθος χρώμα και να τη χάσω χωρίς να έχω φτιάξει μωβ...Αν όμως πετύχω τελικά το χρώμα που θέλω, το μωβ δηλαδή, θα έχω κερδίσει πολλά περισσότερα απ όσα έχω τώρα με τρεις διαφορετικές μπογιές που καμιά τους δεν είναι μωβ.
 Τι θα κάνεις? Δεν είσαι σίγουρος για τα αποτελέσματα. Έχεις 2 επιλογές .
1- Δεν αναλαμβάνεις την ευθύνη, φοβάσαι πως αν επιχειρήσεις την ανάμειξη και κάνεις λάθος θα χάσεις δύο από τα χρώματά σου μάταια και θα μείνεις με ένα χρώμα το οποίο όμως δεν είναι αυτό που πραγματικά θέλεις δηλαδή το μωβ.
2- Αναμειγνύεις το μπλε με το χρώμα που πιστεύεις πως πρέπει. Παίρνεις το ρίσκο.  Αν τελικά το αναμείξεις με το κόκκινο, θα έχεις κερδίσει. Έχεις πλέον φτιάξει μωβ, και είσαι χαρούμενος! Μπορεί να γίνεις και ευτυχισμένος αν από το μωβ εξαρτάται η ευτυχία σου.
Αν συνδυάσεις το μπλε με το κίτρινο θα διαπιστώσεις ότι μόλις έχασες την ευκαιρία να αποκτήσεις το μωβ σου. Έχεις πράσινο και αυτό δε σε βοηθά σε τίποτα στο να είναι ευτυχισμένος ή ακόμα χειρότερα δεν θα έπρεπε να έχεις καθόλου πράσινη μπογιά, σου κάνει κακό. Έπαιξες, έχασες.
 Έμαθες όμως, έγινες πιο έμπειρος απ' τη ζωή. Αλλά ακόμα κι αν αυτό δε συνέβη, τα έχασες όλα και αυτή τη στιγμή σου λέω μαλακίες ,είχες τη χαρά του να παίξεις. Και αυτό φίλε μου, σε κάνει ζωντανό...
 Δεν είμαι από τους ανθρώπους που ρισκάρουν εύκολα, ούτε πιστεύω πως η ζωή θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται σαν ένα παιχνίδι. Μήπως όμως αυτό είναι?... Και πόσο γεμάτη τη βλέπουμε τελικά , πόσο την εκτιμάμε στο τέλος της ημέρας, αν δεν έχουμε κινδυνέψει να χάσουμε?...

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

koukoubadi

  Ξέγνοιαστο καλοκαίρι... έτσι είναι ή έτσι θα πρέπει να είναι. Κι εγώ με τόσους ανθρώπους γύρω μου, με καθημερινές εξόδους, καφέ το απόγευμα, μετά κρύο γιαούρτι με σιρόπι κεράσι και μπύρες στο φρούριο ως αργά το βράδυ... Ένα σορό γνωστοί, οι φίλοι μου, αστεία, γέλια, φλερτ... Και μέσα σε όλο αυτό το χαμό εγώ να κοιτάζω τ αστέρια νιώθοντας μόνη.. πολύ μόνη... αχαριστία θα το έλεγα...
Ντροπή μου...