Ξέγνοιαστο καλοκαίρι... έτσι είναι ή έτσι θα πρέπει να είναι. Κι εγώ με τόσους ανθρώπους γύρω μου, με καθημερινές εξόδους, καφέ το απόγευμα, μετά κρύο γιαούρτι με σιρόπι κεράσι και μπύρες στο φρούριο ως αργά το βράδυ... Ένα σορό γνωστοί, οι φίλοι μου, αστεία, γέλια, φλερτ... Και μέσα σε όλο αυτό το χαμό εγώ να κοιτάζω τ αστέρια νιώθοντας μόνη.. πολύ μόνη... αχαριστία θα το έλεγα...
Ντροπή μου...
