Αλλάζουν οι καιροί...

    Ειλικρινά πολλές φορές αισθάνομαι σαν να ανήκω σε μία άλλη, παλαιότερη εποχή , σαν η δική μου να με ξεπερνάει, να μην είμαι φτιαγμένη γι'αυτή. Από μικρή κοιτάζω με ζήλια ορισμένα σημεία της ζωής των ανθρώπων που έζησαν σε εποχές τις οποίες έχουμε αφήσει πλέον πολλά έτη φωτός πίσω μας. Τα τότε πράγματα μου φαίνονται πιο κοντά στο χαρακτήρα μου, πιο βατά. Δεν είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσα να συμβιβαστώ με ευκολία στα δεδομένα της καθημερινής ζωής δεκαετιών όπως το 30 παραδείγματος χάριν αλλά σίγουρα μέσω βιβλίων και ταινιών ανακαλύπτω πόσες από τις ομορφιές του τότε έχουν χαθεί στο σήμερα.

   Δεν είμαι συντηρητική, απλά λίγο παλιομοδίτικη.   Δεν νομίζω πως αυτό είναι καλό όμως, βλέποντας τις ραγδαίες εξελίξεις του σήμερα, τον τρόπο που οι άνθρωποι ζουν και συμπεριφέρονται ως σεξιστικές μηχανές και ρομποτάκια προγραμματισμένα να δουλεύουν, καταλαβαίνω πως τα απλά, τα όμορφα και ήρεμα πλέον εκλείπουν.   

   Έχουμε χάσει κάθε ίχνος ρομαντισμού, σχεδόν κάθε επαφή με τη φύση και λειτουργούμε μηχανικά, χωρίς αξίες, ιδανικά και ιδεώδη. Ο καλός έχει καταλήξει να θεωρήται ηλίθιος και ο πονηρός ξύπνιος. Ο πολιτισμός εξελίσσεται με ρυθμούς χελώνας ενώ το ρόλο του λαγού σ αυτό το παραμύθι που λέγεται σύγχρονη πραγματικότητα έχει πάρει η τεχνολογία. Διαφθορά, απαξίωση, αδιαφορία... Έννοιες που πάντα υπήρχαν όμως στην εποχή που διανύουμε έχουν πάρει πιο ανησυχητικές διαστάσεις από ποτέ. 

   Δεν θα σταθώ σε γενικολογίες, θα μιλήσω για συγκεκριμένα περιστατικά που ίσως ακούγονται ασήμαντα όμως τα βιώνω καθημερινά. Βλέπουμε, τα αγόρια στην εφηβεία τους  να βάφουν μαλλιά , να ξυρίσουν τα πόδια τους, να βγάζουν τα φρύδια τους, να είναι είτε κολλημένα με την εμφάνιση τους είτε με κάποιο διαδικτυακό παιχνίδι και να έχουν χάσει ολοσχερώς τον φυσικό τους ρόλο. 

   Βλέπουμε, τα κορίτσια να έχουν χάσει κάθε ίχνος ρομαντισμού, να υποβιβάζουν συνεχώς τον εαυτό τους και γενικώς να λυσσάνε! Τι έχετε πάθει, απορώ! Ακόμα και η διασκέδασή μας είναι βλακώδης κατά τη γνώμη μου πάντα. Οκ, μπορεί σε κάποιους να αρέσουν τα χαζοτραγουδάκια που κυκλοφορούν και ακούγονται στα καλμπς . Βρίστε με ελεύθερα αλλά από ένα σημείο και έπειτα μπορώ να πω το εξής: ΜΙΣΩ ΤΑ CLUBS.

   Εντάξει, θα πάω όταν παραστεί ανάγκη αλλά μετά το πρώτο μισάωρο βαριέμαι τη ζωή μου, πραγματικά.  Βαριέμαι τον ηλίθιο αυτό χορό , τον άγραφο κανόνα " όσο πιο κοντή η φούστα τόσο καλύτερα θα περάσεις" και το ότι δεν μπορείς να σταυρώσεις κουβέντα " μιλάει η γλώσσα του σώματος",,, μπούρδες. 

    Πόσο πιο γλυκά ήταν τα πράγματα παλιά............ Δεν θα πάω υπερβολικά πίσω αλλά να ,στα 50's ας πούμε. Υπήρχε το φλερτ, η γυναίκα ήταν γυναίκα και ο άνδρας άνδρας, υπήρχαν στάνταρς πως να το κάνουμε...

   Δεν θέλω να είμαι μονόπλευρη. Σίγουρα τη σημερινή εποχή έχουμε κατοχυρώσει διακαιώματα και ελευθερίες που παλαιότερα θεωρούνταν πολυτέλειες. Επίσης η τεχνολογία έχει και πολλά θετικά στοιχεία τα οποία ενισχύουν το ευ ζην του ανθρώπου. Όμως....

   Για μένα θα υπάρχει πάντα αυτό το μεγάλο " Όμως". Αυτό το όμως που έχω πλέον αποδεχτεί ότι με καθιστά υποδεέστερη της εποχής μου. Είμαι retro και το παραδέχομαι. Φίλοι, μου λένε συχνά ότι σκέφτομαι ανούσια και χάνω το παρόν μου, δεν το απολαμβάνω. Μα πώς να απολαύσω κάτι το οποίο δεν αντέχω, κάτι που δεν με εκφράζει? Οκ, ξέρω πως μηχανή του χρόνου δεν υπάρχει... δυστυχώς όμως  νιώθω λιγάκι εκτός πραγματικότητας. Κι εδώ κολλάει το κλασικό αλλά αγαπημένο " Μάνα γιατί με γέννησες σ αυτή την κοινωνία?" :P 

   

  

life is a big party!

   Στις 22.00 εχθές το βράδυ άρχιζε το πάρτι γενεθλίων του Λευτέρη. Εγώ με τα παιδιά φτάσαμε στις 23.00 λόγω καθυστέρησης του λεωφορείου ( ο Λευτέρης μένει προάστια). Τον βρήκαμε να μας περιμένει στον κήπο και του δώσαμε τα δώρα και τις μπύρες που μας παρακάλεσε να αγοράσουμε για να ενισχύσουμε την κάβα αφού οι καλεσμένοι ξεπερνούσαν τα 60 άτομα. Αυτά είναι τα ωραία όταν έχεις τεράστιο σπίτι. Στον κήπο δέσποζαν δύο τεράστια ηχεία που έπαιζαν μουσική στο τέρμα, ένας μπουφές με διάφορα μεζεδάκια και ένα μεγάλο ψυγείο με ποτά. Τι άλλο νομίζετε ότι χρειάζεται για να πάει τέλεια ένα πάρτι?. Λίγη καλή παρέα μόνο η οποία υπήρχε ευτυχώς και με το παραπάνω.  

  Στην αρχή τα τραγούδια ήταν χαλαρό rock, αργότερα συνεχίσαμε με bitakia και αν και αποφεύγω να χορεύω αφού οι χορευτικές μου ικανότητες είναι απλώς ανύπαρκτες, του δώσαμε να καταλάβει. Με μία μπύρα στο χέρι ( συνολικά όλο τα βράδυ ήπια τέσσερις) , όλοι μαζί είχαμε γίνει μία μάζα που κινούνταν ρυθμικά. Γελούσαμε, χορεύαμε, τα λόγια ήταν περιττά. Και δώστου " στην υγειά μας" και φωτογραφίες και αγκαλιές... Όλα έμοιαζαν απλά υπέροχα. Λες και είχαμε βρει το νόημα της ύπαρξης μας. Σαν να μην μπορούσε τίποτα να μας στεναχωρήσει, να να είχαμε διαγράψει όλα όσα μας φέρνουν δυσαρέσκεια. 

  Έτσι ένιωθα και ευχόμουν αυτές οι στιγμές να κρατήσουν για πάντα. Μετά, πάνω στο χαβαλέ κάναμε ( δυστυχώς για την ομαλή λειτουργία των αφτιών μας) καραόκε στο οποίο με εξανάγκασαν να συμμετάσχω ντουέτο με την κολλητή μου και πραγματικά έπεσε το γέλιο της αρκούδας.  

    Γύρω στη 1.00, το γυρίσαμε και βάζαμε ρεμπέτικα , ζεμπεκιές και συρτάκια, μία κατάσταση πραγματικά ότι να ναι. Το ωραίο ήταν πως όλοι μαζί, ροκάδες, μεταλάδες, τρεντι και πάει λέγοντας, χορεύαμε αυτά τα λαικά ελληνικά τραγούδια που όπως και να το κάνουμε υπάρχουν λίγο πολύ στις ψυχές όλων μας. μερικά από αυτά :  

Εγώ έφυγα γύρω στις τέσσερις, πιωμένη αλλά όχι μεθυσμένη, ιδρωμένη με δύο πόδια που με πέθαιναν απ τον χορό αλλά προπάντων χαρούμενη. Γιατί το κοινό μας σύνθημα το βράδυ εκείνο, αυτό που πλανιόταν παντού στον αέρα, ήταν ότι τελικά λίγα πράγματα είναι αυτά για τα οποία πρέπει να ανησυχούμε και ότι έχουμε πολλή ενέργεια μέσα μας για να το βάζουμε κάτω. Life is a big party, σαν αυτό του Λευτέρη. Ας περάσουμε όσο καλύτερα μπορούμε!

Τρενα...

   Έχετε δει ποτέ τη ζωή σας έτσι? Τον τελευταίο καιρό μου έρχονται συνέχεια στο μυαλό παρομοιώσεις της ζωής μας με τα τρένα. Σαν να περιμένουμε σε ένα σταθμό, το σταθμό που αποτελεί την αφετηρία μας, κι έπειτα επιλέγουμε τα τρένα που θα πάρουμε και αυτά μας βγάζουν σε άλλους, διαφορετικούς σταθμούς. Μερικές φορές παίρνουμε το λάθος τρένο και άλλες , χάνουμε το τρένο του προορισμού μας. Αυτό που ίσως όμως έχει σημασία τελικά, είναι αυτά που εισπράττουμε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού προς τις κατευθύνσεις που θα επιλέξει ο καθένας μας ή έστω τις κατευθύνσεις που θα πάρει κατά λάθος.

back to reality

    Επιστρέφουμε κυρίες και κύριοι! Λάβετε θέσεις, έτοιμοι, πάμε! Αύριο τέτοια ώρα θα έχει τελειώσει ο αγιασμός , για πρώτη φορά στα χρονικά δεν θα έχουμε πάρει βιβλία, έτσι ακούγεται και μεθαύριο σαν καλά παιδιά θα ξυπνήσουμε στις 7.00 το πρωί για να πάμε στο wanna be σχολείο μας! Χριστέ μου!
    Ειλικρινά δεν αντέχω το πρωινό ξύπνημα... όμως αυτό παλεύεται. Μπροστά σε άλλα προβλήματα τα οποία θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε φέτος, αυτό μου φαίνεται πταίσμα, μηδαμινό. Καταρχάς θα έχετε ακούσει ότι φέτος, τουλάχιστον μέχρι τέλη Οκτωβρίου δεν θα έχουμε βιβλία. Θα τη βγάλουμε με φωτοτυπίες και κάτι Dvd. Ζητήσατε έλεος? Που να ακούσετε και τα υπόλοιπα!
  Δεν υπάρχουν κιμωλίες ( εσείς που έχετε μαρκαδόρους είστε τυχεροί), δεν υπάρχει χαρτί για το φωτοτυπικό και δεν θα ανάβουμε τα φώτα στη τάξη για εξοικονόμηση χρημάτων.  Επιπλέον, λένε ότι θα περικόψουν από τη θέρμανση, δηλαδή το χειμώνα, προμηθευτείτε καμιά γούνα καλού κακού.  
  Δεν ξέρω κατά πόσο όλα αυτά είναι παραφιλολογίες , όμως η μητέρα  ενός φίλου  που είναι φιλόλογος είπε ότι ισχύουν και πως ο διευθυντής του γυμνασίου στο οποίο εργάζεται, έδωσε εντολή να μην χρησιμοποιεί κανένας το πίνακα και το φωτοτυπικό. Μα είναι ποτέ δυνατόν!?
   Στο facebook έχω δει ήδη αρκετά παιδιά να κανονίζουν για καταλήψεις και από το δικό μας σχολείο αλλά και από διάφορα άλλα. Καλά θα κάνουμε να το κλείσουμε φέτος! Εγώ θα συμμετέχω. Τόσα χρόνια δεν ήμουν υπέρ των καταλήψεων αφού οργανώνονταν για ηλίθιους λόγους, όμως φέτος σίγουρα υπάρχουν λόγοι και μάλιστα κρίσιμοι.
  Οι άνθρωποι στο υπουργείο δεν μπορεί να είναι σοβαροί!!! Χωρίς βιβλία!??? Χωρίς βιβλία μάθημα? Πάμε καλά ρε παιδιά? Πόσο χεσμένη μπορεί να έχουν την παιδεία σ αυτή τη χώρα? Επίσης, οι καθηγητές θα κάνουν διάφορες απεργίες. Αν αυτό σας χαροποιήσει θα πρέπει να ψαχτείται λίγο γιατί είναι πολύ σοβαρό. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Κι εγώ χαίρομαι όταν χάνουμε μάθημα όμως ίσως η μόρφωση είναι το τελευταίο πράγμα που μας απέμεινε για να βγούμε από το βούρκο που μας έχουν πετάξει, και δεν λέει να το θυσιάσουμε κι αυτό στο βωμό του εφήμερου συμφέροντος για ακόμη μία φορά.
   Η φετινή σχολική σεζόν θα είναι φορτισμένη, λειψή απ όλες τις απόψεις.... Εμένα όλα αυτά με απογοητεύουν και με αγχώνουν. Μας θέλουν άβουλα πρόβατα χωρίς γνώμη και παιδεία. Δεν θα τους αφήσουμε να τα καταφέρουν όμως έτσι?
  Καλή χρονιά βρε τυχεροί Έλληνες μαθητές! :/    

Το παρακάτω τραγουδάκι είναι λίγο καφρίλα όμως απολαύστε το ;)

Γιατί σε θέλω...

   Συνήθως δεν είμαι έτσι. Είμαι πάντα η συνεσταλμένη , "δύσκολη" , αθεράπευτα ρομαντική Ελένη, που περιμένει πως κάποια μέρα θα βρει το άλλο της μισό και θα ζήσει μαζί του " until death do us part".... Δεν θα είναι τέλειος... θα είναι απλά ο καταλληλότερος για μενα. Θα αγαπάω τα ελαττώματά του όπως θα αγαπάει κι εκείνος τα δικά μου και δεν θα μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν...
  Οκ, όταν λέω κάτι τέτοια στους φίλους μου πέφτει ΤΟ δούλεμα, ακόμα και απ τα κορίτσια. Το ξέρω ίσως το ιδανικό ταίρι για τον καθένα τελικά να μην υπάρχει, αλλά μάλλον σε κάποια προηγούμενη ζωή ήμουν πιγκουίνος... Οι πιγκουίνοι ξέρετε, αναγνωρίζουν τον ιδανικότερο σύντροφο γι'αυτούς από τη φωνή και τη μυρωδιά του και μένουν μαζί του για πάντα. Πόσο πιο εύκολα θα ήταν τα πράγματα για εμάς τους ανθρώπους αν όταν συναντούσαμε το "άλλο μας μισό"  με τις αισθήσεις μας καταλαβαίναμε  ποιός είναι. Εμείς σ'αυτή την κατάσταση, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να βασιστούμε στο ένστικτο και τους χτύπους της καρδιάς μας (πράγμα καθόλου αξιόπιστο)....
   Λοιπόν, συνήθως σκέφτομαι έτσι ... Όμως μερικές φορές δεν οδηγούν κάπου μόνο τα συναισθήματα. Είναι αυτό το πεδίο έλξης που κάνει δύο ανθρώπους να θέλουν τόσο πολύ ο ένας τον άλλο. Τα παρακάτω λόγια είναι αφιερωμένα στον αναπάντεχο υπεύθυνο του ελκτικού πεδίου που δημιουργήται αργά και βασανιστικά ανάμεσά μας τις τελευταίες μέρες.
 << Ο χαρακτήρας σου ώρες ώρες μου τη δίνει. Είσαι λίγο ψώνιο και εντελώς υπερόπτης. Χαρακτηρίζεις την ποίηση και τη λογοτεχνία " άχρηστα αντικείμενα" , αυτό το τελευταίο που είπες με έφερε στα όριά μου και θυμάσαι σίγουρα τη λεκτική κόντρα μας πάνω σ αυτό το θέμα που κράτησε ένα ολόκληρο βράδυ. Με κοιτάζεις περίεργα, δεν σ έχω δει να κοιτάζεις κανένα άλλο έτσι. Κοίτα, εδώ και λίγο καιρό βγήκα από μία πολύ δύσκολη για μενα ερωτική περιπέτεια και το τελευταίο που θέλω είναι κάτι πολύπλοκο ξανά.   Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τον εαυτό μου μαζί σου. Δεν σε πάω... Ο μόνος λόγος που βγαίνουμε μερικές φορές είναι οι κοινοί μας φίλοι, παραδέξου το, άρχισες να μου πηγαίνεις κόντρα όταν την πρώτη μέρα που βρεθήκαμε και άρχισες να μου την πέφτεις είδες ότι δεν τσιμπάω. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι σαν τις γκομενίτσες που συνηθίζεις να κυκλοφορείς. Δεν κρέμομαι απ τα χείλη σου όταν μιλάς όπως αυτές, και είπαμε είσαι έξυπνος αλλά κατούρα και λίγο ρε ginius δεν κατεβήκαμε από κανένα κατσικοχώρι να μας πουλάς μαγκιά!  Κι όμως, είναι αυτό το βλέμμα σου ρε γαμώτο που με κάνει να κολλάω. Ξέρω ότι δεν είσαι όσο φαλλοκράτης και σκληρός θέλεις να δείχνεις και στο λέω και σε εκνευρίζω ( το ευχαριστιέμαι και το καταλαβαίνεις).
   Απλά... Να όταν είμαστε στο σπίτι του Θανάση εχθές το βράδυ , και αρχίσαμε να μιλάμε οι δυο μας κατάλαβα ότι είσαι λίγο διαφορετικός. Δεν σε έχω ερωτευτεί, προς θεού! Είναι μόνο αυτό που μου κάνεις... Που με κάνεις να θέλω να σε φιλήσω. Είναι αυτό το βλέμμα σου που με προκαλεί.
  Στο λέω έχω βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου να μην κάνω τίποτα μαζί σου. Δεν θέλω να έχεις να πεις ότι με έριξες, δεν θα σου κάνω τη χάρη. Αν αντέξω... Γιατί με κάνεις να σε θέλω... Να σε θέλω τρελά... Δεν μπορώ να μυρίζω το άρωμά σου όταν με πλησιάζεις, δεν μπορώ να σε κοιτάζω στα μάτια, να σε βλέπω να συνοφρυώνεσαι ( είσαι τόσο sexy όταν το κάνεις αυτό).....
  Ίσως μαζί σου να δυσκολεύομαι να ελέγξω τον εαυτό μου... Γιατί σε θέλω... Σε θέλω πολύ >>

Διαδρομές...

  Τελειώνοντας το τετράωρο μάθημα στο φροντιστήριο και με ένα κεφάλι γεμάτο συντακτικά φαινόμενα αρχαίων, κατεβαίνω τις σκάλες του κτιρίου, συναντώ δύο γνωστούς και μιλάω για λίγο μαζί τους. Λέμε τα κλασικά, για τις διακοπές , τις κατευθύνσεις και το σχολείο... Κανονίζουμε να τηλεφωνηθούμε για καφέ μετά τον αγιασμό. Εκείνοι ανεβαίνουν για μάθημα κι εγώ κατηφορίζω τον κεντρικό δρόμο προς την πλατεία. Περνάω από το βίντεο κλαμπ , επιστρέφω τα DVD του Σαββατοκύριακου κι έπειτα στήνομαι στην ουρά της απέναντι καφετέριας. Λίγα λεπτά αργότερα περπατάω μέσα στο πλήθος το οποίο σήμερα είχε ξεχυθεί κυριολεκτικά στους δρόμους. Η αγορά ανοικτή, οι καφετέριες γεμάτες και όλη η Λάρισα να έχει επιστρέψει από τις διακοπές της.
  Νιώθω εντελώς μαζικοποιημένη ως ένα ακόμη θύμα της mikeloμανίας που έχει ξεσπάσει τον τελευταίο καιρό. Το πλαστικό ποτήρι του καφέ μου είναι ακριβώς ίδιο με καμιά εικοσαριά άλλα που βλέπω στα χέρια περαστικών  στο δρόμο. Πίνω μηχανικά και κοιτάζω τις βιτρίνες χωρίς καμία ιδιαίτερη όρεξη. Η ώρα κοντεύει εννιά. Το στομάχι σφίγγετε καθώς σκέφτομαι το διάβασμα που με περιμένει στο σπίτι και αποφασίζω να το παρατείνω όσο περισσότερο γίνεται.
   Συνεχίζω την εκτός προγράμματος βόλτα μου στο κέντρο της πόλης. Υπήρχε ένα κείμενο στο βιβλίο της Δ δημοτικού που έλεγε χαρακτηριστικά " Ο Στάθης κοιτάζει τα παιδιά χωρίς να τα βλέπει".  Ε, δεν έχω νιώσει ποτέ περισσότερο Στάθης στη ζωή μου. Κυκλοφορώ στους γεμάτους δρόμους αφηρημένη, χωρίς να παρατηρώ τι συμβαίνει γύρω μου. Σκέφτομαι μερικά εντελώς άσχετα πράγματα όπως την ανησυχία της Αθανασίας  μέχρι να δούμε ότι το τεστ εγκυμοσύνης της βγήκε αρνητικό και έπειτα την αντίδραση του Κωνσταντίνου όταν του το είπε. Ούτε το τριπλό τζακ ποτ στο τζόκερ να είχε κερδίσει, τέτοια χαρά. Χαμογέλασα ασυναίσθητα και έπιασα μία παρέα κοριτσιών να με κοιτάζουν. Τη μία από τις πέντε τη γνωρίζω, είναι πρώην του αδελφού μου. Ψέλλισα ένα " γεια", δεν νομίζω να με άκουσε αλλά δεν της έδωσα καμία περαιτέρω σημασία. Με σταμάτησε ένας έγχρωμος νεαρός λέγοντάς μου " Babe πορτοφόλι  θέλει?" Αρνούμαι με μία κίνηση του κεφαλιού μου κι εκείνος μου κάνει το σήμα της νίκης. Ανταποδίδω.
   Α! Ο Νικόλας! Πηγαίνω σχεδόν τρέχοντας πίσω του και του κλείνω με τα χέρια μου τα μάτια. Γελάει.
- Σε είδα ρε γκαφάλι!
Λέει . Γελάμε και αγκαλιαζόμαστε. Μου έλειψε η αγκαλιά του Νικόλα, την απολαμβάνω όσο κρατάει. Ο Νικόλας... Από τα πιο εντάξει παιδιά και μοναδικός φίλος. Είναι δεύτερο έτος στη γεωπονική εδώ, είχε δύο μέρες που είχε έρθει.
- Γιατί δεν μου είπες ότι ήρθες ρε?
- Θα έπαιρνα αύριο για μπυρόνια , καθάριζα το σπίτι!
Είπε και έκανε μία από τις ειρωνικές γκριμάτσες του.
- Το επεκτείναμε το στρέτσινγκ βλέπω.
Είπα πειράζοντας τα αυτιά του. Μιλούσαμε και γελούσαμε για παραπάνω από δέκα λεπτά. Είχε ραντεβού και με άφησε με την υπόσχεση να μιλήσουμε το πρωί για να κανονίσουμε.
  Με αισθητά καλύτερη διάθεση, διασχίζω την Κύπρου σιγοτραγουδώντας ένα τραγούδι που ηχεί από το ραδιόφωνο ενός αυτοκινήτου στοκαρισμένου στην κίνηση. Φτάνω Παναγούλη, περνάω μπροστά από το μαγαζί με τα ποδήλατα του παππού του κολλητού μου το Φάνη. Ο Κύριος Γιώργος έχει στο κεφάλι του έναν επίδεσμο και μελανιές κάτω από τα μάτια του. Σαστίζω. Τον πλησιάζω και χαιρετάω. Μετά από λίγο καταλαβαίνει ποια είμαι και με χαιρετάει εύθυμα.
- Τι πάθατε!?
Ρωτάω πραγματικά έχοντάς τα χαμένα.
- Με κλέψανε στο δρόμο κορίτσι μου...
Μου λέει και χαμογελάει πικραμένα.
- Σοβαρά! Είστε εντάξει τώρα?
- Ναι , ναι. Να προσέχεις μικρό κορίτσι τώρα τη νύχτα.
Φεύγω από το ποδηλατάδικο πραγματικά στεναχωρημένη. Λίγος σεβασμός στην τρίτη ηλικία ρε παιδιά,πόσο άκαρδος μπορεί να είναι κάποιος για να κάνει κάτι τέτοιο? Πιο παιχνίδι της ζωής μπορεί να σκότωσε και το τελευταίο ίχνος ευαισθησίας που διαθέτει ένας κλεφτής ώστε να ξυλοκοπήσει ένα γλυκύτατο παππούλη στη μέση του δρόμου? Ανατριχιάζω. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε άλλο. Φτάνω σπίτι . Βρίσκω την κυρία Βάσω, τη γειτόνισσά μας ( και μαμά του Βασίλη). Τη χαιρετάω χαμογελαστά και μου ανταποδίδει.  Ανεβαίνουμε μαζί μέχρι τον πέμπτο, με ρωτάει πως πηγαίνει το φροντιστήριο και μου λέει καλή αρχή για το σχολείο. Ναι, είναι υπέροχος άνθρωπος, πραγματικά. Φτάνω στο όροφό μου και ξεκλειδώνω την πόρτα του σπιτιού. Ο Άλκης είναι με ένα φίλο του στο σαλόνι και παίζουν guitar hero, η μαμά είναι στη βεράντα με την κυρία Σπυριδούλα και χαχανίζει. Στη κουζίνα μυρίζει ένα κέικ κι εγώ αφήνω το σακίδιο μου σε μία γωνία  χύνομαι στον καναπέ του καθιστικού.
  Βαριέμαι να κάνω Λατινικά, βαριέμαι να κάνω γαλλικά και βαριέμαι να μιλήσω με τον Γιάννη που με παίρνει τηλέφωνο. Το μόνο που θέλω είναι να βγω ξανά στο βραδινό αεράκι για μία ακόμη διαδρομή. Μία διαδρομή χωρίς τέλος, χωρίς προορισμό. Πειράζει?
  Πειράζει....
 

Dreams

    Τις τελευταίες τρεις μέρες έχω πολύ ανήσυχο ύπνο, πολύ μπερδεμένα όνειρα...Κοιμάμαι αργά, έχει ζέστη... Δεν ξέρω τι φταίει. Ξέρω απλά πως τα όνειρά μου, και η γεύση που μου αφήνουν όταν πια έχω ξυπνήσει, παίζουν σημαντικό ρόλο και στην έκβαση όλης την τρέχουσας ημέρας...
  Εχθές είδα ένα περίεργο αλλά ταυτόχρονα πολύ όμορφο " σκηνοθετικά" όνειρο, ίσως το ομορφότερο που έχω δει, όχι σε περιεχόμενο αλλά σε εικόνες. Ξέρω ότι πιθανόν δεν σας αφορούν καθόλου οι παράξενες εικόνες που δημιουργεί το υποσυνείδητό μου καθώς κοιμάμαι, αλλά ήταν τόσο ζωντανό αυτό το όνειρο που θα ήθελα να το μοιραστώ.
  Ήταν νύχτα κι εγώ προχωρούσα σε μία μεγάλη λιθόστρωτη πλατεία. Έκανε πολύ κρύο και η ανάσα μου έβγαζε αχνό στον αέρα. Ήμουν μόνη, με έβλεπα τόσο καθαρά λες και κοιτούσα τον εαυτό μου από ένα τρίτο μάτι, λες και ήμουν κάποια άλλη και παρακολουθούσα σκηνές απ τη ζωή μου. Φορούσα ένα μαύρο παλτό, μαύρο παντελόνι και μαύρες μπότες. Ξαφνικά πίσω μου εμφανίστηκαν ο Άρης και ο Σπύρος, δύο συμμαθητές μου τους οποίους έχω να δω ή να φέρω στο μυαλό μου αρκετό καιρό.  Υποτίθεται ( μη γελάσετε! ) ότι ο Άρης ήθελε να σκοτώσει έναν πιγκουίνο κι εγώ τον είχα περιθάλψει. ΜΕ είχαν πάρει από πίσω λοιπόν, λέγοντάς μου ότι είμαι σπαστική και ότι θέλουν πίσω τον πιγκουίνο. Κάποια στιγμή τους έβρισα. Στη λιθόστρωτη πλατεία που περπατούσαμε είμαστε μόνοι μας και το φεγγάρι φώτιζε το δρόμο και μία λίμνη, η εικόνα ήταν υπέροχη. Όταν τους έβρισα ο Σπύρος μου πέταξε ένα χαλίκι και λέρωσε το παλτό μου. Το μετάνιωσε και ζητούσε συγγνώμη, στο όνειρο το παλτό ήταν κάτι σημαντικό για μένα (μη ρωτάτε γιατί) . Ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά μας ένα συντριβάνι. Το κρύο ήταν τσουχτερό και υποτίθεται ότι το νερό που έβγαζε είχε παγώσει. Εκεί, καθόταν ο Βασίλης, ένας γείτονάς μου. Ήταν πολύ όμορφος. Φορούσε κι εκείνος μαύρα, και το παλτό του ήταν κλειστό μέχρι το λαιμό του. Είχε αφήσει το μούσι που αφήνει συνήθως το χειμώνα και μου είπε να τον πλησιάσω. Ο Άρης με το Σπύρο είχαν εξαφανιστεί. Κάθισα δίπλα του και μιλούσαμε για ένα πρόβλημα που είχε...  Μετά μου έδωσε να πιω κάτι από ένα μπλε μπουκαλάκι ( εξ ου και η φωτογραφία) . Όταν το ήπια μου είπε ότι τώρα ήμουν έτοιμη να γίνω γυναίκα του άρχισε να ξημερώνει...
   Δεν θυμάμαι κάτι άλλο απ αυτό το όνειρο... Ήταν πολύ κουφό, το ξέρω αλλά το σκέφτομαι όλη μέρα.... Πείτε αν θέλετε μερικά περίεργα ή πολύ όμορφα όνειρα που έχετε δει και θέλετε να τα μοιραστείτε... Πιστεύετε πως τα όνειρα εξηγούνται με κάποια τρόπο?

  Καλημέρα και καλό μήνα! Λοιπόν... αυτό ήταν έτσι? Το καλοκαίρι τελείωσε? Τυπικά ναι... αλλά εγώ γιατί το νιώθω ακόμα ρε παιδιά? Εύχομαι μία υπέροχη σεζόν σε όλους ;)