7 πραγματα που δεν ξέρετε για εμένα

  ( Με την παρακίνηση του ελεύθερου πνεύματος :) )

  here you are, τα 7 μικρά μου μυστικά ;)))


1: Θέλω πάρα πολύ να ζήσω την Ελλάδα και μάλιστα ονειρεύομαι το σπίτι μου σε ένα όμορφο μέρος στην Κρήτη. ( Μακάρι να είχα το κίνητρο!) Δεν εχω φιλοδοξίες για πολύ χρήμα , θέλω απλώς η ζωή μου να με γεμίζει και να έχω ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο αλλά μέχρι εκεί. Α! Και μου τη δίνει που μου λένε ότι δεν έχω όνειρα όταν το λέω αυτό. Απλά δεν είμαι ματαιόδοξη! Έχω όμως όνειρα. Πολλά περισσότερα όνειρα από κάποιον που οραματίζεται βίλες και θέσεις Α class σε ένα αεροπλάνο.

2: Έχω κάνει μερικές φορές την ευχή να είχα τη μητέρα ενός φίλου μου η οποία είναι υπέροχη γυναίκα αλλά παρόλα αυτά το ξέρω πως η ευχή αυτή με καθιστά παντελώς αχάριστη απέναντι στη δική μου μαμά η οποία ίσως δεν είναι τόσο τέλεια όσο η κυρία Κωνσταντίνα όμως δεν νομίζω ότι θα την άλλαζα τελικά..

'
3: Γενικά γελάω πολύ και είμαι ζωντανή όταν βρίσκομαι με την παρέα μου, εκθέτω με πάθος τη γνώμη μου και γενικότερα αισθάνομαι με πάθος όμως... σαν άνθρωπος είμαι πολύ κλειστή και νομίζω πως καταντάω μελαγχολική... Ναι. Είμαι ένας άνθρωπος με τάσεις μελαγχολίας, τώρα πια το λέω με βεβαιότητα.

4: Είμαι ερωτευμένη με την ιδέα του έρωτα και πιστεύω πως ο άνθρωπος με τον οποίο έχω υπάρξει πραγματικά ερωτευμένη ( αυτός ο ένας) ήταν ο μοναδικός πάνω στη γη ικανός να με κάνει να μην ενσαρκώσω απλά τον έρωτα στο πρόσωπό του αλλά να πάρει ο έρωτας τη δική του μορφή. Ελπίζω μέσα από την ψυχή μου να υπάρχει κι άλλος τέτοιος ,αλλιώς είμαι καμένο χαρτί .

5: Φοβάμαι τη μοναξιά και τις δυσκολότερες στιγμές της ζωής μου τις έχω περάσει... με τον εαυτό μου.

6: Ονειρεύομαι να σπουδάσω ψυχολογία , νομίζω πως αυτή η επιστήμη είναι ο προορισμός μου και είμαι διατεθειμένη να το κυνηγήσω όση προσπάθεια κι αν καταβάλουν οι "καλοθελητές" κοβοντάς μου τα φτερά.

7: Θέλω ναγυρίσω όλο τον κόσμο και να επισκεφτώ όσα περισσότερα μέρη μπορώ!

Αυτά ήταν 7 μυστικά μου... από τα πιο ειλικρινή και εσωτερικά πράγματα που έχω γράψει. Θα ήθελα όλοι να έκαναν μία παρόμοια ανάρτηση. Εχεμύθεια έ? Σςςςςςςςςςςς

ενα τραγουδι για καλημέρα... και καληνυχτα

 Γιατί δεν το μπορώ άλλο :) γιατί και αυτό το φθινόπωρο είναι πολύ γλυκό... αλλά εσύ δεν το αφήνεις να μου δώσει όλη του τη γλύκα 

la pluie dans le coeur

'

   Οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτά, οι στιγμές... τρέχουν. Τρέχουν κι εγώ τρέχω μαζί τους ώστε να είμαι καλή σε όλα. Μακάρι να μπορούσα όμως να είμαι το ίδιο επιδέξια σε σχέση με τα αισθήματα. Ανέκαθεν στα αισθηματικά ήμουν άτυχη, πάντα πολύ ερωτευμένη και όχι απλώς καψουρεμένη και πάντα μα πάντα χαμένη, μπερδεμένη. 

   Ο έρωτας για μενα είναι ένα από τα ομορφότερα πράγματα στον κόσμο όμως μέχρι στιγμής ποτέ δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω έναν έρωτα ατόφιο, χωρίς προβλήματα και "αλλά".... Ναι στα αισθηματικά είμαι μία σκέτη αποτυχία. Καταρχάς είμαι δειλή. Δειλή όχι στο να νιώσω, εκεί η καρδιά υπερβάλλει θα έλεγα. Είμαι δειλή στο να πράξω, να παλέψω... Αν δεν είμαι σίγουρη για τον άλλο (και πότε είμαστε άλλωστε 100% σίγουροι?) δεν μπορώ να προχωρήσω, να παλέψω, να αρχίσω να ελπίζω... 

   Κάνω μερικά μικρά βήματα και αποθαρρύνομαι με την παραμικρή ευκαιρία και όταν ο άλλος αρχίσει τις κινήσεις του οπισθοχωρώ λες και πρόκειται να καταλάβει την περιοχή μου. Ε ρε ψυχίατρος που μου χρειάζεται!

  'Έκανα βόλτες στην βροχή και σκεφτόμουν, σκεφτόμουν... Γιατί ενώ όλα πηγαίνουν υπέροχα να γίνεται κάτι και η καρδιά να βρέχει ξανά? Γιατί η δική μου καρδιά να είναι τόσο φθινοπωρινή? Γιατί?... 

Οι μέρες επαναλαμβάνονται χωρίς παύσεις και τα μάτια μου βλέπουν μόνο αυτά που πρέπει να δουν, τίποτα παραπέρα.Μου αρκεί η ιδέα πως θα σε συναντήσω και θα βρέξει ο ουρανός ευτυχία. 

16 καλοκαίρια και χειμώνες

    Στις 5 Οκτωβρίου του 1995, ακριβώς 16 χρόνια πριν, στις 7.30 περίπου το πρωί, αντίκρισε για πρώτη φορά το φως της μέρας ένα κοριτσάκι 4 κιλών και μερικών εκατοστών. Εγώ. 

    Μόλις έκλεισα το δεκαέξι μου χρόνια. Το πρώτο πράγμα που το θύμισε ήταν τα μηνύματα των κολλητών μου στο κινητό, λίγο μετά τα μηνύματα φίλων στον τοίχο μου στο facebook και το χαμόγελο της μαμάς μου όταν μου είπε πριν λίγο χρόνια πολλά πριν το καληνύχτα. 

   Έκλεισα τα 16. Δεν μου φαίνεται περίεργο, την περίμενα καιρό τώρα αυτή τη μέρα. Βλέπετε όταν είσαι η μικρότερη σε μήνες όλων των φίλων σου, έχεις την ανάγκη να μπεις κι εσύ στο κλαμπ των δεκαεξάριδων όσο πιο γρήγορα γίνεται.

   16 λοιπόν... Λένε πως τα 16 είναι ωραία ηλικία. Δεν θα διαφωνήσω. Απλά είναι εκνευριστικό το γεγονός ότι τα γενέθλιά μου πέφτουν Τετάρτη φέτος και οι Τετάρτες έχουν το πιο φορτωμένο πρόγραμμα για μένα μέσα στην εβδομάδα. Θα βγάλω τα παιδιά για ποτό το Σάββατο αλλά και πάλι χαλιέμαι γιατί θα πρέπει να ξυπνήσω στις 9 την Κυριακή ώστε να γράψω λατινικά στο φροντιστήριο.

   Τέλος πάντων δεν πρόκειται να χαλαστώ κι ας είμαι σε μία ιδιαίτερα αγχωτική φάση της ζωής μου.

    Έχω και κάτι στο μυαλό μου για αύριο που εύχομαι με όλη μου την ψυχή να πετύχει... Αν πετύχει αυτό, τότε είμαι σίγουρη πως θα ξέρω την ευχή που θα κάνω όταν 16 κεράκια θα σβήνουν πάνω στην τούρτα μου.   :) 

Αλλάζουν οι καιροί...

    Ειλικρινά πολλές φορές αισθάνομαι σαν να ανήκω σε μία άλλη, παλαιότερη εποχή , σαν η δική μου να με ξεπερνάει, να μην είμαι φτιαγμένη γι'αυτή. Από μικρή κοιτάζω με ζήλια ορισμένα σημεία της ζωής των ανθρώπων που έζησαν σε εποχές τις οποίες έχουμε αφήσει πλέον πολλά έτη φωτός πίσω μας. Τα τότε πράγματα μου φαίνονται πιο κοντά στο χαρακτήρα μου, πιο βατά. Δεν είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσα να συμβιβαστώ με ευκολία στα δεδομένα της καθημερινής ζωής δεκαετιών όπως το 30 παραδείγματος χάριν αλλά σίγουρα μέσω βιβλίων και ταινιών ανακαλύπτω πόσες από τις ομορφιές του τότε έχουν χαθεί στο σήμερα.

   Δεν είμαι συντηρητική, απλά λίγο παλιομοδίτικη.   Δεν νομίζω πως αυτό είναι καλό όμως, βλέποντας τις ραγδαίες εξελίξεις του σήμερα, τον τρόπο που οι άνθρωποι ζουν και συμπεριφέρονται ως σεξιστικές μηχανές και ρομποτάκια προγραμματισμένα να δουλεύουν, καταλαβαίνω πως τα απλά, τα όμορφα και ήρεμα πλέον εκλείπουν.   

   Έχουμε χάσει κάθε ίχνος ρομαντισμού, σχεδόν κάθε επαφή με τη φύση και λειτουργούμε μηχανικά, χωρίς αξίες, ιδανικά και ιδεώδη. Ο καλός έχει καταλήξει να θεωρήται ηλίθιος και ο πονηρός ξύπνιος. Ο πολιτισμός εξελίσσεται με ρυθμούς χελώνας ενώ το ρόλο του λαγού σ αυτό το παραμύθι που λέγεται σύγχρονη πραγματικότητα έχει πάρει η τεχνολογία. Διαφθορά, απαξίωση, αδιαφορία... Έννοιες που πάντα υπήρχαν όμως στην εποχή που διανύουμε έχουν πάρει πιο ανησυχητικές διαστάσεις από ποτέ. 

   Δεν θα σταθώ σε γενικολογίες, θα μιλήσω για συγκεκριμένα περιστατικά που ίσως ακούγονται ασήμαντα όμως τα βιώνω καθημερινά. Βλέπουμε, τα αγόρια στην εφηβεία τους  να βάφουν μαλλιά , να ξυρίσουν τα πόδια τους, να βγάζουν τα φρύδια τους, να είναι είτε κολλημένα με την εμφάνιση τους είτε με κάποιο διαδικτυακό παιχνίδι και να έχουν χάσει ολοσχερώς τον φυσικό τους ρόλο. 

   Βλέπουμε, τα κορίτσια να έχουν χάσει κάθε ίχνος ρομαντισμού, να υποβιβάζουν συνεχώς τον εαυτό τους και γενικώς να λυσσάνε! Τι έχετε πάθει, απορώ! Ακόμα και η διασκέδασή μας είναι βλακώδης κατά τη γνώμη μου πάντα. Οκ, μπορεί σε κάποιους να αρέσουν τα χαζοτραγουδάκια που κυκλοφορούν και ακούγονται στα καλμπς . Βρίστε με ελεύθερα αλλά από ένα σημείο και έπειτα μπορώ να πω το εξής: ΜΙΣΩ ΤΑ CLUBS.

   Εντάξει, θα πάω όταν παραστεί ανάγκη αλλά μετά το πρώτο μισάωρο βαριέμαι τη ζωή μου, πραγματικά.  Βαριέμαι τον ηλίθιο αυτό χορό , τον άγραφο κανόνα " όσο πιο κοντή η φούστα τόσο καλύτερα θα περάσεις" και το ότι δεν μπορείς να σταυρώσεις κουβέντα " μιλάει η γλώσσα του σώματος",,, μπούρδες. 

    Πόσο πιο γλυκά ήταν τα πράγματα παλιά............ Δεν θα πάω υπερβολικά πίσω αλλά να ,στα 50's ας πούμε. Υπήρχε το φλερτ, η γυναίκα ήταν γυναίκα και ο άνδρας άνδρας, υπήρχαν στάνταρς πως να το κάνουμε...

   Δεν θέλω να είμαι μονόπλευρη. Σίγουρα τη σημερινή εποχή έχουμε κατοχυρώσει διακαιώματα και ελευθερίες που παλαιότερα θεωρούνταν πολυτέλειες. Επίσης η τεχνολογία έχει και πολλά θετικά στοιχεία τα οποία ενισχύουν το ευ ζην του ανθρώπου. Όμως....

   Για μένα θα υπάρχει πάντα αυτό το μεγάλο " Όμως". Αυτό το όμως που έχω πλέον αποδεχτεί ότι με καθιστά υποδεέστερη της εποχής μου. Είμαι retro και το παραδέχομαι. Φίλοι, μου λένε συχνά ότι σκέφτομαι ανούσια και χάνω το παρόν μου, δεν το απολαμβάνω. Μα πώς να απολαύσω κάτι το οποίο δεν αντέχω, κάτι που δεν με εκφράζει? Οκ, ξέρω πως μηχανή του χρόνου δεν υπάρχει... δυστυχώς όμως  νιώθω λιγάκι εκτός πραγματικότητας. Κι εδώ κολλάει το κλασικό αλλά αγαπημένο " Μάνα γιατί με γέννησες σ αυτή την κοινωνία?" :P 

   

  

life is a big party!

   Στις 22.00 εχθές το βράδυ άρχιζε το πάρτι γενεθλίων του Λευτέρη. Εγώ με τα παιδιά φτάσαμε στις 23.00 λόγω καθυστέρησης του λεωφορείου ( ο Λευτέρης μένει προάστια). Τον βρήκαμε να μας περιμένει στον κήπο και του δώσαμε τα δώρα και τις μπύρες που μας παρακάλεσε να αγοράσουμε για να ενισχύσουμε την κάβα αφού οι καλεσμένοι ξεπερνούσαν τα 60 άτομα. Αυτά είναι τα ωραία όταν έχεις τεράστιο σπίτι. Στον κήπο δέσποζαν δύο τεράστια ηχεία που έπαιζαν μουσική στο τέρμα, ένας μπουφές με διάφορα μεζεδάκια και ένα μεγάλο ψυγείο με ποτά. Τι άλλο νομίζετε ότι χρειάζεται για να πάει τέλεια ένα πάρτι?. Λίγη καλή παρέα μόνο η οποία υπήρχε ευτυχώς και με το παραπάνω.  

  Στην αρχή τα τραγούδια ήταν χαλαρό rock, αργότερα συνεχίσαμε με bitakia και αν και αποφεύγω να χορεύω αφού οι χορευτικές μου ικανότητες είναι απλώς ανύπαρκτες, του δώσαμε να καταλάβει. Με μία μπύρα στο χέρι ( συνολικά όλο τα βράδυ ήπια τέσσερις) , όλοι μαζί είχαμε γίνει μία μάζα που κινούνταν ρυθμικά. Γελούσαμε, χορεύαμε, τα λόγια ήταν περιττά. Και δώστου " στην υγειά μας" και φωτογραφίες και αγκαλιές... Όλα έμοιαζαν απλά υπέροχα. Λες και είχαμε βρει το νόημα της ύπαρξης μας. Σαν να μην μπορούσε τίποτα να μας στεναχωρήσει, να να είχαμε διαγράψει όλα όσα μας φέρνουν δυσαρέσκεια. 

  Έτσι ένιωθα και ευχόμουν αυτές οι στιγμές να κρατήσουν για πάντα. Μετά, πάνω στο χαβαλέ κάναμε ( δυστυχώς για την ομαλή λειτουργία των αφτιών μας) καραόκε στο οποίο με εξανάγκασαν να συμμετάσχω ντουέτο με την κολλητή μου και πραγματικά έπεσε το γέλιο της αρκούδας.  

    Γύρω στη 1.00, το γυρίσαμε και βάζαμε ρεμπέτικα , ζεμπεκιές και συρτάκια, μία κατάσταση πραγματικά ότι να ναι. Το ωραίο ήταν πως όλοι μαζί, ροκάδες, μεταλάδες, τρεντι και πάει λέγοντας, χορεύαμε αυτά τα λαικά ελληνικά τραγούδια που όπως και να το κάνουμε υπάρχουν λίγο πολύ στις ψυχές όλων μας. μερικά από αυτά :  

Εγώ έφυγα γύρω στις τέσσερις, πιωμένη αλλά όχι μεθυσμένη, ιδρωμένη με δύο πόδια που με πέθαιναν απ τον χορό αλλά προπάντων χαρούμενη. Γιατί το κοινό μας σύνθημα το βράδυ εκείνο, αυτό που πλανιόταν παντού στον αέρα, ήταν ότι τελικά λίγα πράγματα είναι αυτά για τα οποία πρέπει να ανησυχούμε και ότι έχουμε πολλή ενέργεια μέσα μας για να το βάζουμε κάτω. Life is a big party, σαν αυτό του Λευτέρη. Ας περάσουμε όσο καλύτερα μπορούμε!

Τρενα...

   Έχετε δει ποτέ τη ζωή σας έτσι? Τον τελευταίο καιρό μου έρχονται συνέχεια στο μυαλό παρομοιώσεις της ζωής μας με τα τρένα. Σαν να περιμένουμε σε ένα σταθμό, το σταθμό που αποτελεί την αφετηρία μας, κι έπειτα επιλέγουμε τα τρένα που θα πάρουμε και αυτά μας βγάζουν σε άλλους, διαφορετικούς σταθμούς. Μερικές φορές παίρνουμε το λάθος τρένο και άλλες , χάνουμε το τρένο του προορισμού μας. Αυτό που ίσως όμως έχει σημασία τελικά, είναι αυτά που εισπράττουμε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού προς τις κατευθύνσεις που θα επιλέξει ο καθένας μας ή έστω τις κατευθύνσεις που θα πάρει κατά λάθος.

back to reality

    Επιστρέφουμε κυρίες και κύριοι! Λάβετε θέσεις, έτοιμοι, πάμε! Αύριο τέτοια ώρα θα έχει τελειώσει ο αγιασμός , για πρώτη φορά στα χρονικά δεν θα έχουμε πάρει βιβλία, έτσι ακούγεται και μεθαύριο σαν καλά παιδιά θα ξυπνήσουμε στις 7.00 το πρωί για να πάμε στο wanna be σχολείο μας! Χριστέ μου!
    Ειλικρινά δεν αντέχω το πρωινό ξύπνημα... όμως αυτό παλεύεται. Μπροστά σε άλλα προβλήματα τα οποία θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε φέτος, αυτό μου φαίνεται πταίσμα, μηδαμινό. Καταρχάς θα έχετε ακούσει ότι φέτος, τουλάχιστον μέχρι τέλη Οκτωβρίου δεν θα έχουμε βιβλία. Θα τη βγάλουμε με φωτοτυπίες και κάτι Dvd. Ζητήσατε έλεος? Που να ακούσετε και τα υπόλοιπα!
  Δεν υπάρχουν κιμωλίες ( εσείς που έχετε μαρκαδόρους είστε τυχεροί), δεν υπάρχει χαρτί για το φωτοτυπικό και δεν θα ανάβουμε τα φώτα στη τάξη για εξοικονόμηση χρημάτων.  Επιπλέον, λένε ότι θα περικόψουν από τη θέρμανση, δηλαδή το χειμώνα, προμηθευτείτε καμιά γούνα καλού κακού.  
  Δεν ξέρω κατά πόσο όλα αυτά είναι παραφιλολογίες , όμως η μητέρα  ενός φίλου  που είναι φιλόλογος είπε ότι ισχύουν και πως ο διευθυντής του γυμνασίου στο οποίο εργάζεται, έδωσε εντολή να μην χρησιμοποιεί κανένας το πίνακα και το φωτοτυπικό. Μα είναι ποτέ δυνατόν!?
   Στο facebook έχω δει ήδη αρκετά παιδιά να κανονίζουν για καταλήψεις και από το δικό μας σχολείο αλλά και από διάφορα άλλα. Καλά θα κάνουμε να το κλείσουμε φέτος! Εγώ θα συμμετέχω. Τόσα χρόνια δεν ήμουν υπέρ των καταλήψεων αφού οργανώνονταν για ηλίθιους λόγους, όμως φέτος σίγουρα υπάρχουν λόγοι και μάλιστα κρίσιμοι.
  Οι άνθρωποι στο υπουργείο δεν μπορεί να είναι σοβαροί!!! Χωρίς βιβλία!??? Χωρίς βιβλία μάθημα? Πάμε καλά ρε παιδιά? Πόσο χεσμένη μπορεί να έχουν την παιδεία σ αυτή τη χώρα? Επίσης, οι καθηγητές θα κάνουν διάφορες απεργίες. Αν αυτό σας χαροποιήσει θα πρέπει να ψαχτείται λίγο γιατί είναι πολύ σοβαρό. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Κι εγώ χαίρομαι όταν χάνουμε μάθημα όμως ίσως η μόρφωση είναι το τελευταίο πράγμα που μας απέμεινε για να βγούμε από το βούρκο που μας έχουν πετάξει, και δεν λέει να το θυσιάσουμε κι αυτό στο βωμό του εφήμερου συμφέροντος για ακόμη μία φορά.
   Η φετινή σχολική σεζόν θα είναι φορτισμένη, λειψή απ όλες τις απόψεις.... Εμένα όλα αυτά με απογοητεύουν και με αγχώνουν. Μας θέλουν άβουλα πρόβατα χωρίς γνώμη και παιδεία. Δεν θα τους αφήσουμε να τα καταφέρουν όμως έτσι?
  Καλή χρονιά βρε τυχεροί Έλληνες μαθητές! :/    

Το παρακάτω τραγουδάκι είναι λίγο καφρίλα όμως απολαύστε το ;)

Γιατί σε θέλω...

   Συνήθως δεν είμαι έτσι. Είμαι πάντα η συνεσταλμένη , "δύσκολη" , αθεράπευτα ρομαντική Ελένη, που περιμένει πως κάποια μέρα θα βρει το άλλο της μισό και θα ζήσει μαζί του " until death do us part".... Δεν θα είναι τέλειος... θα είναι απλά ο καταλληλότερος για μενα. Θα αγαπάω τα ελαττώματά του όπως θα αγαπάει κι εκείνος τα δικά μου και δεν θα μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν...
  Οκ, όταν λέω κάτι τέτοια στους φίλους μου πέφτει ΤΟ δούλεμα, ακόμα και απ τα κορίτσια. Το ξέρω ίσως το ιδανικό ταίρι για τον καθένα τελικά να μην υπάρχει, αλλά μάλλον σε κάποια προηγούμενη ζωή ήμουν πιγκουίνος... Οι πιγκουίνοι ξέρετε, αναγνωρίζουν τον ιδανικότερο σύντροφο γι'αυτούς από τη φωνή και τη μυρωδιά του και μένουν μαζί του για πάντα. Πόσο πιο εύκολα θα ήταν τα πράγματα για εμάς τους ανθρώπους αν όταν συναντούσαμε το "άλλο μας μισό"  με τις αισθήσεις μας καταλαβαίναμε  ποιός είναι. Εμείς σ'αυτή την κατάσταση, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να βασιστούμε στο ένστικτο και τους χτύπους της καρδιάς μας (πράγμα καθόλου αξιόπιστο)....
   Λοιπόν, συνήθως σκέφτομαι έτσι ... Όμως μερικές φορές δεν οδηγούν κάπου μόνο τα συναισθήματα. Είναι αυτό το πεδίο έλξης που κάνει δύο ανθρώπους να θέλουν τόσο πολύ ο ένας τον άλλο. Τα παρακάτω λόγια είναι αφιερωμένα στον αναπάντεχο υπεύθυνο του ελκτικού πεδίου που δημιουργήται αργά και βασανιστικά ανάμεσά μας τις τελευταίες μέρες.
 << Ο χαρακτήρας σου ώρες ώρες μου τη δίνει. Είσαι λίγο ψώνιο και εντελώς υπερόπτης. Χαρακτηρίζεις την ποίηση και τη λογοτεχνία " άχρηστα αντικείμενα" , αυτό το τελευταίο που είπες με έφερε στα όριά μου και θυμάσαι σίγουρα τη λεκτική κόντρα μας πάνω σ αυτό το θέμα που κράτησε ένα ολόκληρο βράδυ. Με κοιτάζεις περίεργα, δεν σ έχω δει να κοιτάζεις κανένα άλλο έτσι. Κοίτα, εδώ και λίγο καιρό βγήκα από μία πολύ δύσκολη για μενα ερωτική περιπέτεια και το τελευταίο που θέλω είναι κάτι πολύπλοκο ξανά.   Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τον εαυτό μου μαζί σου. Δεν σε πάω... Ο μόνος λόγος που βγαίνουμε μερικές φορές είναι οι κοινοί μας φίλοι, παραδέξου το, άρχισες να μου πηγαίνεις κόντρα όταν την πρώτη μέρα που βρεθήκαμε και άρχισες να μου την πέφτεις είδες ότι δεν τσιμπάω. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι σαν τις γκομενίτσες που συνηθίζεις να κυκλοφορείς. Δεν κρέμομαι απ τα χείλη σου όταν μιλάς όπως αυτές, και είπαμε είσαι έξυπνος αλλά κατούρα και λίγο ρε ginius δεν κατεβήκαμε από κανένα κατσικοχώρι να μας πουλάς μαγκιά!  Κι όμως, είναι αυτό το βλέμμα σου ρε γαμώτο που με κάνει να κολλάω. Ξέρω ότι δεν είσαι όσο φαλλοκράτης και σκληρός θέλεις να δείχνεις και στο λέω και σε εκνευρίζω ( το ευχαριστιέμαι και το καταλαβαίνεις).
   Απλά... Να όταν είμαστε στο σπίτι του Θανάση εχθές το βράδυ , και αρχίσαμε να μιλάμε οι δυο μας κατάλαβα ότι είσαι λίγο διαφορετικός. Δεν σε έχω ερωτευτεί, προς θεού! Είναι μόνο αυτό που μου κάνεις... Που με κάνεις να θέλω να σε φιλήσω. Είναι αυτό το βλέμμα σου που με προκαλεί.
  Στο λέω έχω βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου να μην κάνω τίποτα μαζί σου. Δεν θέλω να έχεις να πεις ότι με έριξες, δεν θα σου κάνω τη χάρη. Αν αντέξω... Γιατί με κάνεις να σε θέλω... Να σε θέλω τρελά... Δεν μπορώ να μυρίζω το άρωμά σου όταν με πλησιάζεις, δεν μπορώ να σε κοιτάζω στα μάτια, να σε βλέπω να συνοφρυώνεσαι ( είσαι τόσο sexy όταν το κάνεις αυτό).....
  Ίσως μαζί σου να δυσκολεύομαι να ελέγξω τον εαυτό μου... Γιατί σε θέλω... Σε θέλω πολύ >>

Διαδρομές...

  Τελειώνοντας το τετράωρο μάθημα στο φροντιστήριο και με ένα κεφάλι γεμάτο συντακτικά φαινόμενα αρχαίων, κατεβαίνω τις σκάλες του κτιρίου, συναντώ δύο γνωστούς και μιλάω για λίγο μαζί τους. Λέμε τα κλασικά, για τις διακοπές , τις κατευθύνσεις και το σχολείο... Κανονίζουμε να τηλεφωνηθούμε για καφέ μετά τον αγιασμό. Εκείνοι ανεβαίνουν για μάθημα κι εγώ κατηφορίζω τον κεντρικό δρόμο προς την πλατεία. Περνάω από το βίντεο κλαμπ , επιστρέφω τα DVD του Σαββατοκύριακου κι έπειτα στήνομαι στην ουρά της απέναντι καφετέριας. Λίγα λεπτά αργότερα περπατάω μέσα στο πλήθος το οποίο σήμερα είχε ξεχυθεί κυριολεκτικά στους δρόμους. Η αγορά ανοικτή, οι καφετέριες γεμάτες και όλη η Λάρισα να έχει επιστρέψει από τις διακοπές της.
  Νιώθω εντελώς μαζικοποιημένη ως ένα ακόμη θύμα της mikeloμανίας που έχει ξεσπάσει τον τελευταίο καιρό. Το πλαστικό ποτήρι του καφέ μου είναι ακριβώς ίδιο με καμιά εικοσαριά άλλα που βλέπω στα χέρια περαστικών  στο δρόμο. Πίνω μηχανικά και κοιτάζω τις βιτρίνες χωρίς καμία ιδιαίτερη όρεξη. Η ώρα κοντεύει εννιά. Το στομάχι σφίγγετε καθώς σκέφτομαι το διάβασμα που με περιμένει στο σπίτι και αποφασίζω να το παρατείνω όσο περισσότερο γίνεται.
   Συνεχίζω την εκτός προγράμματος βόλτα μου στο κέντρο της πόλης. Υπήρχε ένα κείμενο στο βιβλίο της Δ δημοτικού που έλεγε χαρακτηριστικά " Ο Στάθης κοιτάζει τα παιδιά χωρίς να τα βλέπει".  Ε, δεν έχω νιώσει ποτέ περισσότερο Στάθης στη ζωή μου. Κυκλοφορώ στους γεμάτους δρόμους αφηρημένη, χωρίς να παρατηρώ τι συμβαίνει γύρω μου. Σκέφτομαι μερικά εντελώς άσχετα πράγματα όπως την ανησυχία της Αθανασίας  μέχρι να δούμε ότι το τεστ εγκυμοσύνης της βγήκε αρνητικό και έπειτα την αντίδραση του Κωνσταντίνου όταν του το είπε. Ούτε το τριπλό τζακ ποτ στο τζόκερ να είχε κερδίσει, τέτοια χαρά. Χαμογέλασα ασυναίσθητα και έπιασα μία παρέα κοριτσιών να με κοιτάζουν. Τη μία από τις πέντε τη γνωρίζω, είναι πρώην του αδελφού μου. Ψέλλισα ένα " γεια", δεν νομίζω να με άκουσε αλλά δεν της έδωσα καμία περαιτέρω σημασία. Με σταμάτησε ένας έγχρωμος νεαρός λέγοντάς μου " Babe πορτοφόλι  θέλει?" Αρνούμαι με μία κίνηση του κεφαλιού μου κι εκείνος μου κάνει το σήμα της νίκης. Ανταποδίδω.
   Α! Ο Νικόλας! Πηγαίνω σχεδόν τρέχοντας πίσω του και του κλείνω με τα χέρια μου τα μάτια. Γελάει.
- Σε είδα ρε γκαφάλι!
Λέει . Γελάμε και αγκαλιαζόμαστε. Μου έλειψε η αγκαλιά του Νικόλα, την απολαμβάνω όσο κρατάει. Ο Νικόλας... Από τα πιο εντάξει παιδιά και μοναδικός φίλος. Είναι δεύτερο έτος στη γεωπονική εδώ, είχε δύο μέρες που είχε έρθει.
- Γιατί δεν μου είπες ότι ήρθες ρε?
- Θα έπαιρνα αύριο για μπυρόνια , καθάριζα το σπίτι!
Είπε και έκανε μία από τις ειρωνικές γκριμάτσες του.
- Το επεκτείναμε το στρέτσινγκ βλέπω.
Είπα πειράζοντας τα αυτιά του. Μιλούσαμε και γελούσαμε για παραπάνω από δέκα λεπτά. Είχε ραντεβού και με άφησε με την υπόσχεση να μιλήσουμε το πρωί για να κανονίσουμε.
  Με αισθητά καλύτερη διάθεση, διασχίζω την Κύπρου σιγοτραγουδώντας ένα τραγούδι που ηχεί από το ραδιόφωνο ενός αυτοκινήτου στοκαρισμένου στην κίνηση. Φτάνω Παναγούλη, περνάω μπροστά από το μαγαζί με τα ποδήλατα του παππού του κολλητού μου το Φάνη. Ο Κύριος Γιώργος έχει στο κεφάλι του έναν επίδεσμο και μελανιές κάτω από τα μάτια του. Σαστίζω. Τον πλησιάζω και χαιρετάω. Μετά από λίγο καταλαβαίνει ποια είμαι και με χαιρετάει εύθυμα.
- Τι πάθατε!?
Ρωτάω πραγματικά έχοντάς τα χαμένα.
- Με κλέψανε στο δρόμο κορίτσι μου...
Μου λέει και χαμογελάει πικραμένα.
- Σοβαρά! Είστε εντάξει τώρα?
- Ναι , ναι. Να προσέχεις μικρό κορίτσι τώρα τη νύχτα.
Φεύγω από το ποδηλατάδικο πραγματικά στεναχωρημένη. Λίγος σεβασμός στην τρίτη ηλικία ρε παιδιά,πόσο άκαρδος μπορεί να είναι κάποιος για να κάνει κάτι τέτοιο? Πιο παιχνίδι της ζωής μπορεί να σκότωσε και το τελευταίο ίχνος ευαισθησίας που διαθέτει ένας κλεφτής ώστε να ξυλοκοπήσει ένα γλυκύτατο παππούλη στη μέση του δρόμου? Ανατριχιάζω. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε άλλο. Φτάνω σπίτι . Βρίσκω την κυρία Βάσω, τη γειτόνισσά μας ( και μαμά του Βασίλη). Τη χαιρετάω χαμογελαστά και μου ανταποδίδει.  Ανεβαίνουμε μαζί μέχρι τον πέμπτο, με ρωτάει πως πηγαίνει το φροντιστήριο και μου λέει καλή αρχή για το σχολείο. Ναι, είναι υπέροχος άνθρωπος, πραγματικά. Φτάνω στο όροφό μου και ξεκλειδώνω την πόρτα του σπιτιού. Ο Άλκης είναι με ένα φίλο του στο σαλόνι και παίζουν guitar hero, η μαμά είναι στη βεράντα με την κυρία Σπυριδούλα και χαχανίζει. Στη κουζίνα μυρίζει ένα κέικ κι εγώ αφήνω το σακίδιο μου σε μία γωνία  χύνομαι στον καναπέ του καθιστικού.
  Βαριέμαι να κάνω Λατινικά, βαριέμαι να κάνω γαλλικά και βαριέμαι να μιλήσω με τον Γιάννη που με παίρνει τηλέφωνο. Το μόνο που θέλω είναι να βγω ξανά στο βραδινό αεράκι για μία ακόμη διαδρομή. Μία διαδρομή χωρίς τέλος, χωρίς προορισμό. Πειράζει?
  Πειράζει....
 

Dreams

    Τις τελευταίες τρεις μέρες έχω πολύ ανήσυχο ύπνο, πολύ μπερδεμένα όνειρα...Κοιμάμαι αργά, έχει ζέστη... Δεν ξέρω τι φταίει. Ξέρω απλά πως τα όνειρά μου, και η γεύση που μου αφήνουν όταν πια έχω ξυπνήσει, παίζουν σημαντικό ρόλο και στην έκβαση όλης την τρέχουσας ημέρας...
  Εχθές είδα ένα περίεργο αλλά ταυτόχρονα πολύ όμορφο " σκηνοθετικά" όνειρο, ίσως το ομορφότερο που έχω δει, όχι σε περιεχόμενο αλλά σε εικόνες. Ξέρω ότι πιθανόν δεν σας αφορούν καθόλου οι παράξενες εικόνες που δημιουργεί το υποσυνείδητό μου καθώς κοιμάμαι, αλλά ήταν τόσο ζωντανό αυτό το όνειρο που θα ήθελα να το μοιραστώ.
  Ήταν νύχτα κι εγώ προχωρούσα σε μία μεγάλη λιθόστρωτη πλατεία. Έκανε πολύ κρύο και η ανάσα μου έβγαζε αχνό στον αέρα. Ήμουν μόνη, με έβλεπα τόσο καθαρά λες και κοιτούσα τον εαυτό μου από ένα τρίτο μάτι, λες και ήμουν κάποια άλλη και παρακολουθούσα σκηνές απ τη ζωή μου. Φορούσα ένα μαύρο παλτό, μαύρο παντελόνι και μαύρες μπότες. Ξαφνικά πίσω μου εμφανίστηκαν ο Άρης και ο Σπύρος, δύο συμμαθητές μου τους οποίους έχω να δω ή να φέρω στο μυαλό μου αρκετό καιρό.  Υποτίθεται ( μη γελάσετε! ) ότι ο Άρης ήθελε να σκοτώσει έναν πιγκουίνο κι εγώ τον είχα περιθάλψει. ΜΕ είχαν πάρει από πίσω λοιπόν, λέγοντάς μου ότι είμαι σπαστική και ότι θέλουν πίσω τον πιγκουίνο. Κάποια στιγμή τους έβρισα. Στη λιθόστρωτη πλατεία που περπατούσαμε είμαστε μόνοι μας και το φεγγάρι φώτιζε το δρόμο και μία λίμνη, η εικόνα ήταν υπέροχη. Όταν τους έβρισα ο Σπύρος μου πέταξε ένα χαλίκι και λέρωσε το παλτό μου. Το μετάνιωσε και ζητούσε συγγνώμη, στο όνειρο το παλτό ήταν κάτι σημαντικό για μένα (μη ρωτάτε γιατί) . Ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά μας ένα συντριβάνι. Το κρύο ήταν τσουχτερό και υποτίθεται ότι το νερό που έβγαζε είχε παγώσει. Εκεί, καθόταν ο Βασίλης, ένας γείτονάς μου. Ήταν πολύ όμορφος. Φορούσε κι εκείνος μαύρα, και το παλτό του ήταν κλειστό μέχρι το λαιμό του. Είχε αφήσει το μούσι που αφήνει συνήθως το χειμώνα και μου είπε να τον πλησιάσω. Ο Άρης με το Σπύρο είχαν εξαφανιστεί. Κάθισα δίπλα του και μιλούσαμε για ένα πρόβλημα που είχε...  Μετά μου έδωσε να πιω κάτι από ένα μπλε μπουκαλάκι ( εξ ου και η φωτογραφία) . Όταν το ήπια μου είπε ότι τώρα ήμουν έτοιμη να γίνω γυναίκα του άρχισε να ξημερώνει...
   Δεν θυμάμαι κάτι άλλο απ αυτό το όνειρο... Ήταν πολύ κουφό, το ξέρω αλλά το σκέφτομαι όλη μέρα.... Πείτε αν θέλετε μερικά περίεργα ή πολύ όμορφα όνειρα που έχετε δει και θέλετε να τα μοιραστείτε... Πιστεύετε πως τα όνειρα εξηγούνται με κάποια τρόπο?

  Καλημέρα και καλό μήνα! Λοιπόν... αυτό ήταν έτσι? Το καλοκαίρι τελείωσε? Τυπικά ναι... αλλά εγώ γιατί το νιώθω ακόμα ρε παιδιά? Εύχομαι μία υπέροχη σεζόν σε όλους ;)

The way i dance with you

   Μου έλειψες τόσο πολύ! Σε ξέρω... Σε γνωρίζω πολύ καλά, είσαι φίλος μου. Όμως ακόμα κι εσύ θυμάσαι πως κάναμε το πρωί όταν ειδωθήκαμε... Στο χορό μας, μετά.... Έχω μπερδευτεί... Τι τρέχει μεταξύ μας άραγε? Θέλω ... ή όχι... Και γιατί είσαι ο μοναδικός άνθρωπος με τον οποίο θα χόρευα ποτέ μου.?..

love is weird

   Μιλούσα με τη Σταυρούλα στο Facebook πριν λίγο... Σταυρούλα, είναι η καλύτερή μου φίλη από το χωριό... βλεπόμαστε λίγο όμως την αγαπάω πολύ και τη νοιάζομαι. Έχουμε τακτική επαφή. Είναι ένα πολύ καλό άτομο αν και ψωνίζεται μερικές φορές... Ορθώνει το ανάστημα του 1,55 της σαν να ταν 1,90 κι εγώ στο 1,76 μου, κάποιες φορές νιώθω χαμηλή μπροστά στην αυτοπεποίθησή της. Εξ' όψεως είναι ένα όμορφο, χαριτωμένο κοριτσάκι... εσωτερικά όμως, κρύβει μία δύναμη ρε φίλε! Πρόσφατα είχε περάσει πολύ δύσκολες καταστάσεις. Τώρα πια δείχνει δυνατότερη και  μοιάζει να μη θυμάται πια. Μερικές φορές προσποιείται αλλά τις περισσότερες απλά συνεχίζει να ζει με το ίδιο πάθος ό,τι δυσκολία κι αν συναντήσει στην πορεία. Τη θαυμάζω γι'αυτό. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι δυσκολίες με έχουν τραβήξει πίσω...
  Λέγαμε λοιπόν για τη Σταυρούλα για το νέο της amore που τυγχάνει να είναι (τρίτος βέβαια) ξάδελφος μου.Η Σταυ είναι συνομήλικη μου,  αυτός όμως είναι στα 20. Είναι μαζί εδώ και δύο μήνες και το παλικάρι τη ρώτησε αν θέλει να ολοκληρώσουν... ΟΚ, δεν λέω ότι η Σταυρούλα είναι δύσκολη, μάλιστα της έχει βγει το όνομα μετά από κάποια περιστατικά (μικροαστικές μαλακίες), όμως δεν έχει ολοκληρώσει ακόμη. Τον Σίμο τον θέλει σαν τρελή  , και το σκέφτεται πολύ σοβαρά... Έλα όμως που αυτός ζει στη Νορβηγία. Μάλιστα , μάλιστα! Στη Νορβηγία. Τον Οκτώβριο φεύγει και ξαναέρχεται τα Χριστούγεννα.
   Και σας ρωτώ! Τα 17 είναι μία καλή ηλικία για να προχωρήσει κανείς... Θα μπορέσει όμως μία κοπέλα, όσο δυνατή κι αν είναι να αντέξει να μείνει μακριά από τον αγαπημένο της για τόσο καιρό αφού ολοκληρώσουν και να τον βλέπει κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα???. Πιστεύω πως όχι. Και προσπαθώ να την κάνω να σκεφτεί όλες τις παραμέτρους γιατί γενικά ως άνθρωπος είναι υπερβολική και παρορμητική. Μου έλεγε πως νιώθει σίγουρη, πως την αγγίζει και λιώνει και πως τον λατρεύει. Μου έλεγε επίσης ότι αισθάνεται όπως ποτέ άλλοτε και ότι είναι η σοβαρότερη σχέση που είχε ποτέ... Εγώ πιστεύω πως όταν ο Σίμος φύγει, θα γίνει χάλια... Και δεν θέλω να συμβεί αυτό... Κι όμως, όταν της το είπα μου είπε να μην γκρινιάζω και να μην της μαυρίζω τη χαρά! Μα δεν θέλω να κάνω κάτι τέτοιο, σε καμία περίπτωση! Το ξέρω πως πάντα ήμουν η πιο συντηρητική, η πιο μυαλωμένη και πως υπεραναλύω τα πράγματα, θέλω όμως να την προφυλάξω.
   Και ρε γαμώτο το είχα δοκιμάσει και ο έρωτας από απόσταση δεν πιάνει, όσο κι αν θες κάποιον.... Και μάλιστα σε αποστάσεις εντός χώρας και όχι σε άλλη μεριά του ημισφαιρίου...
   Τελικά αξίζει να δίνεσαι στον έρωτα, παίζοντας τα όλα για όλα? Κι αν ναι, ποιος σου εγγυάται ότι δεν δίνεις περισσότερη αγάπη απ όση παίρνεις? Ότι δεν ρισκάρεις περισσότερα? Ποιος μπορεί να σου πει ότι ο άλλος θα έκανε το ίδιο για σένα!? Και ότι τελικά... δεν θα βγεις ζημιωμένος?................

Circles

  Ξεκίνησα να διαβάζω... λίγα γαλλικά, λίγα αρχαία... έτσι για αρχή. Έτσι, για να μην με αποκαλούν τζάμπα φυτουλάκι οι φίλοι μου. Εχθές το βράδυ πήγαμε φρούριο με τα παιδιά. Επέστρεψαν όλοι και ήμουν πραγματικά πολύ χαρούμενη που τους είδα. Γελούσαμε σαν καθυστερημένα καθώς πίναμε τις corona μας και είχαμε τόσα πολλά να μοιραστούμε που ακόμα κι όταν χωρίσαμε στις τρεις το πρωί νιώθαμε πως δεν τα είχαμε πει όλα. Κάπως έτσι τελειώνει ένα αρκετά όμορφο καλοκαίρι. Με μπύρες και βόλτες κάτω από το ζεστό νυχτερινό ουρανό, αστεία μεταξύ μας, οικία βλέμματα και μυρωδιά από moxito
και σουβλάκι.
   Δεν μου αρέσει που έρχεται ο χειμώνας. Που έχω ακόμα δύο σχολικούς αγιασμούς μπροστά μου... Αυτό με αγχώνει. Με αγχώνουν τα φροντιστήρια, τα διπλώματα, τα τετράδια που πρέπει να αγοράσω, τα βαριά χειμωνιάτικα ρούχα που θα αντικαταστήσουν τα χαρούμενα, ελαφριά, καλοκαιρινά από στιγμή σε στιγμή...
  Αυτός είναι όμως ο κύκλος της ζωής και ήρθε η ώρα να συμβιβαστώ μαζί του. Οι εποχές εναλλάσσονται,  κάποιοι άνθρωποι φεύγουν και άλλοι μπαίνουν στη ζωή μας. Κι εμείς, πρέπει να επιβιώσουμε, να κάνουμε τη ζωή μας ευχάριστη και όμορφη την κάθε εποχή του χρόνου.
  Η μάνα μου, όταν παλιά με έπιανε η φθινοπωρινή μελαγχολία μου έλεγε πως κάθε αποχή έχει τις ομορφιές της και να μην περιμένω απλά να περάσει αλλά να τη χαίρομαι ταυτόχρονα. Ελπίζω να αρχίσω να το κάνω αυτό... Από φέτος.
  Ο καιρός είναι ακόμη πολύ ζεστός και το απόγευμα θα πάμε όλοι μαζί για μπανάκι. Το βράδυ θα μείνουμε στο beach bar , ένας θεός ξέρει μέχρι τι ώρα και θα μας γυρίσει με το καινούργιο αμάξι ο Θωμάς τον οποίο θα περιορίσουμε στα redbool. Και έτσι με μία βαθιά ανάσα και μία βουτιά  θα φωνάξω δυνατά και χαρούμενα σε όλα  όσα μας αφήνουν... σε όλα όσα έρχονται...

     

Oι Ψυχές μας είναι πολύ μυστήρια τρένα....

   Προχθές το βράδυ, ειλικρινά δεν ξέρω τι με είχε πιάσει. ΄΄ Ήμουν μία χαρά μέχρι τις 12.00. Όταν ξάπλωσα όμως , γύρω στις 12.30, κουρασμένη όπως νόμιζα πως ήμουν,ήρθα για ακόμα μία φορά σε επαφή με την απόγνωση. Ένιωσα δάκρυα να ανεβαίνουν στα μάτια μου σκεπτόμενη τις επερχόμενες αλλαγές που με περιμένουν. Όλα βέβαια είναι ρευστά όμως μου αρέσει η σταθερότητα και νιώθω έξω από τα νερά μου όταν μου τη στερούν.
   Σας έτυχε ποτέ να νιώθετε πως τα πράγματα αλλάζουν στη ζωή σας όμως εσείς δεν έχετε καμία δικαιοδοσία να σταματήσετε τις αλλαγές? Αλλαγές για τις οποίες ευθύνονται οι άλλοι. Οι άλλοι, που αποφασίζουν για εσάς και σας παρασύρουν σε μία δύνη νέων αποτελεσμάτων. Εκεί, είναι που η ψυχές μας αντιδρούν. Προσωπικά προσπαθώ να είναι ψύχραιμη και να βλέπω τα πράγματα από τη θετική τους σκοπιά. Όμως ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα καλή στη θετική σκέψη.
   Είναι τόσο ειρωνικό... Οι φίλοι μου μου λένε συχνά πως είμαι πολύτιμη γι' αυτούς σε δύσκολες στιγμές και περιόδους προβλημάτων. Πως μειώνω τον πόνο με μία φράση ή μία αγκαλιά και αυτό είναι σχεδόν μαγικό. Νιώθω υπέροχα όταν ακούω κάτι τέτοιο αλλά αναρωτιέμαι. Γιατί εγώ, πάντα ξεπερνώ τις δυσκολίες ή ότι με βασανίζει περισσότερο παλεύοντας με τον εαυτό μου και λιγότερο δεχόμενη βοήθεια από τους άλλους? Και μάλιστα, προχθές, μέσα στους λυγμούς μου, ένιωθα αδύναμη να βοηθήσω τον εαυτό μου, να διαχειριστώ όλα αυτά που ένιωθα.
  Έμοιαζε να μην υπάρχει ελπίδα... Λίγες φορές έχω νιώσει έτσι στη ζωή μου. Είναι πραγματικά απαίσιο. Δεν ξέρω γιατί η ψυχή μου τα δέχεται όλα τόσο δραματικά. Είναι πολύ δυνατή αλλά και αδύναμη ταυτόχρονα....
   Τελικά, χρειάζεται πολύς καιρός για να μάθεις τον εαυτό σου.... και για να βλέπεις το χρώμα στο μαύρο φυσικά....

jimi hendrix, janis joplin, jim morrison, kurt cobain, amy winehouse forever 27

ΑΝΤΙΟ

objectives

    Στόχοι... Αυτή τη στιγμή το μυαλό μου είναι γεμάτο στόχους που θέλω να πετύχω... Δεν ξέρω , ίσως έχω κάποια εγκεφαλική ανωμαλία αλλά εγώ το καλοκαίρι , αντί να ηρεμώ και να μη σκέφτομαι τίποτα, γεμίζω το κεφάλι μου με προγραμματισμούς, στόχους και προβλέψεις για την ερχόμενη χρονιά. Ίσως τελικά η μάνα μου να έχει δίκιο... Ανησυχώ για το μετά και δεν ζω τη στιγμή... Μα ζω τη στιγμή σε πολλά σημεία τις ζωής μου, όμως εγώ αυτή την εποχή που δεν δέχομαι τόσες πιέσεις όσες κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, κάνω ανασυγκρότηση. Απλά θα ήθελα να ήμουν λίγο περισσότερο ανέμελη, να με νοιάζει μόνο το παρόν και το μεγαλύτερό μου άγχος να είναι αν θα φορέσω φόρεμα ή σορτς το βράδυ ή αν θα πάμε για μπάνιο την Παρασκευή. 

   Στόχοι... Ξεκινούν από το πιο απλό πράγμα , όπως το καινούργιο ρολόι που "μάρκαρα" και θέλω να αγοράσω και καταλήγουν σε φλέγοντα θέματα, όπως στο ποιο φροντιστήριο θα πάω του χρόνου. άγχος... το πρωί το περνάω παρέα με τα γαλλικά τα οποία πιστέψτε με η ζέστη και όλη η χύμα κατάσταση της εποχής με έχει κάνει να τα βαρεθώ, το μεσημέρι αφήνω χρόνο στον εαυτό μου και πάλι αντί να σκέφτομαι τι θα γίνει με τον ξανθούλη  από τον Πλαταμώνα αναλώνομαι στους στόχους ,τα όνειρά μου και στα σχεδιασμένα βήματα που σκοπεύω να κάνω για να τα υλοποιήσω.  Από αργά το απόγευμα μέχρι τις 1.00 με 2.00 το βράδυ που είμαι έξω δεν σκέφτομαι τίποτα... Ή σχεδόν... Περνάω φανταστικά με τα παιδιά, χαιρόμαστε το καλοκαιράκι με μπύρες , μουσική και βόλτες όμως και πάλι πιάνω τον εαυτό μου , όταν τα γέλια ξεθωριάζουν για λίγο , να χάνεται στις σκέψεις και τα άγχη του για τη χρονιά που περιμένει απειλητικά στη γωνία. Το βράδυ δε, όταν γυρίζω σπίτι , είναι το χειρότερο για μένα. Σκέφτομαι και γράφω. Κυριολεκτικά. Συχνά εδώ αλλά κυρίως στο πρώην πρόχειρο νυν ημερολόγιό μου το οποίο έχω γεμίσει με κάθε λογής ασυναρτησίες τις οποίες δεν εκθέτω εδώ επειδή δεν είμαι εγκληματίας για να σας κάνω να πεθάνετε από τα γέλια αν τις διαβάσετε ή να πείτε " αυτή η στρεσαρισμένη - αλλοπαρμένη δεν ξέρει τι της γίνεται". 

   Στόχοι... Από αύριο αρχίζω δουλεία στο μαγαζί. Θα πηγαίνω Δευτέρες- Τρίτες και Πέμπτες , από τις 18.00 έως τις 2.00 , για 20 ευρώ την ημέρα. Ευτυχώς τα παιδιά( ο Κωστάκης ο μπάρμαν και οι σερβιτόροι Θάνος- Γιάννης- Βασίλης- Γεωργία- Φώτης) είναι πολύ cool τύποι και περνάμε καλά όταν δουλεύουμε μαζί (μετά τις 11 αρχίζουμε και τα σφηνάκια, κρυφά απ τον μπαμπά βεβαίως βεβαίως) ;) Κουράζομαι λίγο λόγω ορθοστασίας αλλά είναι ένας καλός τρόπος να βγάλω λεφτά , τα οποία χρειάζομαι επειγόντως για την επίλυση αρκετών από τους στόχους μου. 

    Στόχοι... και περισσότερο διάβασμα. Η αλήθεια είναι ότι δεν αφιερώνω στη γλώσσα του Victor Hugo όσο χρόνο θα ήθελα , όμως βαριέμαι όσο δεν παίρνει , ειδικά τις τελευταίες μέρες. Μέχρι τις 15/ 7 που φεύγουμε, υπόσχομαι στον εαυτό μου να κάνω ότι καλύτερο μπορώ.  Επίσης έχω δανειστεί την "Άννα Καρένινα" από τη βιβλιοθήκη εδώ και 15 μέρες, σε πέντε μέρες πρέπει να την επιστρέψω ,έχω διαβάσει μέχρι το δεύτερο κεφάλαιο και έτσι όπως με βλέπω θα την ξαναδανειστώ αργότερα...             ( άσχετο αλλά τώρα το θυμήθηκα).  

    Λοιπόν, να φταίει η περσινή μου κατάθλιψη, να φταίει που βλέπω την αποτυχία γύρω μου να καταρρακώνει πολλούς ανθρώπους?... Δεν ξέρω τι ακριβώς φταίει και αγχώνομαι τόσο πολύ... Δεν ξέρω τι φταίει και μία φωνή μέσα μου μου βάζει εμπόδια στο να χαμογελάσω... Αλίμονο, είμαι 16 ετών και φοβάμαι να δώσω αβίαστα το χαμόγελό μου στα πράγματα. Φοβάμαι να γίνω πιο αισιόδοξη, φοβάμαι να ζήσω το τώρα για να μη χάσω το μετά...  Τι να φταίει που φοβάμαι...?..

   Ό,τι και να είναι θα το πολεμήσω. Εγώ θέτω τα όρια και η ευτυχία δεν ξέρει από τέτοια. Θα βρω λοιπόν τη δική μου ευτυχία, τον τρόπο να κάνω όσα θέλω χωρίς να χάσω ούτε μία σταγόνα από το χείμαρρο της ζωής μου αλλά και χωρίς να χαθώ σ αυτόν. Στόχοι κύριοι... είναι εδώ. Εδώ, στροβιλίζονται στο μυαλό μας, αντλούν από τη σκέψη μας. Είναι εδώ για να επιτευχθούν και όχι για να μας τρομάξουν. 

am I not enough?

  Γιατί να μην αρκεί να είμαστε απλά ο εαυτός μας? Γιατί η ζωή μας αναγκάζει να "πουλάμε" κάτι άλλο απ αυτό που είμαστε? Αφού στο τέλος , οι άνθρωποι που μας αγαπάνε περισσότερο, που είναι δίπλα μας στις δυσκολίες, είναι αυτοί οι οποίοι ξέρουν το αληθινό μας εγώ. Αυτό δεν θα έπρεπε να μας προβληματίσει? Γιατί να προσποιούμαστε αφού όποιος μας εκτιμήσει για κάτι το οποίο δεν είμαστε, για κάτι ψεύτικο , δεν θα εκτιμά εμάς αλλά την πλαστή μας εικόνα. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να λέμε ψέματα, να προσποιούμαστε... Μπορούμε να διορθώσουμε τον εαυτό μας, να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του αλλά όχι να τον θάψουμε μέσα μας επιδεικνύοντας κάτι εικονικό, κάτι που δεν μας αντιπροσωπεύει.
  Πιστεύω πως αν ο καθένας μας έβγαζε προς τα έξω τον γνήσιο, πραγματικό του εαυτό, με όλες τις ομορφιές και τα ελαττώματά του, τότε οι ανθρώπινες σχέσεις θα ήταν ουσιαστικότερες. Θα διαφυλάσσαμε την ψυχική μας ηρεμία, τους πραγματικούς μας φίλους και φυσικά θα προστατεύαμε τους γύρω μας από το να πέσουν στην παγίδα αυτού που πλασάρουμε. 
   Τι νόημα έχει να είναι κάποιος αγαπητός απ όλους αν δεν είναι απλά ο εαυτός του? Γιατί αυτό στις μέρες μας να μην είναι αρκετό? Έχουμε κάνει τα πράγματα πολύ πιο δύσκολα και πολύπλοκα απ όσο είναι στην πραγματικότητα .
   Ίσως τελικά εμείς να δυσκολεύουμε τη ζωή μας προσπαθώντας να γίνουμε κάτι το ιδανικό, ένας άλλος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος χωρίς ελαττώματα, τέλειος και αγαπητός απ όλους. Είναι φύσει αδύνατον να υπάρξει τέτοιος άνθρωπος και αργά ή γρήγορα θα κουραστούμε να υπηρετούμε μία εικόνα που είναι έξω από τη φύση μας.  Πιστεύω πως η πραγματική ευτυχία βρίσκεται στο να ξέρουμε πως όσοι είναι δίπλα μας , μας αγαπάνε επειδή βλέπουν το αληθινό μας πρόσωπο και αντί να απαιτούν από εμάς να είμαστε αψεγάδιαστοι, μας βοηθάνε στο να διορθωθούμε, χωρίς να θέλουν να μας αλλάξουν. Αυτή δεν είναι και η έννοια της φιλίας άλλωστε? 

Λα λα λα λα λα λα λα λα

    Πάντα με έκανες να γελάω τόσο πολύ... Είσαι τόσο χαρισματικός, θεέ μου, λες πως έχω χιούμορ όμως εσύ κάνεις μία ολόκληρη πλατεία να σκάει στα γέλια με μοναδικό όπλο μία ειρωνική γκριμάτσα σου. Σήμερα που σε είδα στην πλατεία, δεν περίμενα να χαρώ.  Σε είδα να στέκεσαι και να καπνίζεις χαμένος στις σκέψεις σου, κοιτάζοντας το κενό, ενώ η παρέα σου συζητούσε ζωηρά. Δεν συμμετείχες... Προχωρούσα με τον Θ. και  τον Λ. Εκείνοι κρατούσαν τα παγωτά τους στο χέρι, εγώ μία coca cola. Σε είδα αμέσως. Δεν θα μπορούσα να μην σε είχα δει, θα σε αναγνώριζα ανάμεσα σε χιλιάδες και πλέον είμαι σίγουρη γι αυτό. Εσύ δεν πρέπει να με αντιλήφθηκες αμέσως. Ο Θ. ήθελε να χαιρετίσει τη Μελίνα από την παρέα σου, όσο κι αν δεν το ήθελα πλησίασα κοντά σου. Χαιρέτησα κι εγώ όσους ήξερα. Μαζί κι εσένα. Δεν μίλησες, σήκωσες το χέρι σου σαν βλάκας. Κι όμως... κι όμως μ άρεσε τόσο πολύ το βλέμμα, το χαμόγελό σου... Θα ήθελα να μην πλησιάσω όμως δεν ήθελα να  νομίζεις πως κωλώνω και έτσι το έπαιζα χαλαρή και μιλούσα χαμογελαστά με όλους. Με όλους εκτός από σένα... 

   Οι δικοί μου άρχισαν να μιλούν με τους δικούς σου και γίναμε όλοι μία παρέα πριν καλά καλά το πάρω χαμπάρι. Καθίσαμε στα παγκάκια όλοι μαζί και λέγαμε για τις πανελλήνιες μεταξύ σοβαρού και αστείου. Υπήρχε ένα παιδί στην παρέα σου, ο Νίκος , έτσι νομίζω τον λένε, που έδινε φέτος. Το πρωί λέει πήγε να τσεκάρει. 14.800 μόρια... Περίμενε γύρω στις 17.000 και σπάστηκε... Κι όμως, εσύ τον έκανες να αισθανθεί καλύτερα. Και μετά μίλησες ανθρώπινα, έτσι όπως είχα πολύ καιρό να σ ακούσω. Μου έχει λείψει η φωνή σου. Στο είχα πει κάποτε, θα πρέπει να κάνεις βραδινή ραδιοφωνική εκπομπή. 

   Σχολιάζαμε την επικαιρότητα, ήσουν καυστικός , σε απολάμβανα. Μετά άρχισα κι εγώ και σε είδα να με κοιτάζεις με προσοχή καθώς μιλούσα ή κατηγορούσα. Χαμογέλασες... Όλα ήταν γιορτή, όλα ήταν καλοκαίρι. Ένιωσα πως για πρώτη φορά οι αύρες μας ήταν συμφιλιωμένες, πως μου έδειχνες τον εαυτό σου. 

   Με έκανες τόσο χαρούμενη σήμερα... Όχι μόνο για το χαμόγελο αλλά και επειδή μου απέδειξες πως δεν πρέπει να ανησυχώ... Ωρίμασες... Ε, καλά , ωρίμασες λιγάκι, ας μην τα παραλέμε... 

   Με έκανες χαρούμενη, γιατί βρήκες τις ισορροπίες σου, αυτό ήταν εμφανές... Πώς είναι δυνατόν να σ αγαπάω τόσο... Θέλω να είσαι ευτυχισμένος! Όταν είσαι το νιώθω και έχω την ανάγκη να τραγουδήσω, να πετάξω, ίσως.... να δικαιωθώ. Να δικαιωθώ που αγάπησα κάποιον που δεν είναι το τελευταίο αλητάκι αλλά ένας ψαγμένος άνθρωπος... Ένας άνθρωπος που δεν θα χαθεί... Και αυτή είναι η μεγαλύτερη δικαίωση για μένα... Επειδή σ αγαπάω... Σ αγαπώ πολύ. 

  

Ουφ...

Οκ. Τα πράγματα έφτιαξαν. Έκανα μία συζήτηση με τους γονείς μου και όλα άρχισαν να βαίνουν καλώς. Κατάλαβαν ( thank got!) και ευτυχώς καμία από τις suer-απειλές δεν θα πραγματοποιηθεί. Ευτυχώς, επειδή νόμιζα πως είχε χαθεί κάθε είδους κατανόηση. Τέλος πάντων αν εξερέσει κανείς τα γαλλικά και το διάβασμα που με περιμένει, το καλοκαιράκι είναι εδώ και δεν σκοπεύω να το αφήσω ανεκμετάλλευτο! Περνάμε πολύ καλά κι ας έχει της @@#$% τη ζέστη εδώ!

 Αυτό,αφιερωμένο στο Εγγλεζάκι μου, που σήμερα μας αφήνει και πηγαίνει Κεφαλλονιά! Κοριτσάκι, σ αγαπώ πολύ και αυτές τις δέκα μέρες δεν ξέρω τι θα κάνω με αυτά τα ρεμάλια τους φίλους μας χωρίς εσένα! Να περάσεις υπέροχα και να ξέρεις ότι ο "μπάμπης μπάμπουρας" ( ξέρεις εσύ ;) ) περιμένει με ανυπομονησία! love u <3

freaking friday και άρωμα αποτυχίας...

  Σήμερα έμαθα πως τελείωσα την Α λυκείου με 17, 1, σύνολο 2 τετραμήνων και τελικών εξετάσεων. Επίσης για κακή μου τύχη, βγήκαν και τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Αρχαία 18, Κείμενα 20, Έκθεση 19, Ιστορία 20, Οικονομία 18, Θρησκευτικά 17, Χημεία 18, Αγγλικά-Γαλλικά 20 και... τώρα αρχίζει η ξεφτίλα, η απόλυτη κατρακύλα, οι βαθμοί της ανελέητης ανικανότητας!  Άλγεβρα 2, φυσική 4 και ... ΤΑΡΑ ΤΑ ΤΑ ΤΑΝ!!!!! ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ 1. ΜΟΝΑΔΑ!!!! Χριστέ μου! Δεν πίστευα στα μάτια μου όταν το είδα! Κοκομπλόκο έπαθα που λέει και η κολλητή μου! Ευτυχώς που πήγα μόνη μου στο σχολείο να πάρω τους βαθμούς για να τους χωνέψω μετά τη συγκοπή και να τους πασάρω με τρόπο στους parents. Τι τρόπο?... Με μονάδα πως να γύριζα στο σπίτι. Εκείνοι ήταν συνηθισμένοι στα 19,5 του γυμνασίου που κάτω από 17 δεν έγραφα. Για να πούμε την αλήθεια, φέτος που αποφάσισα πως θα πάω θεωρητική τα έχεσα τα μαθηματικά, ήταν και δύσκολα, ήταν και ανάποδο γαμώτο ο καθηγητής που ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που πήρε το τμήμα μας... I SCREW MATHS! I SCREW GEOMETRY AND EFKLIDIS BONES ARE IN DANGER! What the fuck... Οκ. Οι δικοί μου ξέρουν πως διαβάζω πολύ για τα μαθήματα που με ενδιαφέρουν, τα φυσικομαθηματικά μου φαίνονται κινέζικα επειδή (ναι το παραδέχομαι) φέτος τα παράτησα τελείως αλλά αφού δεν έμεινα και στα τετράμηνα έγραψα εάν 10 και 12 κουτσά στραβά δεν με ένοιαζε. Φυσικά περίμεναν ένα 10 και στις εξετάσεις. Κι εγώ εδώ που τα λέμε στην άλγεβρα ένα 10 το περίμενα... Όμως ο σφιχτόκωλος ( ε συγγνώμη που ρίχνο το επίπεδο αλλά εμένα μου χάλασε το καλοκαίρι όχι αυτουνού )  ο μαθηματικός μας , ο Παπαδόπουλος με τ όνομα που κοντεύει τα 70 και διδάσκει ακόμα το χούφταλο, που ακόμα και οι θετικοί παραδέχονται πως αν δεν έκαναν φροντιστήριο δεν θα τον καταλάβαιναν, που έχει αφήσει κόσμο και κοσμάκη  στα μαθήματά του, αυτός οι μυτόγκας  ( άσχετο αλλά είναι τι να κάνουμε....), μου έβαλε μονάδα! ΜΟΝΑΔΑ ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ (οι ντομάτες προς το άτομό μου να πεταχτούν αργότερα παρακαλώ. ) Σκατά... Η μάνα μου πήρε το ύφος της απόλυτης απογοήτευσης και με κοίταξε σαν να μου έλεγε " είσαι μία αποτυχία". Τον πατέρα μου δεν το έχω δει ακόμα , είναι στη δουλειά αλλά η μάνα μου είπε ότι τον φαρμάκωσα τον άνθρωπο! ΕΛΕΟΣ ΘΕΕ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ! Ούτε που κοίταξε τα 19 και 20. Εκεί σ αυτή την κωλομονάδα στάθηκε. " Δηλαδή εσύ έγραψες το όνομά σου και έφυγες έτσι?" Μου είπε μες τα νεύρα και ακούμπησε υποτιμητικά τον έλεγχο στο τραπέζι. " Όχι! Όλα τα θέματα τα απάντησα , εκτός από το τέταρτο! Κι εκεί έκανα το σχήμα !! Αλλά όλοι οι μαθηματικοί κάτι προσθέτουν απ το σχήμα. Μόνο ο Παπαδόπουλος δεν χαρίζει τίποτα!" Είπα εγώ και δεν είχα και άδικο. " Τι μου λες ρε Ελένη τώρα?!! " Φώναξε. " Ένα! Αυτό δεν είναι βαθμός! Δηλαδή το απόλυτο μηδέν! Λοιπόν θα συζητήσουμε πολύ σοβαρά. Δεν είναι βαθμός αυτός. Ο Η/Υ θα φύγει απ το δωμάτιο, θα δουλέψεις στο μαγαζί όλο το καλοκαίρι, δεν υπάρχει περίπτωση να βγαίνεις κάθε μέρα έξω....." Και μπλα μπλα μπλα μπλα! Όταν δε τόλμησα να κάνω πλακίτσα για να ελαφρύνει λίγο η ατμόσφαιρα και είπα " Πάντως είμαι άσσος στη γεωμετρία κυριολεκτικά", με κοίταξε δολοφονικά χωρίς ούτε δείγμα χαμόγελου... τίποτα.. Το βούλωσα κι εγώ αλλά τα παρακάτω τα έχω στο κεφάλι μου όλη μέρα! Και σκέφτομαι...   Για μπάστα λίγο ρε μάνα! Στα μαθήματα που με ενδιαφέρουν  έχω καλούς βαθμούς! Τι απαγορεύσεις είναι αυτές για την κωλογεωμετρία! Εντάξει δεν είπα ότι θέλω έπαινο για τα μαργαριτάρια μου αλλά όχι επειδή σας συνήθισα τόσα χρόνια στους άριστους βαθμούς να την πληρώσω κι από πάνω! άλλο λύκειο άλλο γυμνάσιο έτσι? Νιώθω τελείως άχρηστη κοιτάζοντας τους βαθμούς σ αυτά τα τρία μαθήματα ενώ δεν θα έπρεπε επειδή δεν τα καταλαβαίνω και όπου χρειαζόταν διάβασμα έχω γράψει πολύ καλά! Και στη χημεία παρακαλώ γιατί η καθηγήτρια μας είναι κορυφή και μας τα εξηγεί !  Όπου είχα στόχο τα κατάφερα! Ναι, στα άλλα μια ματιά έριξα, το παραδέχομαι , ούτε είχα προσδοκίες για κάτι μεγάλο. Κι εγώ έμεινα όταν είδα τον πάτο του πάτου στον έλεγχο αλλά εντάξει ας μην το μεγαλοποιούμε τόσο πολύ. Να σου πω που έχεις δίκιο? Στο ότι τελείως τζάμπα πλήρωνες φροντιστήριο τρεις φορές την εβδομάδα άλγεβρα για μένα. ΜΑ ΣΟΥ ΕΙΠΑ 1000000000000 ΦΟΡΕΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ! Εσύ εκεί! Να με βοηθήσεις, ντε και καλά. Κι εγώ δεν είχα την τσίπα να διαβάσω περισσότερο για να μην πατώσω τόσο πολύ! Μα και η καθηγήτρια μου σου είπε ότι έχω κενά και ότι φαίνεται ότι βαριέμαι πολύ το μάθημα! So... μαλακία κάνεις και είσαι τόσο αυστηρή μαζί μου. Κι εσύ και ο μπαμπάς.... Πφφφ.... πάει το καλοκαίρι μου... Κλάφτε με.... Ούτε που ξέρω τι περιμένει. Μπορώ να φανταστώ μόνο το αδιάφορο, κρύο ύφος που παίρνει ο πατέρας μου όταν θυμώνει μαζί μου, κι αυτό με σκοτώνει. Ευτυχώς έχω τα φιλαράκια και με ηρεμούν λίγο... Ξινό μου το βγάλατε το μπάνιο μου χθες και πέρασα τόσο ωραία... Πφφφ....

Parlez vous francais?

       Να είστε καλά madame Dominique που με βάλατε να  κάνω ιδαίτερα γαλλικά καλοκαιριάτικα! Ειλικρινά δεν είχα καλύτερο τρόπο να περάσω τα καλοκαιρινά μου πρωινά από το να ξυπνάω στις 9.30 ( ! φρικάρω  με τη σκέψη και μόνο ) για να κάνω δίωρο μάθημα από τις 10 μέχρι τις 12 ! Δεν λέω , ωραία τα francais! Δεν έχω παράπονο, είστε εξαιρετική καθηγήτρια! Όμως... λυπηθείτε με! Φέτος που τελείωσαν 10/6 οι εξετάσεις και πήραμε ανάσα νωρίς νωρίς , φέτος είναι ανάγκη να κάνω 5 φορές την εβδομάδα γαλλικούλια  πρωί πρωί με την αυγούλα ??? Ε, στις 12 είπαμε με την παρέα να πηγαίνουμε για μπάνιο. Λίγο αργά δεν είναι? Ε, τι να κάνω C1 ένα είναι αυτό , θέλει θυσίες. Χώρια το διάβασμα! Όλα αυτά μέχρι τις 7 Ιουλίου. Μετά σας χαιρετάω ( πολύ λυπημένη τι να σας πω) και λέω A tout aller και bonnes vacances! Θα αρχίσουν επιτέλους οι πολυπόθητες και πολύαναμενόμενες καλοκαιρινές διακοπούλες! Σας αγαπώ, σας εκτιμώ, 5 χρόνια είναι αυτά αλλά δεν μπορώ να πω ότι θα μου λείψετε. Εξάλλου δεν θα χαθούμε βρε! Rendezvous στις 20 Αυγούστου ( δεν βλέπω την ώρα ... ) Μόνο καλό μου σύμπαν και γλυκό μου μυαλουδάκι, βοηθήστε λίγο να πάρω το πτυχίο γιατί αν υποψιαστώ ότι έχασα 30 ολόκληρες καλοκαιρινές μέρες χωρίς λόγο αυτοκτονώ το δηλώνω από τώρα! Τι να πω, ελπίζω κάποια στιγμή να έχω το χρόνο, τα λεφτά και όλα τα σχετικά και να  κάνω το γύρω της Γαλλίας (η οποία πέρα απ όλα τ' άλλα είναι υπέροχη)  και να αξιοποιήσω τα γαλλικά πτυχία μου που παίρνω με το κιλό λες και θα τα πουλήσω χονδρική!  Πφφφφ... Ευχηθείτε μου καλό κουράγιο γιατί όσο κι αν μου αρέσει η γλώσσα των "φίλων" μας των Γάλλων  το μάθημα είναι μάθημα και μάλιστα κουραστικό. Τι τις θέλατε κι εσείς τόσες γραμματικές εξαιρέσεις?? Έλεος πια! ( είπε η Ελληνίδα με την πανεύκολη γλώσσα) 

Δεν είναι ο κόσμος σου αυτός

Δεν ανήκεις εδώ κι αυτό μου πήρε καιρό για να το καταλάβω... το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν νομίζω πως ανήκεις κάπου... ίσως σε κάτι ιδανικό, σε κάτι παράλληλο να ήσουν ευτυχισμένος... όχι εδώ , όχι τώρα... 

  Μα δεν είναι υπέροχο τραγούδι? Το θυμήθηκα με αφορμή ένα κείμενο για τον Καββαδία που διάβαζα για τις εξετάσεις.  Μ αρέσει πολύ η ποίησή του και το συγκεκριμένο έχει μελοποιηθεί  εξαιρετικά και από τον Κούτρα στην παλαιότερη μορφή του αλλά και τώρα από το Υπόγεια ρεύματα. Για τη μουσική του Μικρούτσικου τα λόγια είναι περιττά.
  Να πω λίγα πράγματα για το πρόσωπο στο οποίο αναφέρεται ο Καββαδίας? O Federico Garcia Lorca ήταν ένας πολύ σημαντικός Ισπανός ποιητής αλλά και συγγραφέας. Γεννήθηκε το 1898. Συμμετείχε σε οργανώσεις συγγραφέων κατά του φασισμού και έγραψε διάφορες επιθεωρήσεις σχετικές με την ελευθερία και τη λογοκρισία. Εκτελέστηκε στη Γρανάδα στις 19 Αυγούστου, από φασίστες Φρανκιστές κατά τη διάρκεια του εμφύλιου ισπανικού πολέμου, σε ηλικία 38 ετών.

  Από αυτή την πολύ σημαντική προσωπικότητα εμπνεύστηκε ένας άλλος σπουδαίος άνδρας ο Νίκος Καββαδίας και έτσι μπορούμε να απολαμβάνουμε αυτό το μαγικό έργο σήμερα.    

Ανέμισες για στιγμή το μπολερό

και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι

Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ

τότε που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι

Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδειά
και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου
στο ρογοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά
κι ο γέρος έλιαζε, ακαμάτης, τ'αχαμνά του

Του ταύρου ο Πικάσο ρουθούνιζε βαριά
και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι
τραβέρσο ανάποδο, πορεία προς το βοριά
τράβα μπροστά, ξοπίσω εμείς και μη σε μέλει

Κάτω απ' τον ήλιο αναγαλιάζαν οι ελιές
και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια
τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές
τότες που σ' έφεραν, κατσίβελε, στη μπόλια

Ατσίγγανε κι αφέντη μου με τι να σε στολίσω;
φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό
στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω
κι ίσα ένα αντρίκειο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό.

Κοπέλες απ' το Δίστομο, φέρτε νερό και ξύδι
κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά
σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι
μέσα απ' τα διψασμένα της χωράφια τα ανοιχτά

Βάρκα του βάλτου ανάστροφη
φτενή δίχως καρένα
σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά
σμάρι κοράκια να πετάν στην ερήμην αρένα
και στο χωριό να ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά.

Ρε σύμπαν τι σου έχω κάνει?!!

  Και τώρα που άλλο ένα μαθηματάκι έμεινε , το οποίο μ αρέσει κιόλας ( λογοτεχνικά κείμενα) και το γράφουμε την Παρασκευή , είπαμε σαν παρέα κι εμείς, να κάνουμε το πρώτο μας μπάνιο στις 10/6 παίρνοντας τον προαστιακό αμέσως μετά την εξέταση . Θα ήταν μία φανταστική μέρα. Θα πηγαίναμε για μπάνιο και θα επιστρέφαμε γύρω στις 6 το απόγευμα . Έπειτα κατά τις εννιά θα ξαναβγαίναμε πάλι για να πάμε Μουζουράκη που έρχεται. Το περίμενα πως και πως. Και να σου η Ελενίτσα  να τρέχει με τις άλλες δύο Ε. και Ε. ( ναι είμαστε τρεις κολλητές Ε αλλά για αυτό θα μιλήσουμε σε άλλη ανάρτηση ) να πάρει μαγιό και καινούργια σανδάλια την Τρίτη, να κάνει μανικιουρ-πεντικιουρ και να αγοράζει κερί για αποτρίχωση σήμερα.
  Δυστυχώς, ο έμμηνος κύκλος μου είχε άλλα σχέδια. ... Έλεος θεε μου! Γιατί να έρθει μία εβδομάδα νωρίτερα?!....
    Πώς έχει η κατάσταση τώρα? Είμαι ένα αξιολύπητο ον πρησμένο σαν μπάλα μπάσκετ ( και ούτε καν υπογεγραμμένη από κάποιο αστέρα της στρογγυλής θεάς) , η μέση μου με πεθαίνει λες και είμαι 90 χρονών και δεν θα κάνω και μπάνιο την Παρασκευή! Τα παιδιά δεν μ αφήνουν να μην πάω. " Θα έρθεις εννοείται! Απλά βάλε σορτσάκι και κάτσε στην παραλία να μας φυλάς και τα πράγματα " Είπε τη γνωστή του βλακεία ο Θ. Θα πάω... Θα φορέσω μόνο το πάνω μέρος του μπικίνι μου και θα πάω, έτσι για το χαβαλέ, για την παρέα... Και το βράδυ δεν πρόκειται να χάσω τον Μουζου όσο κι αν κουραστούμε. Ίσως καταφέρω να πάρω και λίγο χρώμα γιατί έτσι άσπρη που είμαι θα γίνει τρελό contrast με το μπικίνι (είναι μαύρο - πετρολ)! Μόνο που είμαι σίγουρη πως θα πρέπει να επιστρατευτεί όλη η παραλία να με κρατήσει και να μην μπω στη θάλασσα τόση ζέστη που κάνει τελευταία! Εν το μεταξύ θα έρθει και ένας σπαστικός φίλος φίλου μας μαζί και θα μου τη δώσει στα νεύρα πάλι ...
  Αχ δεν αντέχω να κάνω υπομονή μέχρι την επόμενη Τετάρτη πραγματικά! Τυχεροί οι άνδρες.. Πφφφ

that's your game

  Σε είδα. Το ξέρεις ότι σε είδα παρόλο που υποκρίθηκα πως κοιτάζω το κινητό μου τη στιγμή που διάσχιζες το παράλληλο πεζοδρόμιο. Φορούσες πάλι αυτή την εκνευριστική μπλούζα που είναι σταμπαρισμένη με τη Nessi της λίμνης του Λόχνες να λέει " fuck off " σε ένα ψάρι. Ναι είσαι "σοβαρός " όπως πάντα. Μου φάνηκες λίγο σκεπτικός πριν με δεις. Αγχωμένος θα έλεγα. Τι έγινε? Το να αγχώθηκες για τις εξετάσεις το αποκλείω. Είμαι σίγουρη πως έμεινες σε κάμποσα μαθήματα, φοβάμαι μη χάσεις τη χρονιά σου. Όχι όμως, εσένα δεν σου καίγεται καρφί.  Ξενυχτάς κάθε βράδυ, πίνεις σαν αλκοολικός και παριστάνεις ότι τα έχεις όλα γραμμένα. Είσαι βλέπεις καλλιτέχνης.
  Είχα καιρό να σε δω και με πόνεσε που σε είδα έτσι ξαφνικά.. . Ίσως να μην ήθελα να κρατήσει τόσο λίγο. Ίσως να ήθελα να είχα το κουράγιο να μην προσποιηθώ πως στέλνω κάποιο μήνυμα ανεβοκατεβαίνοντας  στη λίστα των επαφών μου. Ίσως να ήθελα να σε κοιτάξω στα μάτια και να σε χαιρετήσω. Έτσι για να σε φέρω σε δύσκολη θέση. Έτσι για να χαμογελάσω ήρεμα μπροστά σου σαν να μην υπήρχε χθες . Ίσως να θέλω να τα κάνω όλα αυτά κάποια στιγμή. Νομίζεις ότι δεν μαθαίνω πως ρωτάς για μένα? Θέλεις να σε θεωρώ σκληρό έτσι? Θέλεις να πιστέψω πως ούτε καν με θυμάσαι πια. Ε λοιπόν ξέρω πως δεν με ξέχασες. Όπως δεν σε ξέχασα ούτε κι εγώ όσο κι αν είχα αυτή την ανάγκη λίγο καιρό πριν. Λοιπόν, έχω ανακτήσει τις ισορροπίες μου. Οι μέρες μου δεν είναι πια θλιμμένες, αναστατωμένες και γρήγορες όπως ήταν μαζί σου. Τώρα ο ήλιος που τις φωτίζει είναι πιο ήρεμος και γλυκός κι εγώ χαμογελάω όμως πρώτα. Όπως έκανα πολύ καιρό πριν. Γιατί ξέρεις, είχα σταματήσει για λίγο να χαμογελάω. Είχα πάψει να σκέφτομαι θετικά, να ζω, να ονειρεύομαι. Όλη η ενέργεια του μυαλού και της ψυχής μου ήταν διοχετευμένη πάνω σου. Δεν το λες έρωτα αυτό... Αυτό το παραλήρημα που αναγκάστηκα από την απρόβλεπτη καρδιά μου να ζήσω στα δεκαπέντε μου μόλις χρόνια δεν το λες αγάπη...Δεν ξέρω αν υπάρχει καν λέξη να το εκφράσει. Δεν ξέρω καν αν ήταν αμοιβαία όλη αυτή η ζάλη, η πάλη με τους εαυτούς μας.
  Ξέρεις , δεν σε φέρνω πια τόσο συχνά στο μυαλό μου. Το ομολογώ , ανησυχώ για σένα. Δεν μ αρέσει ο τρόπος που ζεις και ξέρω πως δεν είσαι όσο χαρούμενος και χαλαρός δείχνεις. Έχω μάθει να σε διαβάζω, ξέρω πολύ καλά ποιος είσαι. Το μόνο που έχει μείνει μέσα μου για σένα είναι λίγη συμπόνια. Είναι στ αλήθεια δυνατόν να ζήσαμε όλο αυτό το εκρηκτικό πράγμα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα? Χωρίς καν μία σχέση, ένα φιλί , κάτι... Δεν ξέρω το θυμάμαι σαν όνειρο πια. Το μόνο που συνεχίζει να ζει και να με κάνει να νιώθω λίγη από την ένταση των ματιών σου είναι κάτι τέτοιες τυχαίες συναντήσεις μας στο δρόμο και μετά λίγο από σένα σε κάποιο απ τα όνειρά μου... Θα σε θυμάμαι πάντα όσο κι αν εύχομαι να σε ξεχάσω...
   Το ξέρω πως αυτή η ανάρτηση δεν βγάζει  νόημα όμως είχα ανάγκη να τα γράψω όλα αυτά. 

πρωτη αναρτηση...

Ως φρέσκια blogger δεν είχα ιδέα τι να γράψω στην πρώτη μου ανάρτηση...εξ ου και ο εμπνευσμένος αυτός τίτλος :P .σκέφτηκα αρκετά αλλά μετά κατέληξα στο να μη γράψω κάτι τώρα. Εξ άλλου θα έχετε την υπομονή ευχαρίστηση να απολαύσετε τις αναρτήσεις που έπονται...αφήστε που έχει τρομερή ζέστη , χτίζεται εδώ κοντά μία πολυκατοικία και το κεφάλι μου πάει να σπάσει από την ηχορύπανση και έχω και να διαβάσω το μπλιαχ πολυαγαπημένο μάθημα των θρησκευτικών αφού δίνω εξετάσεις σ αυτό αύριο. Ονειρεμένα...   Λοιπόν είμαι μία δεκαεξάχρονη μαθήτρια, η Ελένη και θα χαιρόμουν πολύ να συμμετέχετε στο blog μου!

φιλιά για τώρα