Πιστεύω πως αν ο καθένας μας έβγαζε προς τα έξω τον γνήσιο, πραγματικό του εαυτό, με όλες τις ομορφιές και τα ελαττώματά του, τότε οι ανθρώπινες σχέσεις θα ήταν ουσιαστικότερες. Θα διαφυλάσσαμε την ψυχική μας ηρεμία, τους πραγματικούς μας φίλους και φυσικά θα προστατεύαμε τους γύρω μας από το να πέσουν στην παγίδα αυτού που πλασάρουμε.
Τι νόημα έχει να είναι κάποιος αγαπητός απ όλους αν δεν είναι απλά ο εαυτός του? Γιατί αυτό στις μέρες μας να μην είναι αρκετό? Έχουμε κάνει τα πράγματα πολύ πιο δύσκολα και πολύπλοκα απ όσο είναι στην πραγματικότητα .
Ίσως τελικά εμείς να δυσκολεύουμε τη ζωή μας προσπαθώντας να γίνουμε κάτι το ιδανικό, ένας άλλος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος χωρίς ελαττώματα, τέλειος και αγαπητός απ όλους. Είναι φύσει αδύνατον να υπάρξει τέτοιος άνθρωπος και αργά ή γρήγορα θα κουραστούμε να υπηρετούμε μία εικόνα που είναι έξω από τη φύση μας. Πιστεύω πως η πραγματική ευτυχία βρίσκεται στο να ξέρουμε πως όσοι είναι δίπλα μας , μας αγαπάνε επειδή βλέπουν το αληθινό μας πρόσωπο και αντί να απαιτούν από εμάς να είμαστε αψεγάδιαστοι, μας βοηθάνε στο να διορθωθούμε, χωρίς να θέλουν να μας αλλάξουν. Αυτή δεν είναι και η έννοια της φιλίας άλλωστε?
Πολύ ωραία τα λες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρόβλημα είναι ο φόβος της διαφοράς και η ανάγκη να είμαστε αποδεκτοί.
Και ρε γαμώτο είναι τόσο βαρετό να είμαστε όλοι ίδιοι...
Σε φιλώ:)
η διαφορετικότητα είναι που κάνει κάθε άνθρωπο ξεχωριστό και τις σχέσεις ενδιαφέρουσες. αν όλοι λειτουργούσαμε με τον ίδιο τρόπο η αρμονία θα ήταν εφήμερη και θα βαλτώναμε αμέσως. δεν καταλαβαίνω λοιπόν γιατί να μην είμαστε αποδεκτοί μόνο απ αυτούς που εκτιμούν τον πραγματικό μας εαυτό και απ όσους θέλουν να μας γνωρίσουν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά πολλά!
Γεια σου Ελένη, σήμερα βρήκα το ιστολόγιο σου (ή στα ελληνικά μπλογκ) και θέλησα να σχολιάσω όσα έγραψες. Έχεις απόλυτο δίκιο. Πρέπει να είμαστε περήφανοι για αυτό που είμαστε και αυτό να επιδεικνύουμε. Όμως ο εαυτός μας είναι διττός, ένας καλός και ένας κακός χαρακτήρας, βέβαια όταν λέμε για την προσωπικότητα κάποιου εξετάζουμε και τις δυο όψεις. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που υποσυνείδητα μας βγαίνει μόνο η μία από τις δύο πλευρές. Αλλά είναι κακό αυτό? Είναι κακό στο πρόσωπο κάποιου/ κάποιας να γινόμαστε καλύτεροι και να μας βγαίνει ο καλύτερος εαυτός? Νομίζω όταν αυτό γίνεται ασυνείδητα και χωρίς δόλο να εξαπατήσουμε τον άλλο, αυτό μόνο κακό δεν είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ Σε περιμένω στο δικό μου
www.nek-plan.blogspot.com
Απίστευτο αυτό που έγραψες πάλι :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα είσαι τόσο μικρό - όσο λες - βρε;
<3 Σε φιλώ γλυκά :)
Nek , δεν το εννοώ έτσι. Σίγουρα κάποιοι άνθρωποι βγάζουν από μέσα μας τον καλύτερό μας εαυτό και γινόμαστε πιο όμορφοι άνθρωποι μαζί τους. Άλλοι, μας εκνευρίζουν για τους χ ψ λόγους και φυσικά δεν μπορούμε να τους αντιμετωπίζουμε με τον ίδιο τρόπο. Εγώ καταδικάζω την προσποίηση. Όταν κάποιος για παράδειγμα προσποιείται πως είναι κάτι το οποίο δεν είναι στην πραγματικότητα για να πετύχει κάποιο σκοπό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦεγγαρογοητευμένε ευχαριστώ πολύ :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαχαχαχα ,ναι 16 είμαι , σιγά τις φιλοσοφίες που γράφω! ;)
φιλιά <3
Δεν σου είπα ότι γράφεις φιλοσοφίες καρδιά μου :) Όμως αυτά που γράφεις κατά κάποιο παράξενο τρόπο με εκφράζουν. Απλά :):)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το ερώτημά μου - εννοούσα πως έχουν μια πολύ ώριμη σκοπιά αυτά που γράφεις και ηλικιακά τουλάχιστον (δεν σε ξέρω) είσαι πολύ μπροστά!
Φιλιά και από εμένα!
σ ευχαριστω πολυ με τιμα ιδιαιτερα αυτο π λες :)
ΑπάντησηΔιαγραφή