The way i dance with you

   Μου έλειψες τόσο πολύ! Σε ξέρω... Σε γνωρίζω πολύ καλά, είσαι φίλος μου. Όμως ακόμα κι εσύ θυμάσαι πως κάναμε το πρωί όταν ειδωθήκαμε... Στο χορό μας, μετά.... Έχω μπερδευτεί... Τι τρέχει μεταξύ μας άραγε? Θέλω ... ή όχι... Και γιατί είσαι ο μοναδικός άνθρωπος με τον οποίο θα χόρευα ποτέ μου.?..

love is weird

   Μιλούσα με τη Σταυρούλα στο Facebook πριν λίγο... Σταυρούλα, είναι η καλύτερή μου φίλη από το χωριό... βλεπόμαστε λίγο όμως την αγαπάω πολύ και τη νοιάζομαι. Έχουμε τακτική επαφή. Είναι ένα πολύ καλό άτομο αν και ψωνίζεται μερικές φορές... Ορθώνει το ανάστημα του 1,55 της σαν να ταν 1,90 κι εγώ στο 1,76 μου, κάποιες φορές νιώθω χαμηλή μπροστά στην αυτοπεποίθησή της. Εξ' όψεως είναι ένα όμορφο, χαριτωμένο κοριτσάκι... εσωτερικά όμως, κρύβει μία δύναμη ρε φίλε! Πρόσφατα είχε περάσει πολύ δύσκολες καταστάσεις. Τώρα πια δείχνει δυνατότερη και  μοιάζει να μη θυμάται πια. Μερικές φορές προσποιείται αλλά τις περισσότερες απλά συνεχίζει να ζει με το ίδιο πάθος ό,τι δυσκολία κι αν συναντήσει στην πορεία. Τη θαυμάζω γι'αυτό. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι δυσκολίες με έχουν τραβήξει πίσω...
  Λέγαμε λοιπόν για τη Σταυρούλα για το νέο της amore που τυγχάνει να είναι (τρίτος βέβαια) ξάδελφος μου.Η Σταυ είναι συνομήλικη μου,  αυτός όμως είναι στα 20. Είναι μαζί εδώ και δύο μήνες και το παλικάρι τη ρώτησε αν θέλει να ολοκληρώσουν... ΟΚ, δεν λέω ότι η Σταυρούλα είναι δύσκολη, μάλιστα της έχει βγει το όνομα μετά από κάποια περιστατικά (μικροαστικές μαλακίες), όμως δεν έχει ολοκληρώσει ακόμη. Τον Σίμο τον θέλει σαν τρελή  , και το σκέφτεται πολύ σοβαρά... Έλα όμως που αυτός ζει στη Νορβηγία. Μάλιστα , μάλιστα! Στη Νορβηγία. Τον Οκτώβριο φεύγει και ξαναέρχεται τα Χριστούγεννα.
   Και σας ρωτώ! Τα 17 είναι μία καλή ηλικία για να προχωρήσει κανείς... Θα μπορέσει όμως μία κοπέλα, όσο δυνατή κι αν είναι να αντέξει να μείνει μακριά από τον αγαπημένο της για τόσο καιρό αφού ολοκληρώσουν και να τον βλέπει κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα???. Πιστεύω πως όχι. Και προσπαθώ να την κάνω να σκεφτεί όλες τις παραμέτρους γιατί γενικά ως άνθρωπος είναι υπερβολική και παρορμητική. Μου έλεγε πως νιώθει σίγουρη, πως την αγγίζει και λιώνει και πως τον λατρεύει. Μου έλεγε επίσης ότι αισθάνεται όπως ποτέ άλλοτε και ότι είναι η σοβαρότερη σχέση που είχε ποτέ... Εγώ πιστεύω πως όταν ο Σίμος φύγει, θα γίνει χάλια... Και δεν θέλω να συμβεί αυτό... Κι όμως, όταν της το είπα μου είπε να μην γκρινιάζω και να μην της μαυρίζω τη χαρά! Μα δεν θέλω να κάνω κάτι τέτοιο, σε καμία περίπτωση! Το ξέρω πως πάντα ήμουν η πιο συντηρητική, η πιο μυαλωμένη και πως υπεραναλύω τα πράγματα, θέλω όμως να την προφυλάξω.
   Και ρε γαμώτο το είχα δοκιμάσει και ο έρωτας από απόσταση δεν πιάνει, όσο κι αν θες κάποιον.... Και μάλιστα σε αποστάσεις εντός χώρας και όχι σε άλλη μεριά του ημισφαιρίου...
   Τελικά αξίζει να δίνεσαι στον έρωτα, παίζοντας τα όλα για όλα? Κι αν ναι, ποιος σου εγγυάται ότι δεν δίνεις περισσότερη αγάπη απ όση παίρνεις? Ότι δεν ρισκάρεις περισσότερα? Ποιος μπορεί να σου πει ότι ο άλλος θα έκανε το ίδιο για σένα!? Και ότι τελικά... δεν θα βγεις ζημιωμένος?................

Circles

  Ξεκίνησα να διαβάζω... λίγα γαλλικά, λίγα αρχαία... έτσι για αρχή. Έτσι, για να μην με αποκαλούν τζάμπα φυτουλάκι οι φίλοι μου. Εχθές το βράδυ πήγαμε φρούριο με τα παιδιά. Επέστρεψαν όλοι και ήμουν πραγματικά πολύ χαρούμενη που τους είδα. Γελούσαμε σαν καθυστερημένα καθώς πίναμε τις corona μας και είχαμε τόσα πολλά να μοιραστούμε που ακόμα κι όταν χωρίσαμε στις τρεις το πρωί νιώθαμε πως δεν τα είχαμε πει όλα. Κάπως έτσι τελειώνει ένα αρκετά όμορφο καλοκαίρι. Με μπύρες και βόλτες κάτω από το ζεστό νυχτερινό ουρανό, αστεία μεταξύ μας, οικία βλέμματα και μυρωδιά από moxito
και σουβλάκι.
   Δεν μου αρέσει που έρχεται ο χειμώνας. Που έχω ακόμα δύο σχολικούς αγιασμούς μπροστά μου... Αυτό με αγχώνει. Με αγχώνουν τα φροντιστήρια, τα διπλώματα, τα τετράδια που πρέπει να αγοράσω, τα βαριά χειμωνιάτικα ρούχα που θα αντικαταστήσουν τα χαρούμενα, ελαφριά, καλοκαιρινά από στιγμή σε στιγμή...
  Αυτός είναι όμως ο κύκλος της ζωής και ήρθε η ώρα να συμβιβαστώ μαζί του. Οι εποχές εναλλάσσονται,  κάποιοι άνθρωποι φεύγουν και άλλοι μπαίνουν στη ζωή μας. Κι εμείς, πρέπει να επιβιώσουμε, να κάνουμε τη ζωή μας ευχάριστη και όμορφη την κάθε εποχή του χρόνου.
  Η μάνα μου, όταν παλιά με έπιανε η φθινοπωρινή μελαγχολία μου έλεγε πως κάθε αποχή έχει τις ομορφιές της και να μην περιμένω απλά να περάσει αλλά να τη χαίρομαι ταυτόχρονα. Ελπίζω να αρχίσω να το κάνω αυτό... Από φέτος.
  Ο καιρός είναι ακόμη πολύ ζεστός και το απόγευμα θα πάμε όλοι μαζί για μπανάκι. Το βράδυ θα μείνουμε στο beach bar , ένας θεός ξέρει μέχρι τι ώρα και θα μας γυρίσει με το καινούργιο αμάξι ο Θωμάς τον οποίο θα περιορίσουμε στα redbool. Και έτσι με μία βαθιά ανάσα και μία βουτιά  θα φωνάξω δυνατά και χαρούμενα σε όλα  όσα μας αφήνουν... σε όλα όσα έρχονται...

     

Oι Ψυχές μας είναι πολύ μυστήρια τρένα....

   Προχθές το βράδυ, ειλικρινά δεν ξέρω τι με είχε πιάσει. ΄΄ Ήμουν μία χαρά μέχρι τις 12.00. Όταν ξάπλωσα όμως , γύρω στις 12.30, κουρασμένη όπως νόμιζα πως ήμουν,ήρθα για ακόμα μία φορά σε επαφή με την απόγνωση. Ένιωσα δάκρυα να ανεβαίνουν στα μάτια μου σκεπτόμενη τις επερχόμενες αλλαγές που με περιμένουν. Όλα βέβαια είναι ρευστά όμως μου αρέσει η σταθερότητα και νιώθω έξω από τα νερά μου όταν μου τη στερούν.
   Σας έτυχε ποτέ να νιώθετε πως τα πράγματα αλλάζουν στη ζωή σας όμως εσείς δεν έχετε καμία δικαιοδοσία να σταματήσετε τις αλλαγές? Αλλαγές για τις οποίες ευθύνονται οι άλλοι. Οι άλλοι, που αποφασίζουν για εσάς και σας παρασύρουν σε μία δύνη νέων αποτελεσμάτων. Εκεί, είναι που η ψυχές μας αντιδρούν. Προσωπικά προσπαθώ να είναι ψύχραιμη και να βλέπω τα πράγματα από τη θετική τους σκοπιά. Όμως ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα καλή στη θετική σκέψη.
   Είναι τόσο ειρωνικό... Οι φίλοι μου μου λένε συχνά πως είμαι πολύτιμη γι' αυτούς σε δύσκολες στιγμές και περιόδους προβλημάτων. Πως μειώνω τον πόνο με μία φράση ή μία αγκαλιά και αυτό είναι σχεδόν μαγικό. Νιώθω υπέροχα όταν ακούω κάτι τέτοιο αλλά αναρωτιέμαι. Γιατί εγώ, πάντα ξεπερνώ τις δυσκολίες ή ότι με βασανίζει περισσότερο παλεύοντας με τον εαυτό μου και λιγότερο δεχόμενη βοήθεια από τους άλλους? Και μάλιστα, προχθές, μέσα στους λυγμούς μου, ένιωθα αδύναμη να βοηθήσω τον εαυτό μου, να διαχειριστώ όλα αυτά που ένιωθα.
  Έμοιαζε να μην υπάρχει ελπίδα... Λίγες φορές έχω νιώσει έτσι στη ζωή μου. Είναι πραγματικά απαίσιο. Δεν ξέρω γιατί η ψυχή μου τα δέχεται όλα τόσο δραματικά. Είναι πολύ δυνατή αλλά και αδύναμη ταυτόχρονα....
   Τελικά, χρειάζεται πολύς καιρός για να μάθεις τον εαυτό σου.... και για να βλέπεις το χρώμα στο μαύρο φυσικά....