"until death do us part"

Τις τελευταίες μέρες με έχει πιάσει το ρομαντικό μου... έχει ξεδιπλωθεί η ολότελα vintage εκδοχή μου και πιάνω τον εαυτό μου να ονειροπολεί και να αναστενάζει όλη την ώρα. Σκεφτόμουν λοιπόν... αν υφίσταται στ' αλήθεια  η αληθινή αγάπη, αν δύο άνθρωποι θα μπορούσαν να είναι μαζί για πάντα και αν εγώ θα συναντήσω κάποια στιγμή τον έρωτα της ζωής μου, την μεγάλη, πραγματική μου αγάπη με την οποία θα θέλω να μείνω μέχρι το τέλος, και άλλα τέτοια με τα οποία έγινα τον αγαπημένο αντικείμενο καζούρας των φίλων μου αλλά δεν πειράζει :P
   Εσείς τι πιστεύετε? Θα βρούμε κάποτε το άλλο μισό μας, με το οποία θα μείνουμε για πάντα μαζί του?... Θέλω πολύ να πιστέψω πως κάτι τέτοιο θα συμβεί, όμως έχω βάσιμες υποψίες ότι πετάω στα σύννεφα... Αν υπήρχε το άλλο μισό κάθε ανθρώπου τότε οι άνθρωποι αργά ή γρήγορα θα έβρισκαν την ευτυχία... Δεν θα μάστιζε την εποχή μας η μοναξιά και τα διαζύγια...
  Τώρα θα μου πείτε... ίσως οι άνθρωποι έχουν σταματήσει να ψάχνουν... ίσως βλέπουν την αγάπη επιφανειακά και δεν διαθέτουν σ αυτή την αξία που της αρμόζει... Ίσως λοιπόν, λέω ίσως, η μαγεία τελικά να παρουσιάζεται σε όσους μπορούν να την αισθανθούν και την αναζητάνε...

FREE-καρισμένα νιάτα

   Εχθές βγήκα με την παρέα μου για μπύρες γύρω στις 10. Γυρίζαμε για ώρα μέχρι που καταλήξαμε στο atjek ένα από τα πιο όμορφα- ψαγμένα  rock- reggae μπαράκια της πόλης.Μπήκαμε , βρήκαμε μετά βίας ένα άδειο τραπέζι και καθίσαμε. Σε λίγο είχαμε ενωθεί με μία άλλη παρέα - γνωστοί  ενός φίλου μου- εκ των οποίων δεν ήξερα παρά μόνο μία κοπέλα. Γελούσαμε, συζητούσαμε και γενικώς το βράδυ κυλούσε ήσυχα και όμορφα, τίποτα το ιδιαίτερο, τίποτα το αξιοσημείωτο. Μία βραδιά με φίλους... Γύρω στις 12είχα πιάσει συζήτηση με τον Αλέξη. Ωραίο το παλικάρι, δεν μπορώ να πω... Μιλούσαμε για κάτι σχολές που τον ενδιέφεραν και είχαμε επεκταθεί σε πιο φιλοσοφικά ζητήματα όπως το αν αξίζει να φτάσεις στα άκρα για τα όνειρά σου κι άλλα τέτοια που συνήθως αναλύεις μετά την τρίτη μπύρα.
  Δεν είχα καταλάβει ότι είχαμε αποκοπεί από την κουβέντα των υπολοίπων και ο ένας αναφερόταν αποκλειστικά στον άλλο μέχρι που ο Κλεάνθης είπε " ε Ελένη δώσε και σ εμάς λίγη σημασία, σ έχει πάρει ο Άλεξ μονότερμα!" . Γελάσαμε κι οι δύο και για λίγο συμμετείχαμε στην καζούρα που έκαναν οι υπόλοιποι στον Θανάση με τον θέμα του wow. Έπειτα και πάλι ξεφύγαμε από την προσοχή τους και αρχίσαμε να μιλάμε για τα ενδιαφέροντά μας... ένιωθα πως ο ένας ήθελε να γνωρίσει τον άλλο καλύτερα. Ο Αλέξης είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος μου , Γ λυκείου, και μου εξηγούσε πως είναι άριστος στα μαθήματα που θέλει αλλά δεν σκοπεύει να χάσει στιγμή από τη ζωή του τη φετινή χρονιά. Τον άκουγα με θαυμασμό, εξέφρασα τις ενστάσεις μου εκεί που πίστευα και κάποια στιγμή κατάλαβα πως έκανα μονόλογο. Δεν απαντούσε, με κοιτούσε απλώς χωρίς να λέει τίποτα...  Τον κοίταξα ερωτηματικά... Κάτι είπε τότε αλλά η μουσική είχε δυναμώσει στο φουλ, όλοι φώναζαν τα λόγια του κομματιού - νομίζω ότι ήταν myles kennedy- ." Τι είπες?" Ρώτησα. " Δεν πάμε μία βόλτα έξω?" Είπε στο αφτί μου και μου χαμογέλασε. Δεν ήξερα τι να του πω, τον ήξερα μόλις δύο ώρες... Δεν περίμενε απάντησή μου, με τράβηξε από το χέρι και με οδήγησε έξω από το μαγαζί. Δεν είχα πάρει το μπουφάν μου, φορούσα ένα λεπτό μπλουζάκι και είχα παγώσει. " Μισό λεπτό να πάρω το μπουφάν μου από μέσα" είπα και πήγα να μπω ξανά στο μαγαζί. " Έλα δεν πειράζει βάλε το δικό μου".
   Μετά από πολλές δικές μου αρνήσεις και το γαϊδουρινό πείσμα του Αλέξη , μου φόρεσε ο μπουφάν του μέσα στο οποίο επέπλεα  αλλά ήταν πραγματικά πολύ ζεστό και αρχίσαμε να περπατάμε. Φορούσε ένα μαύρο πουλόβερ, σίγουρα πιο ζεστό από το δικό μου μπλουζάκι αλλά όσο κι αν προσποιούνταν τον άνετο είχα καταλάβει ότι είχε παγώσει. Κάναμε μία βόλτα και φτάσαμε στην εκκλησία του Αγίου- Νικολάου. Δεν μιλούσαμε , καθίσαμε σε ένα παγκάκι στο προαύλιο και εκεί όταν ξανά προσφέρθηκα να του δώσω το μπουφάν μου χαμογέλασε γλυκά. " Είσαι πολύ καλό κορίτσι" μου είπε. Νομίζω πως τον κοίταξα με ηλίθιο ύφος γιατί γέλασε. " Λοιπόν..." Είπα προσπαθώντας να αρχίσω συζήτηση... " Εσύ  πες μου.."  μου είπε. " Τι θες να σου πω?" τον ρώτησα. " Για σενα... θέλω να μάθω για σενα..." " Θες να μάθεις για μένα?" " Ναι" " Σαν τι θες να μάθεις?" " Δεν ξέρω... είσαι πάντως πολύ ενδιαφέρουσα..." " Εγώ?" " Ναι γιατί σου φαίνεται παράξενο?" " Γιατί το λες αυτό?" " Αυτό μου έχεις δώσει να καταλάβω. Είσαι πολύ έξυπνη και πολύ όμορφη..." μου είπε κοιτάζοντάς με στα μάτια.
   Μα καλά πώς το έκανε αυτό.?.?.? Εγώ να έχω πεθάνει από τη ντροπή και την αμηχανία μου κι εκείνος να με κοιτάζει στο μάτια λες και μιλάμε για τον καιρό. Δεν απάντησα... Ούτε ευχαριστώ δεν είπα η γαϊδούρα...  Κοίταζα μόνο το χορτάρι κάτω , και δεν μιλούσα... Τον άκουσα να βγάζει ένα πνιχτό γελάκι. Τον κοίταξα.
   Δεν χρειάστηκε να  κάνω κάτι άλλο. Αρχίσαμε να φιλιόμαστε για ώρα... Μπροστά στην εκκλησία μου φαινόταν κάπως αλλά εκείνη την ώρα δεν το σκεφτόμουνα. Δεν μπορώ να υπολογίσω πόση ώρα ήμουν στην αγκαλιά του και φιλιόμασταν... Φιλούσε πραγματικά όμορφα, απολαυστικά... Για πρώτη φορά στη ζωή μου τα φιλιά μου δεν συνοδεύονταν από έντονα συναισθήματα. Από μία απλή έλξη μόνο, τίποτε το συνθετότερο... Και ξέρετε κάτι... Αυτό ήταν και το καλύτερο απ όλα, η απλότητα του πράγματος...
    Δεν προχώρησε με τα χάδια του, δεν με έφερε σε δύσκολη θέση. Προσπαθούσα να είμαι ετοιμοπόλεμη για οποιαδήποτε χειρονομία του αλλά έμοιαζε να του αρκούν τα φιλιά μας.
   Στο μπαράκι γυρίσαμε πολύ αργότερα, χωρίς πολλά λόγια, χωρίς να περιμένουμε κάτι ο ένας από τον άλλο. Μου έδωσε απλά τον αριθμό του χωρίς να ζητήσει τον δικό μου και έφυγε με την παρέα του λέγοντας ένα απλό "  Καληνύχτα όμορφη"...
   Μου άρεσαν οι στιγμές μαζί του, ήταν κάτι που δεν περίμενα από τον εαυτό μου. Όχι, δεν έχω σταματήσει να είμαι ερωτευμένη με τον Β. ούτε σκέφτομαι συνέχεια τον Αλέξη από χθες. Απλά...
  Απλά είναι που η παρόρμηση της εφηβείας, η λυτρωτική ανάγκη να περάσεις όμορφα χωρίς να πληγωθείς και το γεγονός ότι ένιωσα αυτή τη γλύκα μετά από καιρό με κάνουν να αναπολώ τη χθεσινή βραδιά...
   Γιατί εμείς η άνθρωποι να περιπλέκουμε πράγματα όπως ο έρωτας, που θα μπορούσαν να είναι τόσο σκανδαλιστικά απλά? Γιατί?...

27/ 1/ 1995

   Πριν αρχίσω να γράφω την ανάρτηση βρισκόμουν σε δίλημμα.... Ναι γράψω για τον άνθρωπο που με στιγμάτισε χαρίζοντας μου τις πιο άσχημες στιγμές της ζωής μου, ή να πέσω για ύπνο χωρίς να τον αναφέρω καν και να τον ξεχάσω. Να τον ξεχάσω... Το έχω εν μέρη καταφέρει πιστεύω. Έχω στραφεί αλλού, η ζωή μου έχει πάρει πορεία αντίθετη της δικής του, δεν υπάρχει πλέον πουθενά και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα.
    Σήμερα, βρήκα στο δρόμο για  το φροντιστήριο ένα μικρό κοριτσάκι. Δεν νομίζω να ήταν περισσότερο από επτά χρονών... Με ρώτησε για κάποια οδό κοντά στο σημείο που βρισκόμασταν. Τη ρώτησα που ήταν οι δικοί της και μου είπε ότι η μαμά της την είχε αφήσει εκεί γιατί εκεί νόμιζε πως ήταν το σπίτι μιας φίλης από το μπαλέτο αν κατάλαβα καλά... Την πήρα από το χέρι και ψάχναμε την πολυκατοικία με τον σχετικό αριθμό. Τελικά τη βρήκαμε, χτύπησα το θυροτηλέφωνο στο επώνυμο που μου είπε και σε λίγο την άνοιξε όντως ένα άλλο κοριτσάκι ώστε να ανέβει. Η μικρούλα που τη λέγανε Έλλη μου είπε πολλές φορές ευχαριστώ... Το καημενούλι τα είχε χάσει λίγο..
   Η Έλλη λοιπόν ήταν τυχερή που βρήκε εμένα... Ήταν όμως 4.30 το απόγευμα, δεν κυκλοφορούσε ψυχή σχεδόν... Αν έπεφτε πάνω σε κάποιον που ήθελε να την εκμεταλλευτεί?
   Αυτή τη σκέψη έκανα καθώς είχα πάρει ξανά το δρόμο του φροντιστηρίου βέβαιη πια ότι η Έλλη ήταν εντάξει. Και τότε... τότε ήρθε η φωνή του στο μυαλό μου. Την ώρα που σκεφτόμουν τι θα μπορούσε να συμβεί σ εκείνο το μικρό κοριτσάκι αν δεν είχα αργοπορήσει για το φροντιστήριο και ξεκινούσα στην ώρα μου, πέντε λεπτά νωρίτερα... " Μιλάς σαν καμιά γυναικούλα..." τον άκουσα να λέει. " Αυτή η καχυποψία και ο συνεχής φόβος! Φοβάστε τους ανθρώπους ρε, δεν έχετε εμπιστοσύνη σε κανέναν... Ο ΧΕΙΡΌΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΌΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΏΠΟΥ ΕΊΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ" τον άκουσα να φωνάζει νοερά. Ήξερα πως είχε ακραίες απόψεις ακόμα και μέσα στο δικό μου μυαλό. ήξερα πως είχα 1000000 επιχειρήματα στο κεφάλι μου ώστε να τον αντικρούσω και μετά.....................
   Ο μήνας έχει 26, αύριο είναι τα γενέθλιά του,θυμήθηκα. Μα καλά πώς είναι δυνατόν να το θυμάμαι, έχουν περάσει δύο χρόνια... Το θυμήθηκα  και ενώ τίποτα δεν συνοδεύει φέτος την ευχή μου, ούτε καν ένας αναστεναγμός.... Θα πω χρόνια πολλά. Από εδώ μονάχα για να το ξέρω μόνο εγώ... Χρόνια πολλά, πήγε ο μηνάς 27. Μπαίνεις στα 18 και νιώθω λύπη για την ανθρωπότητα...
    προς Μ.Τ  

Στο άγνωστο...

Σε είδα, δύο φορές σήμερα... Είπαμε αρκετά αλλά δεν μου φτάνει αυτό... Θέλω κι άλλες στιγμές μαζί σου, κι άλλο χρόνο... Θα ήθελα αντί να μου μιλούσες χαμογελαστός αλλά απόμακρος, να με κοίταζες βαθιά στα μάτια και να μου έδινες ένα μήνυμα... Δεν ζητάω εξωκοσμικά γεγονότα όπως το να με φιλήσεις ή να μου εξομολογηθείς όσα νιώθεις, αν νιώθεις κάτι.... Το ξέρω καλά πως κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί... Δεν έχουμε ούτε το χώρο ούτε το χρόνο που χρειαζόμαστε... Είσαι κι εσύ δειλός... Είμαι κι εγώ σε απόγνωση...  

  Δεν μου αρκεί αυτό το λίγο που μου δίνεις. Δεν μπορώ, κάθε στιγμή που είμαι μαζί σου πετάω και όταν φεύγεις νιώθω κενή, απαίσια... Είσαι η προσωπική μου ηρωίνη... και όσο περνάει ο καιρός χρειάζομαι όλο και μεγαλύτερες δώσεις από σένα, όλο και περισσότερο χρόνο μαζί σου. Θα ήθελα μία μέρα να κλειστούμε μέσα στο ασανσέρ... Ένας θεός ξέρει πόσο το θέλω. Μην πάει το μυαλό σου σε κάτι πονηρό, απλά σε χρειάζομαι... Χρειάζομαι κι άλλο χρόνο μαζί σου, δεν μου αρκούν τριάντα δευτερόλεπτα...

  Ξέρω πως οι πιθανότητες να αισθάνεσαι κι εσύ το ίδιο είναι ανύπαρκτες, μηδαμινές... Θα ήθελα πολύ να ήταν διαφορετικά αλλά ακόμη κι αν είναι δεν θα το μάθω ποτέ γιατί οι συγκυρίες δεν συμπαθούν τους δυο μας και δεν υπάρχει αρκετή καλή τύχη ώστε να καταφέρει ο ένας να πει όσα θέλει στον άλλο.  

   Έτσι κι εσύ δεν θα μάθεις ποτέ πόσο ερωτευμένη είμαι μαζί σου... Όχι επειδή φταίμε, αλλά επειδή εμάς κανείς δεν μας θέλει μαζί... Ούτε εμείς οι ίδιοι καλά καλά.... 

Φεύγω...

   Βαρέθηκα πια εδώ. Αν υπάρχει κάτι που με κρατάει αυτό είναι μερικοί άνθρωποι... Θέλω να φύγω, να νιώσω ελεύθερη. Να δω μέρη, να γνωρίσω ανθρώπους, να ταξιδέψω... να αλλάξω παραστάσεις... να μάθω...
  Η πραγματικότητα με κρατάει στα δεσμά μου αλλά για πόσο ακόμα...? 20 μήνες. 20 μήνες και μετά θα φύγω. Θα φύγω για αλλού... θα επιστρέφω όταν το νιώθω όμως, γιατί παρ όλη την ανάγκη μου να πετάξω, πουθενά δεν νιώθεις τη ζεστασιά της φωλιάς... μέχρι, να φτιάξεις μία δικιά σου... :)

Αφιερωμένο στα όνειρά μας... και στα ταξίδια μας...

κωλοφαση...

   Είναι άδικο να περιμένεις όλη τη γαμημένη εβδομάδα τον ερχομό της Παρασκευής κι αυτή να αποδεικνύεται ΧΑΛΙΑ.  Σήμερα απ το πρωί δεν ήμουν στα κέφια μου , ξύπνησα ανόρεχτη, μάλωσα με τη μάνα μου(πάλι).... Στο σχολείο συνήθως τα πράγματα βελτιώνονται κάθε κακόκεφη μέρα λόγω της ύπαρξης των φίλων μου. Σήμερα η ύπαρξη δύο φίλων μου και η κάθε μαλακία που κατεβάζει ο εγκέφαλός τους μου χάλασε τη μέρα ακόμη περισσότερο. . Μου έκαναν τα νεύρα κρόσσια και με έφτασαν στον αμήν. Έπρεπε να το κάνουν σήμερα που είχα τσαντίλα δηλαδή? Λες και το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον μου, τι να πω... Τώρα που γύριζα σπίτι, ήλπιζα κι εγώ η καψερή να συναντήσω το κόλλημα μου τον Β.  αλλά μου το χάλασε εντελώς η μάνα μου (πάλι)....
    Δεν φταίνε αποκλειστικά οι καταστάσεις... Έχω νεύρα και μία ανεξήγητη ευαισθησία τη σημερινή μέρα .... Όμως η αλήθεια είναι ότι οι συγκυρίες δεν βοηθούν καθόλου...
    Ώρες ώρες νιώθω πως ούτε αυτή η χρονιά θα φέρει κάτι καλό τελικά... Δεν θέλω να είμαι αχάριστη, έχω πολλά όμορφα πράγματα που λίγοι έχουν και γεμίζουν τη ζωή μου όπως  καλούς φίλους ( ντάξει έχουν ελαττώματα αλλά ποιος δεν έχει?) ,έχω μία υπέροχη οικογένεια ( εντάξει με τη μάνα μου τα τσουγκρίζουμε που και που, δεν πιάνουμε τις ίδιες συχνότητες αλλά τι να κάνουμε σε γενικές γραμμές είναι καλή...)....
   Αυτό που λείπει είναι ο... έρωτας. Ναι στο ερωτικό κομμάτι υπάρχει λειψυδρία εδώ και αρκετό καιρό. Ζω το κλασικό " αυτοί που με θέλουν δεν μ αρέσουν- αυτός που θέλω είναι στον κόσμο του και ούτε κι εγώ ξέρω τι στο διάολο γίνεται εκεί"
   Καμία ένδειξη, κανένα σημάδι... Κωλοκατάσταση....  

Εσύ εκεί....

 

  θα ναι κρίμα οι ψυχές του κόσμου να ζούνε χωριστά... ο ένας μακριά απ τον άλλο... στις μέρες μας μας χωρίζουν πολλά.... γραμμές, πόρτες, παράθυρα, ταβάνια... δεν υπάρχει πιο εγωκεντρική στιγμή στις παρυφές της ανθρωπότητας... Επικοινωνία. Ζούμε στην εποχή της επικοινωνίας. Ναι, οκ. Της ανούσιας, ακατάληπτης  επικοινωνίας. Σε βλέπω, δεν σ' αγγίζω. Σου μιλώ, δεν μπορείς να δεις το χαμόγελό μου. Δεν μπορείς να με καταλάβεις άνθρωπε του σήμερα. Είμαστε μακριά. Εκατομμύρια χιλιόμετρα μας χωρίζουν και είμαστε καταδικασμένοι ο καθένας να συνυπάρχει με τον εαυτό του. Η φιλία, η αγάπη, το μίσος, ο έρωτας.... Μοιάζουν τόσο τυποποιημένα, αλλά και τόσο ρευστά πλέον.    Γιατί εγώ είμαι εδώ, στο δικό μου εγώ. Κι εσύ εκεί, στο δικό σου εσύ.....

το μυαλό μου πήγε βόλτα

     Το 2012 μπήκε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Ένα υπέροχο βράδυ πρωτοχρονιάς και μέρες ηρεμίας και ξεγνοιασιάς. Τώρα τα πράγματα έχουν ανατραπεί λίγο εξαιτίας ενός καθαρά δικού μου λάθους, που σίγουρα με έριξε στην υπόληψη ανθρώπων που εκτιμώ, και αυτό με αγχώνει. Επίσης τα πράγματα σχετικά με αυτό το θέμα είναι ακόμη ρευστά και γενικότερα οι τελευταίες τρεις μέρες είναι άσχημες. Ας ελπίζουμε ότι από αύριο όλα θα στρώσουν. Ελπίζω να έχω πάρει το μάθημά μου και  τα ευτράπελα να λάβουν τέλος με το πέρας της σημερινής μέρας.
    Άγχος... Πολύ άγχος για πολλά θέματα. Το νιώθω στα κύτταρά μου, το ακούω στους αναστεναγμούς μου και  το βλέπω στον ύπνο μου. Καταραμένο άγχος, καταραμένε , απείθαρχε εαυτέ μου. Περίεργε, απροσανατόλιστε εαυτέ μου. Δεν ξέρω τι θα κάνω μαζί σου. Πώς είναι δυνατόν να μην έχω τον έλεγχό σου, να μην ξέρω τι ακριβώς θέλω, να μην κάνω αυτό που πρέπει, να χάνομαι?....
   Λοιπόν για την καινούργια χρονιά έχω όμορφες, μεγάλου βεληνεκούς προσδοκίες οι οποίες πιστεύω να πραγματοποιηθούν.  Είμαι διατεθειμένη να προσπαθήσω....
   Πώς είναι δυνατόν μία κοπέλα με τόσο άρτια αντίληψη των πραγμάτων, ενώ γνωρίζει τι πρέπει να κάνει να μην το εφαρμόζει, να τη νικάει η αδυναμία της?.... Άχρηστη..... έτσι νιώθω αυτή τη στιγμή... άχρηστη...............

   :p

ok χάθηκα το ξερω αλλά συνεβει λογω internet. θα επανελθω συντομα φιλια :)