Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

27/ 1/ 1995

   Πριν αρχίσω να γράφω την ανάρτηση βρισκόμουν σε δίλημμα.... Ναι γράψω για τον άνθρωπο που με στιγμάτισε χαρίζοντας μου τις πιο άσχημες στιγμές της ζωής μου, ή να πέσω για ύπνο χωρίς να τον αναφέρω καν και να τον ξεχάσω. Να τον ξεχάσω... Το έχω εν μέρη καταφέρει πιστεύω. Έχω στραφεί αλλού, η ζωή μου έχει πάρει πορεία αντίθετη της δικής του, δεν υπάρχει πλέον πουθενά και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα.
    Σήμερα, βρήκα στο δρόμο για  το φροντιστήριο ένα μικρό κοριτσάκι. Δεν νομίζω να ήταν περισσότερο από επτά χρονών... Με ρώτησε για κάποια οδό κοντά στο σημείο που βρισκόμασταν. Τη ρώτησα που ήταν οι δικοί της και μου είπε ότι η μαμά της την είχε αφήσει εκεί γιατί εκεί νόμιζε πως ήταν το σπίτι μιας φίλης από το μπαλέτο αν κατάλαβα καλά... Την πήρα από το χέρι και ψάχναμε την πολυκατοικία με τον σχετικό αριθμό. Τελικά τη βρήκαμε, χτύπησα το θυροτηλέφωνο στο επώνυμο που μου είπε και σε λίγο την άνοιξε όντως ένα άλλο κοριτσάκι ώστε να ανέβει. Η μικρούλα που τη λέγανε Έλλη μου είπε πολλές φορές ευχαριστώ... Το καημενούλι τα είχε χάσει λίγο..
   Η Έλλη λοιπόν ήταν τυχερή που βρήκε εμένα... Ήταν όμως 4.30 το απόγευμα, δεν κυκλοφορούσε ψυχή σχεδόν... Αν έπεφτε πάνω σε κάποιον που ήθελε να την εκμεταλλευτεί?
   Αυτή τη σκέψη έκανα καθώς είχα πάρει ξανά το δρόμο του φροντιστηρίου βέβαιη πια ότι η Έλλη ήταν εντάξει. Και τότε... τότε ήρθε η φωνή του στο μυαλό μου. Την ώρα που σκεφτόμουν τι θα μπορούσε να συμβεί σ εκείνο το μικρό κοριτσάκι αν δεν είχα αργοπορήσει για το φροντιστήριο και ξεκινούσα στην ώρα μου, πέντε λεπτά νωρίτερα... " Μιλάς σαν καμιά γυναικούλα..." τον άκουσα να λέει. " Αυτή η καχυποψία και ο συνεχής φόβος! Φοβάστε τους ανθρώπους ρε, δεν έχετε εμπιστοσύνη σε κανέναν... Ο ΧΕΙΡΌΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΌΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΏΠΟΥ ΕΊΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ" τον άκουσα να φωνάζει νοερά. Ήξερα πως είχε ακραίες απόψεις ακόμα και μέσα στο δικό μου μυαλό. ήξερα πως είχα 1000000 επιχειρήματα στο κεφάλι μου ώστε να τον αντικρούσω και μετά.....................
   Ο μήνας έχει 26, αύριο είναι τα γενέθλιά του,θυμήθηκα. Μα καλά πώς είναι δυνατόν να το θυμάμαι, έχουν περάσει δύο χρόνια... Το θυμήθηκα  και ενώ τίποτα δεν συνοδεύει φέτος την ευχή μου, ούτε καν ένας αναστεναγμός.... Θα πω χρόνια πολλά. Από εδώ μονάχα για να το ξέρω μόνο εγώ... Χρόνια πολλά, πήγε ο μηνάς 27. Μπαίνεις στα 18 και νιώθω λύπη για την ανθρωπότητα...
    προς Μ.Τ  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου