Είναι κάτι νύχτες σιωπηλές, που κάνουν τις σκέψεις μου να ηχούν τόσο άκομψα διαπερνώντας τη ψυχή μου. Τυχαίνει κάτι τέτοιες νύχτες, όλοι γύρω να ναι κουρασμένοι, να παίζει χαμηλά η τηλεόραση χωρίς να μιλά κανείς, και το μόνο που είπα πως θέλω είναι να κάνω ένα μπάνιο και να πέσω για ύπνο. Ένιωθα πραγματικά κουρασμένη. Τώρα φρεσκολουσμένη και μέσα σε μία τεραστίων διαστάσεων μπλούζα με το λογότυπο της coca cola ενός παλιού φίλου από την κατασκήνωση, με κλειστό το φως και μόνο το pc να φέγγει στο δωμάτιο, μπορώ να το πω. Δεν είμαι αρκετά κουρασμένη ώστε να σταματήσω να σκέφτομαι. Καλύτερα ίσως να ΤΟΝ σκέφτομαι.
Έχω βάσιμες υποψίες ότι όλα αυτά που ζω δεν είναι φυσιολογικά. Κανονικά δεν θα έπρεπε να ναι έτσι... Όχι, δε χωρά αμφιβολία, ο έρωτας δεν είναι έτσι. Σου δίνει και κάτι παραπάνω τις νύχτες πέραν της απέραντης μοναξιάς... Κάτι παραπάνω πρέπει να σου δίνει, δεν μπορεί.....
Κοιτάζω ο δρόμο από το παράθυρό μου... Είναι όλα γλυκά και ήσυχα, επικρατεί η ανοιξιάτικη δροσιά στην ατμόσφαιρα και ένας ουρανός χωρίς άστρα απόψε. Μία γάτα κόβει βόλτες κι έπειτα χάνεται στη στροφή, ένα αυτοκίνητο περνάει, δεκάδες άλλα ακούγονται από μακριά. Το μόνο ελπιδοφόρο, το λιγοστό φως που βλέπω στο μπαλκόνι σου....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου