Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

FREE-καρισμένα νιάτα

   Εχθές βγήκα με την παρέα μου για μπύρες γύρω στις 10. Γυρίζαμε για ώρα μέχρι που καταλήξαμε στο atjek ένα από τα πιο όμορφα- ψαγμένα  rock- reggae μπαράκια της πόλης.Μπήκαμε , βρήκαμε μετά βίας ένα άδειο τραπέζι και καθίσαμε. Σε λίγο είχαμε ενωθεί με μία άλλη παρέα - γνωστοί  ενός φίλου μου- εκ των οποίων δεν ήξερα παρά μόνο μία κοπέλα. Γελούσαμε, συζητούσαμε και γενικώς το βράδυ κυλούσε ήσυχα και όμορφα, τίποτα το ιδιαίτερο, τίποτα το αξιοσημείωτο. Μία βραδιά με φίλους... Γύρω στις 12είχα πιάσει συζήτηση με τον Αλέξη. Ωραίο το παλικάρι, δεν μπορώ να πω... Μιλούσαμε για κάτι σχολές που τον ενδιέφεραν και είχαμε επεκταθεί σε πιο φιλοσοφικά ζητήματα όπως το αν αξίζει να φτάσεις στα άκρα για τα όνειρά σου κι άλλα τέτοια που συνήθως αναλύεις μετά την τρίτη μπύρα.
  Δεν είχα καταλάβει ότι είχαμε αποκοπεί από την κουβέντα των υπολοίπων και ο ένας αναφερόταν αποκλειστικά στον άλλο μέχρι που ο Κλεάνθης είπε " ε Ελένη δώσε και σ εμάς λίγη σημασία, σ έχει πάρει ο Άλεξ μονότερμα!" . Γελάσαμε κι οι δύο και για λίγο συμμετείχαμε στην καζούρα που έκαναν οι υπόλοιποι στον Θανάση με τον θέμα του wow. Έπειτα και πάλι ξεφύγαμε από την προσοχή τους και αρχίσαμε να μιλάμε για τα ενδιαφέροντά μας... ένιωθα πως ο ένας ήθελε να γνωρίσει τον άλλο καλύτερα. Ο Αλέξης είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος μου , Γ λυκείου, και μου εξηγούσε πως είναι άριστος στα μαθήματα που θέλει αλλά δεν σκοπεύει να χάσει στιγμή από τη ζωή του τη φετινή χρονιά. Τον άκουγα με θαυμασμό, εξέφρασα τις ενστάσεις μου εκεί που πίστευα και κάποια στιγμή κατάλαβα πως έκανα μονόλογο. Δεν απαντούσε, με κοιτούσε απλώς χωρίς να λέει τίποτα...  Τον κοίταξα ερωτηματικά... Κάτι είπε τότε αλλά η μουσική είχε δυναμώσει στο φουλ, όλοι φώναζαν τα λόγια του κομματιού - νομίζω ότι ήταν myles kennedy- ." Τι είπες?" Ρώτησα. " Δεν πάμε μία βόλτα έξω?" Είπε στο αφτί μου και μου χαμογέλασε. Δεν ήξερα τι να του πω, τον ήξερα μόλις δύο ώρες... Δεν περίμενε απάντησή μου, με τράβηξε από το χέρι και με οδήγησε έξω από το μαγαζί. Δεν είχα πάρει το μπουφάν μου, φορούσα ένα λεπτό μπλουζάκι και είχα παγώσει. " Μισό λεπτό να πάρω το μπουφάν μου από μέσα" είπα και πήγα να μπω ξανά στο μαγαζί. " Έλα δεν πειράζει βάλε το δικό μου".
   Μετά από πολλές δικές μου αρνήσεις και το γαϊδουρινό πείσμα του Αλέξη , μου φόρεσε ο μπουφάν του μέσα στο οποίο επέπλεα  αλλά ήταν πραγματικά πολύ ζεστό και αρχίσαμε να περπατάμε. Φορούσε ένα μαύρο πουλόβερ, σίγουρα πιο ζεστό από το δικό μου μπλουζάκι αλλά όσο κι αν προσποιούνταν τον άνετο είχα καταλάβει ότι είχε παγώσει. Κάναμε μία βόλτα και φτάσαμε στην εκκλησία του Αγίου- Νικολάου. Δεν μιλούσαμε , καθίσαμε σε ένα παγκάκι στο προαύλιο και εκεί όταν ξανά προσφέρθηκα να του δώσω το μπουφάν μου χαμογέλασε γλυκά. " Είσαι πολύ καλό κορίτσι" μου είπε. Νομίζω πως τον κοίταξα με ηλίθιο ύφος γιατί γέλασε. " Λοιπόν..." Είπα προσπαθώντας να αρχίσω συζήτηση... " Εσύ  πες μου.."  μου είπε. " Τι θες να σου πω?" τον ρώτησα. " Για σενα... θέλω να μάθω για σενα..." " Θες να μάθεις για μένα?" " Ναι" " Σαν τι θες να μάθεις?" " Δεν ξέρω... είσαι πάντως πολύ ενδιαφέρουσα..." " Εγώ?" " Ναι γιατί σου φαίνεται παράξενο?" " Γιατί το λες αυτό?" " Αυτό μου έχεις δώσει να καταλάβω. Είσαι πολύ έξυπνη και πολύ όμορφη..." μου είπε κοιτάζοντάς με στα μάτια.
   Μα καλά πώς το έκανε αυτό.?.?.? Εγώ να έχω πεθάνει από τη ντροπή και την αμηχανία μου κι εκείνος να με κοιτάζει στο μάτια λες και μιλάμε για τον καιρό. Δεν απάντησα... Ούτε ευχαριστώ δεν είπα η γαϊδούρα...  Κοίταζα μόνο το χορτάρι κάτω , και δεν μιλούσα... Τον άκουσα να βγάζει ένα πνιχτό γελάκι. Τον κοίταξα.
   Δεν χρειάστηκε να  κάνω κάτι άλλο. Αρχίσαμε να φιλιόμαστε για ώρα... Μπροστά στην εκκλησία μου φαινόταν κάπως αλλά εκείνη την ώρα δεν το σκεφτόμουνα. Δεν μπορώ να υπολογίσω πόση ώρα ήμουν στην αγκαλιά του και φιλιόμασταν... Φιλούσε πραγματικά όμορφα, απολαυστικά... Για πρώτη φορά στη ζωή μου τα φιλιά μου δεν συνοδεύονταν από έντονα συναισθήματα. Από μία απλή έλξη μόνο, τίποτε το συνθετότερο... Και ξέρετε κάτι... Αυτό ήταν και το καλύτερο απ όλα, η απλότητα του πράγματος...
    Δεν προχώρησε με τα χάδια του, δεν με έφερε σε δύσκολη θέση. Προσπαθούσα να είμαι ετοιμοπόλεμη για οποιαδήποτε χειρονομία του αλλά έμοιαζε να του αρκούν τα φιλιά μας.
   Στο μπαράκι γυρίσαμε πολύ αργότερα, χωρίς πολλά λόγια, χωρίς να περιμένουμε κάτι ο ένας από τον άλλο. Μου έδωσε απλά τον αριθμό του χωρίς να ζητήσει τον δικό μου και έφυγε με την παρέα του λέγοντας ένα απλό "  Καληνύχτα όμορφη"...
   Μου άρεσαν οι στιγμές μαζί του, ήταν κάτι που δεν περίμενα από τον εαυτό μου. Όχι, δεν έχω σταματήσει να είμαι ερωτευμένη με τον Β. ούτε σκέφτομαι συνέχεια τον Αλέξη από χθες. Απλά...
  Απλά είναι που η παρόρμηση της εφηβείας, η λυτρωτική ανάγκη να περάσεις όμορφα χωρίς να πληγωθείς και το γεγονός ότι ένιωσα αυτή τη γλύκα μετά από καιρό με κάνουν να αναπολώ τη χθεσινή βραδιά...
   Γιατί εμείς η άνθρωποι να περιπλέκουμε πράγματα όπως ο έρωτας, που θα μπορούσαν να είναι τόσο σκανδαλιστικά απλά? Γιατί?...


4 σχόλια:

  1. Γιατί μάθαμε να σουρώνουμε τα πράγματα γύρω μας - και δυστυχώς η τακτική αυτή έχασε το μέτρο (παθών και από εδώ, δεν κάνω τον ξερόλα)
    όμορφη βραδιά εχθές ε; ωραίος ο Αλέξης, αγαπώ ανθρώπους που σε κοιτούν στα μάτια - δεν υπάρχουν πολλοί. αυτό το Β. είναι όμως ώρα να το στείλεις στον αγύριστο δεν είναι; (έχεις και εξετάσεις - και ταξίδια να κάνεις)

    Υ.Γ. όχι δεν ξέρω τον μπαμπά σου :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. χαχαχαχα! ναι καλάαα....
    ναι όντως κοσκινίζουμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ με αποτέλεσμα να χάνουν τη μαγεία τους... κι εμένα μ αρέσουν οι άνθρωποι που σε κοιτάζουν στα μάτια και όχι απλώς δεν είναι πολλοί,θα έλεγα ότι πρέπει να κηρυχθούν προστατευόμενα είδη.... όσο για τον Β. ... ελπίζω πως θα καταφέρω να προσδιορίσω όσα νιώθω και τότε μάλλον θα τον στείλω... ελπίζω να τα καταφέρω δηλαδή... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή