Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Στο άγνωστο...


Σε είδα, δύο φορές σήμερα... Είπαμε αρκετά αλλά δεν μου φτάνει αυτό... Θέλω κι άλλες στιγμές μαζί σου, κι άλλο χρόνο... Θα ήθελα αντί να μου μιλούσες χαμογελαστός αλλά απόμακρος, να με κοίταζες βαθιά στα μάτια και να μου έδινες ένα μήνυμα... Δεν ζητάω εξωκοσμικά γεγονότα όπως το να με φιλήσεις ή να μου εξομολογηθείς όσα νιώθεις, αν νιώθεις κάτι.... Το ξέρω καλά πως κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί... Δεν έχουμε ούτε το χώρο ούτε το χρόνο που χρειαζόμαστε... Είσαι κι εσύ δειλός... Είμαι κι εγώ σε απόγνωση...  
  Δεν μου αρκεί αυτό το λίγο που μου δίνεις. Δεν μπορώ, κάθε στιγμή που είμαι μαζί σου πετάω και όταν φεύγεις νιώθω κενή, απαίσια... Είσαι η προσωπική μου ηρωίνη... και όσο περνάει ο καιρός χρειάζομαι όλο και μεγαλύτερες δώσεις από σένα, όλο και περισσότερο χρόνο μαζί σου. Θα ήθελα μία μέρα να κλειστούμε μέσα στο ασανσέρ... Ένας θεός ξέρει πόσο το θέλω. Μην πάει το μυαλό σου σε κάτι πονηρό, απλά σε χρειάζομαι... Χρειάζομαι κι άλλο χρόνο μαζί σου, δεν μου αρκούν τριάντα δευτερόλεπτα...
  Ξέρω πως οι πιθανότητες να αισθάνεσαι κι εσύ το ίδιο είναι ανύπαρκτες, μηδαμινές... Θα ήθελα πολύ να ήταν διαφορετικά αλλά ακόμη κι αν είναι δεν θα το μάθω ποτέ γιατί οι συγκυρίες δεν συμπαθούν τους δυο μας και δεν υπάρχει αρκετή καλή τύχη ώστε να καταφέρει ο ένας να πει όσα θέλει στον άλλο.  
   Έτσι κι εσύ δεν θα μάθεις ποτέ πόσο ερωτευμένη είμαι μαζί σου... Όχι επειδή φταίμε, αλλά επειδή εμάς κανείς δεν μας θέλει μαζί... Ούτε εμείς οι ίδιοι καλά καλά.... 




5 σχόλια:

  1. Μάλλον λοιπόν πρέπει να κοιτάξεις κάπου αλλού,κάποιον άλλον,αφού λες κι εσύ η ίδια πως οι συγκυρίες δεν σας θέλουν μαζί.
    Μπορεί να είναι δύσκολο στην αρχή,αλλά οι κακές συνήθειες (η ηρωίνη στην οποία αναφέρεσαι) πρέπει να κόβονται από τη ρίζα!
    Φιλιά κοριτσάκι μου & καλό απόγευμα!:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. χμμ... sweety δεν είναι απλά δύσκολο, είναι σχεδόν ακατόρθωτο. Δεν μπορώ να εστιάσω σε κανέναν άλλο, είναι συνεχώς εκεί το μυαλό μου... δεν μπορώ να τον αποβάλω από μέσα μου έτσι απλά και το χειρότερο και το πιο μαζοχιστικό είναι ότι δεν είμαι καν σίγουρη ότι θέλω να το κάνω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο!Εκτός βέβαια και αν εσύ θέλεις να το βλέπεις έτσι...
      Ό,τι (και όποιος) δεν μας κάνει καλό,θα ήταν πιο φρόνημο να μην αποτελεί μέρος της ζωής μας.
      Εστίασε σε πράγματα που σε έκαναν πάντοτε να αισθάνεσαι καλά!Δεν πρέπει να "ελέγχει" την ψυχολογία σου ένα άτομο!

      Διαγραφή
    2. σε βρίσκω απόλυτα σωστή... αν συνεχιστεί έτσι η κατάσταση μαζί του θα αρχίσω να "κάνω αποτοξίνωση"... :P απλά ίσως φταίει που όσο με απασχολεί τόσο με χαροποιεί ώρες ώρες... και αυτές τις στιγμές που με κάνει να πετάω είναι που δεν θέλω να χάσω... αν τον βγάλω από μέσα μου θα χαθούν κι αυτές μαζί του. τώρα θα μου πεις ίσως βρω κάτι καλύτερο, πιο άρτιο και ολοκληρωμένο... λες?... δεν ξέρω σε τι πρέπει να αρχίσω να ελπίζω πια...

      Διαγραφή
  3. Οι καλές στιγμές δεν είναι απαραίτητο να χαθούν...Το σίγουρο όμως είναι πως αν "βγει" από μέσα σου θα χαθούν όλα όσα σε αρρωσταίνουν και αυτό είναι το σημαντικότερο!
    Τα καλύτερα συμβαίνουν εκεί που δεν τα περιμένεις!Καρατσεκαρισμένο...;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή