Αλλάζουν οι καιροί...

    Ειλικρινά πολλές φορές αισθάνομαι σαν να ανήκω σε μία άλλη, παλαιότερη εποχή , σαν η δική μου να με ξεπερνάει, να μην είμαι φτιαγμένη γι'αυτή. Από μικρή κοιτάζω με ζήλια ορισμένα σημεία της ζωής των ανθρώπων που έζησαν σε εποχές τις οποίες έχουμε αφήσει πλέον πολλά έτη φωτός πίσω μας. Τα τότε πράγματα μου φαίνονται πιο κοντά στο χαρακτήρα μου, πιο βατά. Δεν είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσα να συμβιβαστώ με ευκολία στα δεδομένα της καθημερινής ζωής δεκαετιών όπως το 30 παραδείγματος χάριν αλλά σίγουρα μέσω βιβλίων και ταινιών ανακαλύπτω πόσες από τις ομορφιές του τότε έχουν χαθεί στο σήμερα.

   Δεν είμαι συντηρητική, απλά λίγο παλιομοδίτικη.   Δεν νομίζω πως αυτό είναι καλό όμως, βλέποντας τις ραγδαίες εξελίξεις του σήμερα, τον τρόπο που οι άνθρωποι ζουν και συμπεριφέρονται ως σεξιστικές μηχανές και ρομποτάκια προγραμματισμένα να δουλεύουν, καταλαβαίνω πως τα απλά, τα όμορφα και ήρεμα πλέον εκλείπουν.   

   Έχουμε χάσει κάθε ίχνος ρομαντισμού, σχεδόν κάθε επαφή με τη φύση και λειτουργούμε μηχανικά, χωρίς αξίες, ιδανικά και ιδεώδη. Ο καλός έχει καταλήξει να θεωρήται ηλίθιος και ο πονηρός ξύπνιος. Ο πολιτισμός εξελίσσεται με ρυθμούς χελώνας ενώ το ρόλο του λαγού σ αυτό το παραμύθι που λέγεται σύγχρονη πραγματικότητα έχει πάρει η τεχνολογία. Διαφθορά, απαξίωση, αδιαφορία... Έννοιες που πάντα υπήρχαν όμως στην εποχή που διανύουμε έχουν πάρει πιο ανησυχητικές διαστάσεις από ποτέ. 

   Δεν θα σταθώ σε γενικολογίες, θα μιλήσω για συγκεκριμένα περιστατικά που ίσως ακούγονται ασήμαντα όμως τα βιώνω καθημερινά. Βλέπουμε, τα αγόρια στην εφηβεία τους  να βάφουν μαλλιά , να ξυρίσουν τα πόδια τους, να βγάζουν τα φρύδια τους, να είναι είτε κολλημένα με την εμφάνιση τους είτε με κάποιο διαδικτυακό παιχνίδι και να έχουν χάσει ολοσχερώς τον φυσικό τους ρόλο. 

   Βλέπουμε, τα κορίτσια να έχουν χάσει κάθε ίχνος ρομαντισμού, να υποβιβάζουν συνεχώς τον εαυτό τους και γενικώς να λυσσάνε! Τι έχετε πάθει, απορώ! Ακόμα και η διασκέδασή μας είναι βλακώδης κατά τη γνώμη μου πάντα. Οκ, μπορεί σε κάποιους να αρέσουν τα χαζοτραγουδάκια που κυκλοφορούν και ακούγονται στα καλμπς . Βρίστε με ελεύθερα αλλά από ένα σημείο και έπειτα μπορώ να πω το εξής: ΜΙΣΩ ΤΑ CLUBS.

   Εντάξει, θα πάω όταν παραστεί ανάγκη αλλά μετά το πρώτο μισάωρο βαριέμαι τη ζωή μου, πραγματικά.  Βαριέμαι τον ηλίθιο αυτό χορό , τον άγραφο κανόνα " όσο πιο κοντή η φούστα τόσο καλύτερα θα περάσεις" και το ότι δεν μπορείς να σταυρώσεις κουβέντα " μιλάει η γλώσσα του σώματος",,, μπούρδες. 

    Πόσο πιο γλυκά ήταν τα πράγματα παλιά............ Δεν θα πάω υπερβολικά πίσω αλλά να ,στα 50's ας πούμε. Υπήρχε το φλερτ, η γυναίκα ήταν γυναίκα και ο άνδρας άνδρας, υπήρχαν στάνταρς πως να το κάνουμε...

   Δεν θέλω να είμαι μονόπλευρη. Σίγουρα τη σημερινή εποχή έχουμε κατοχυρώσει διακαιώματα και ελευθερίες που παλαιότερα θεωρούνταν πολυτέλειες. Επίσης η τεχνολογία έχει και πολλά θετικά στοιχεία τα οποία ενισχύουν το ευ ζην του ανθρώπου. Όμως....

   Για μένα θα υπάρχει πάντα αυτό το μεγάλο " Όμως". Αυτό το όμως που έχω πλέον αποδεχτεί ότι με καθιστά υποδεέστερη της εποχής μου. Είμαι retro και το παραδέχομαι. Φίλοι, μου λένε συχνά ότι σκέφτομαι ανούσια και χάνω το παρόν μου, δεν το απολαμβάνω. Μα πώς να απολαύσω κάτι το οποίο δεν αντέχω, κάτι που δεν με εκφράζει? Οκ, ξέρω πως μηχανή του χρόνου δεν υπάρχει... δυστυχώς όμως  νιώθω λιγάκι εκτός πραγματικότητας. Κι εδώ κολλάει το κλασικό αλλά αγαπημένο " Μάνα γιατί με γέννησες σ αυτή την κοινωνία?" :P