Έχετε δει ποτέ τη ζωή σας έτσι? Τον τελευταίο καιρό μου έρχονται συνέχεια στο μυαλό παρομοιώσεις της ζωής μας με τα τρένα. Σαν να περιμένουμε σε ένα σταθμό, το σταθμό που αποτελεί την αφετηρία μας, κι έπειτα επιλέγουμε τα τρένα που θα πάρουμε και αυτά μας βγάζουν σε άλλους, διαφορετικούς σταθμούς. Μερικές φορές παίρνουμε το λάθος τρένο και άλλες , χάνουμε το τρένο του προορισμού μας. Αυτό που ίσως όμως έχει σημασία τελικά, είναι αυτά που εισπράττουμε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού προς τις κατευθύνσεις που θα επιλέξει ο καθένας μας ή έστω τις κατευθύνσεις που θα πάρει κατά λάθος.
Πόσο μα πόσο σε καταλαβαίνω. Είχα κάνει μια ανάρτηση πριν αρκετά φεγγάρια για το θέμα. Τα τρένα μου θυμίζουν ακριβώς αυτό. Ακόμη κι αν το δρομολόγιο είναι προκαθορισμένο, έχει τη μαγεία του.
ίσως στην ουσία οι άνθρωποι μερικές φορές κοιτάζουμε το δέντρο αλλά χάνουμε το δάσος. Τι αξία θα είχε ο προορισμός χωρίς το ταξίδι? χωρίς τα "τοπία" της διαδρομής...?
Πόσο μα πόσο σε καταλαβαίνω. Είχα κάνει μια ανάρτηση πριν αρκετά φεγγάρια για το θέμα. Τα τρένα μου θυμίζουν ακριβώς αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμη κι αν το δρομολόγιο είναι προκαθορισμένο, έχει τη μαγεία του.
ίσως στην ουσία οι άνθρωποι μερικές φορές κοιτάζουμε το δέντρο αλλά χάνουμε το δάσος. Τι αξία θα είχε ο προορισμός χωρίς το ταξίδι? χωρίς τα "τοπία" της διαδρομής...?
ΑπάντησηΔιαγραφή