that's your game

  Σε είδα. Το ξέρεις ότι σε είδα παρόλο που υποκρίθηκα πως κοιτάζω το κινητό μου τη στιγμή που διάσχιζες το παράλληλο πεζοδρόμιο. Φορούσες πάλι αυτή την εκνευριστική μπλούζα που είναι σταμπαρισμένη με τη Nessi της λίμνης του Λόχνες να λέει " fuck off " σε ένα ψάρι. Ναι είσαι "σοβαρός " όπως πάντα. Μου φάνηκες λίγο σκεπτικός πριν με δεις. Αγχωμένος θα έλεγα. Τι έγινε? Το να αγχώθηκες για τις εξετάσεις το αποκλείω. Είμαι σίγουρη πως έμεινες σε κάμποσα μαθήματα, φοβάμαι μη χάσεις τη χρονιά σου. Όχι όμως, εσένα δεν σου καίγεται καρφί.  Ξενυχτάς κάθε βράδυ, πίνεις σαν αλκοολικός και παριστάνεις ότι τα έχεις όλα γραμμένα. Είσαι βλέπεις καλλιτέχνης.
  Είχα καιρό να σε δω και με πόνεσε που σε είδα έτσι ξαφνικά.. . Ίσως να μην ήθελα να κρατήσει τόσο λίγο. Ίσως να ήθελα να είχα το κουράγιο να μην προσποιηθώ πως στέλνω κάποιο μήνυμα ανεβοκατεβαίνοντας  στη λίστα των επαφών μου. Ίσως να ήθελα να σε κοιτάξω στα μάτια και να σε χαιρετήσω. Έτσι για να σε φέρω σε δύσκολη θέση. Έτσι για να χαμογελάσω ήρεμα μπροστά σου σαν να μην υπήρχε χθες . Ίσως να θέλω να τα κάνω όλα αυτά κάποια στιγμή. Νομίζεις ότι δεν μαθαίνω πως ρωτάς για μένα? Θέλεις να σε θεωρώ σκληρό έτσι? Θέλεις να πιστέψω πως ούτε καν με θυμάσαι πια. Ε λοιπόν ξέρω πως δεν με ξέχασες. Όπως δεν σε ξέχασα ούτε κι εγώ όσο κι αν είχα αυτή την ανάγκη λίγο καιρό πριν. Λοιπόν, έχω ανακτήσει τις ισορροπίες μου. Οι μέρες μου δεν είναι πια θλιμμένες, αναστατωμένες και γρήγορες όπως ήταν μαζί σου. Τώρα ο ήλιος που τις φωτίζει είναι πιο ήρεμος και γλυκός κι εγώ χαμογελάω όμως πρώτα. Όπως έκανα πολύ καιρό πριν. Γιατί ξέρεις, είχα σταματήσει για λίγο να χαμογελάω. Είχα πάψει να σκέφτομαι θετικά, να ζω, να ονειρεύομαι. Όλη η ενέργεια του μυαλού και της ψυχής μου ήταν διοχετευμένη πάνω σου. Δεν το λες έρωτα αυτό... Αυτό το παραλήρημα που αναγκάστηκα από την απρόβλεπτη καρδιά μου να ζήσω στα δεκαπέντε μου μόλις χρόνια δεν το λες αγάπη...Δεν ξέρω αν υπάρχει καν λέξη να το εκφράσει. Δεν ξέρω καν αν ήταν αμοιβαία όλη αυτή η ζάλη, η πάλη με τους εαυτούς μας.
  Ξέρεις , δεν σε φέρνω πια τόσο συχνά στο μυαλό μου. Το ομολογώ , ανησυχώ για σένα. Δεν μ αρέσει ο τρόπος που ζεις και ξέρω πως δεν είσαι όσο χαρούμενος και χαλαρός δείχνεις. Έχω μάθει να σε διαβάζω, ξέρω πολύ καλά ποιος είσαι. Το μόνο που έχει μείνει μέσα μου για σένα είναι λίγη συμπόνια. Είναι στ αλήθεια δυνατόν να ζήσαμε όλο αυτό το εκρηκτικό πράγμα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα? Χωρίς καν μία σχέση, ένα φιλί , κάτι... Δεν ξέρω το θυμάμαι σαν όνειρο πια. Το μόνο που συνεχίζει να ζει και να με κάνει να νιώθω λίγη από την ένταση των ματιών σου είναι κάτι τέτοιες τυχαίες συναντήσεις μας στο δρόμο και μετά λίγο από σένα σε κάποιο απ τα όνειρά μου... Θα σε θυμάμαι πάντα όσο κι αν εύχομαι να σε ξεχάσω...
   Το ξέρω πως αυτή η ανάρτηση δεν βγάζει  νόημα όμως είχα ανάγκη να τα γράψω όλα αυτά.