Ξέγνοιαστο καλοκαίρι... έτσι είναι ή έτσι θα πρέπει να είναι. Κι εγώ με τόσους ανθρώπους γύρω μου, με καθημερινές εξόδους, καφέ το απόγευμα, μετά κρύο γιαούρτι με σιρόπι κεράσι και μπύρες στο φρούριο ως αργά το βράδυ... Ένα σορό γνωστοί, οι φίλοι μου, αστεία, γέλια, φλερτ... Και μέσα σε όλο αυτό το χαμό εγώ να κοιτάζω τ αστέρια νιώθοντας μόνη.. πολύ μόνη... αχαριστία θα το έλεγα...
Ντροπή μου...
Ντροπή μου...
Ολοι μας νιώθουμε μόνοι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΙσως γιατι όλες αυτες οι φωνες είναι επίτιδες τόσο δύνατες, μήπως καταφέρουν να καλύψουν την εκκωφαντική σιωπή...μεσα μας...
πφφ... τα καταφέρνουν όμως?
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαστε τόσοι πολλοί, κι όμως, καμιά φορά νιώθουμε μόνοι. Δεν είναι αχαριστία...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔώσε την καρδιά σου στις στιγμές.
Να δίνεσαι ολοκληρωτικά.
Για να νιώθεις πιο ολοκληρωμένη.
Σε φιλώ
θα το προσπαθήσω το υπόσχομαι :)
Διαγραφή