Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

koukoubadi

  Ξέγνοιαστο καλοκαίρι... έτσι είναι ή έτσι θα πρέπει να είναι. Κι εγώ με τόσους ανθρώπους γύρω μου, με καθημερινές εξόδους, καφέ το απόγευμα, μετά κρύο γιαούρτι με σιρόπι κεράσι και μπύρες στο φρούριο ως αργά το βράδυ... Ένα σορό γνωστοί, οι φίλοι μου, αστεία, γέλια, φλερτ... Και μέσα σε όλο αυτό το χαμό εγώ να κοιτάζω τ αστέρια νιώθοντας μόνη.. πολύ μόνη... αχαριστία θα το έλεγα...
Ντροπή μου...

4 σχόλια:

  1. Ολοι μας νιώθουμε μόνοι...

    Ισως γιατι όλες αυτες οι φωνες είναι επίτιδες τόσο δύνατες, μήπως καταφέρουν να καλύψουν την εκκωφαντική σιωπή...μεσα μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είμαστε τόσοι πολλοί, κι όμως, καμιά φορά νιώθουμε μόνοι. Δεν είναι αχαριστία...
    Δώσε την καρδιά σου στις στιγμές.
    Να δίνεσαι ολοκληρωτικά.
    Για να νιώθεις πιο ολοκληρωμένη.


    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή