φαύλος

Υπάρχει λόγος που καταλαγιάζει μέσα μας ο πόνος του προηγούμενου έρωτα όταν φτάνει η στιγμή να περάσουμε στον επόμενο. Μερικούς έρωτες απλά δεν τους ξεχνάμε ποτέ. Η καρδιά μας έχει αλλάξει μέσω αυτών, έχει διδαχτεί, υπό το πρίσμα τους μαθαίνει τα όριά της...
Θεωρώ πως ο έρωτας είναι αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης του ανθρώπου. Αν δεν ήταν, ίσως μπορούσαμε να τον ελέγξουμε, ίσως να μην είχαμε την ανάγκη να ερωτευτούμε ξανά ,ειδικά όταν έχουμε δει την πλευρά του αυτή, που μας πονάει.
Στη δική μου ζωή ο έρωτας είναι συνυφασμένος με τον πόνο, με τις μοναχικές μου στιγμές, αυτές τις ανυπόφορες τις μελαγχολικές, είναι αδελφός τους...παράξενο τάχα?...
Είναι δύσκολο να αγαπάς, να αφήνεις την ψυχή σου στο βασανιστή έρωτα... Αλλά πόσο άδειος είσαι και χωρίς αυτόν? Γιατί άραγε ο έρωτας να νοηματοδοτεί την ύπαρξή μας?Γιατί εμείς, οι χειρότεροι όλων των πλασμάτων και οι καλύτεροι συνάμα, εμείς που μπορούμε να γίνουμε άγιοι αλλά και δαίμονες σκληροί, γιατί εμείς να νιώθουμε απ' όλη τη φύση το άγγιγμα του έρωτα στις καρδιές μας?
Ποιος ο λόγος όταν μας πονάει τόσο????? Ο έρωτας όταν πετύχει πιστεύω σε φτάνει στην αιωνιότητα, κορυφώνει την ύπαρξή σου , ολοκληρώνει τη ζωή σου.
Πότε όμως πετυχαίνει? Αν πετυχαίνει ποτέ... Στ'αλήθεια έχετε δει στην πραγματική ζωή δυνατό, ουσιαστικό αμοιβαίο έρωτα, ή είναι ιδιότητα μόνο του ενός εκ των δύο να τον νιώσει.?...
Ονειρεύομαι, ελπίζω στο απόλυτο... Για να έχω τη δυνατότητα να το νιώσω, να το αποζητήσω, σημαίνει πως υπάρχει. Το δέχομαι, υπάρχει. Θα το δω όμως? Θα μου συμβεί? Γιατί σε τόσους και τόσους δεν έχει συμβεί?
Στην ιδέα ότι κάποια στιγμή στη ζωή μου πρόκειται να συμβιβαστώ με πιάνει ρίγος....
Μπορούμε να βιώσουμε τον έρωτα με πολλούς ανθρώπους από την άλλη. Πόσο δυνατός όμως θα είναι? Αποκλείεται να είναι το ίδιο σε όλες τις περιπτώσεις.


ΕΡΩΤΕΥΌΜΑΣΤΕ ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΎΡΙΟΙ.
ΠΟΝΑΜΕ. 
ΣΤΑΜΑΤΑΜΕ ΝΑ ΠΟΝΑΜΕ. 
ΚΕΝΟ.
ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΚΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ.. ΞΑΝΑ... 
γιατί?.... 

θα ναι η ύπαρξη που δεν αντέχει τη μοναξιά της... θα ναι η ανάγκη για αναπαραγωγή... Δεν μπορεί, κάπως θα εξηγείται. Αν όχι, ο άνθρωπος είναι απλά το περισσότερο μαζοχιστικό ον που θα γνωρίσει ποτέ του αυτός ο κόσμος.