Όταν διασκεδάζω....

  Η αλήθεια είναι πως οι απόκριες δεν μου ταιριάζουν... Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τα καρναβάλια και ποτέ δεν ήμουν στο πνεύμα των ημερών. Την Τσικνοπέμπτη μόνο που βγαίνουμε όλη η παρέα και πηγαίνουμε σε κάποιο ρεμπετάδικο για κρασί και ψητά το ευχαριστιέμαι...  Όλα τα υπόλοιπα απλώς τα υπομένω...
   Σε αντίθεση με όλα αυτά, φέτος πήγα σε τέσσερα διαφορετικά αποκριάτικα πάρτι...  Στο ένα την Παρασκευή του φροντιστηρίου μερικών φίλων, σε δύο εχθές, του σχολείου μου και έπειτα σε ένα κλαμπ επειδή είχαμε ξενερώσει στο πάρτι του σχολείου και θέλαμε να συνεχίσουμε αλλού, και στο τελευταίο σήμερα, το οποίο το έκανε στο σπίτι ένας φίλος λόγω των αυριανών του γενεθλίων. Ε λοιπόν, πιο άκυρο θέαμα από εμένα ντυμένη cowboy, με την τρίτη κατά σειρά βότκα στο χέρι( δεν θα την έβγαζα αλλιώς) να χορεύω μακαρένα δεν υπάρχει! Οι φίλοι μου ενθουσιάζονται με τις απόκριες και γενικότερα γελάσαμε πολύ, οι μεταμφιέσεις που έπεσαν ήταν μία και μία! Όμως....
   Ναι υπάρχει αυτό το όμως που κάτι μέρες σαν αυτές με κάνει να νιώθω έξω απ τα νερά μου... Κι εκεί που υποτίθεται πως διασκεδάζω, εκεί είναι που τον σκέφτομαι περισσότερο.
 Τις ώρες που θα έπρεπε να ξεχνιέμαι, να αδειάζω το μυαλό μου και να κάνω τρέλες, νιώθω πως τον έχω ανάγκη πιο πολύ από ποτέ... Έχω ανάγκη το βλέμμα του, τη φωνή του, το άγγιγμα του.
  Να τελειώσουν επιτέλους αυτές οι απόκριες... Το να μην σε αγγίζει όλη αυτή η ουρανοκατέβατη χαρά γύρω σου είναι βασανιστικό...
    Είναι βασανιστικό να νιώθεις τόση αποστροφή για όλα αυτά στα 17 σου.. Είναι βασανιστικό να σε έχω στο μυαλό μου... όταν προσποιούμαι πως περνάω καλά....
                                                                                       Όταν διασκεδάζω....