Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Ζωή υπό κατάρρευση - πωλούνται υλικά σε τιμή ευκαιρίας


Θα ήθελα πολύ να απέδιδα την γκαντεμιά, την γρουσουζιά και την θλίψη των δύο τελευταίων ημερών σε κάποια άτσαλη πλανητική  κίνηση όμως δυστυχώς δεν είμαι αρκετά προληπτική για να το κάνω.... 
   Όλα γύρω μου, εμπόλεμη ζώνη, βομβαρδισμένο τοπίο... Οι σταθερές αξίες ελάχιστες, η ζωή μου " παιχνιδάκι στα χέρια των θεών" για ακόμη μία φορά με κρίνει κατώτερη των περιστάσεων και με πηγαίνει κατά δική της βούληση όπου εκείνη θέλει.Χωρίς να με ρωτάει, χωρίς να την νοιάζει αν πληγώνομαι. 
  Δεν είμαι κάδος απορριμάτων! Δεν γράφει πουθενά " Αντέχω, πληγώστε ελεύθερα"!!!!
     Ναι, δεν ξέρω γιατί γίνεται αυτό μ εμένα και τους ανθρώπους. Έρχονται όλοι εδώ. Από οικογενειακό, φιλικό περιβάλλον και όχι μόνο. Έρχονται και ξεσπάνε. Δεν λέω, εκεί φαίνεται η αγάπη. Αν δεν ενδιαφέρεσαι για όσα περνούν τα αγαπημένα σου πρόσωπα ποιο είναι το νόημα?    
   Αυτό που μου τη σπάει είναι ότι νομίζουν πως είμαι δεν ξέρω κι εγώ πόσο ώριμη και δυνατή εσωτερικά... Ξέρουν ότι θα έχουν  σιωπή ότι μιλάνε, ένα χέρι στον ώμο τους, μία αγκαλιά, μία καλή συμβουλή. Ξέρουν ότι είμαι πάντα εκεί γι αυτούς και ότι καταλαβαίνω.
   Δυστυχώς όμως αυτό συνεπάγεται το ότι όλο πιστεύουν πως εγώ δεν έχω τις ίδιες ανάγκες. Είμαι ευαίσθητη, αυτό τους αρκεί για να μην τους πολυνοιάξει που θα είμαι λυπημένη.... Θα ρωτήσουν τι έχω, θα κάνουν λίγη πλάκα, μετά εγώ θα χαμογελάσω και τέλος. Λες και το γεγονός ότι χαμογελάω σημαίνει πως ό,τι πρόβλημα είχα πάει, το ξεπέρασα! 
   Όλα καταρρέουν γύρω μου σιγά σιγά. Ξέρω πως θα περάσει η μπόρα τρέμω τις καταστροφές που θα έχει φέρει. 
    Τίποτα. Λες και δεν έχω το δικαίωμα να χαρώ τίποτα. 
   Αν δεν σας βρίσκεται λοιπόν πρόχειρος στόχος για βελάκια μην ανησυχείτε καθόλου. Εδώ είμαι εγώ. Θα χτυπήσετε, θα εκτονωθείτε, θα το χαρεί η ψυχούλα σας, μετά θα πάρετε στοργή, συμβουλές, αγκαλιές... Έτσι χωρίς να δίνεται τίποτα, δεν χρειάζεται. Η Ελένη είπαμε είναι εδώ για σας χωρίς να ζητά ανταλλάγματα. Αυτός είναι ο ορισμός της αγάπης. Για εκείνη γιατί για σας όχι. Για εκείνη και είστε τυχεροί γι αυτό.
   Χτυπήστε λοιπόν , μη με λυπάστε. Βγάλτε το άχτι σας, ισορροπήστε... Εγώ ότι και να μου κάνετε θα είμαι εδώ... Πάντα εδώ θα είμαι και το ξέρετε. Είμαι δεδομένη. Δεν φταίτε εσείς αγαπημένοι μου, εγώ είμαι εκ φύσεως δεδομένη. Εκ φύσεως θα σκουπίσω τα δάκρυα, το αίμα απ τις πληγές μου, θα σας πάρω αγκαλιά και θα ξεχάσω....
     Γιατί έτσι αγαπάω εγώ. Καλά να πάθω.  

6 σχόλια:

  1. Δεν είσαι σάκος του μποξ χαρά μου.
    Αν αυτοί που στα κάνουν είναι η οικογένειά σου, τότε οκ / αν και θέλει και αυτό μέτρο.
    Αν είναι ο περίγυρός σου - φίλοι ας πούμε - τότε άρχισε να κλείνεις λίγο τα αυτάκια σου. Να ακούς αλλά να μην σε αγγίζουν - μην τα οικειοποιείσαι.
    Να σε πληγώνουν τα νεύρα των άλλων, τα υπόλοιπα φτιάχνουν (...ακόμα και τα νεύρα πολλές φορές)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. το θέμα είναι ότι όλοι πιστεύουν πως ότι και να μου πουν πάνω στα νεύρα, την απόγνωση τους, εμένα δεν θα με πειράξει...καταλαβαίνω ότι νιώθουν άνετα αλλά αν είναι έτσι θα ήθελα κι εγώ να είχα το δικαίωμα να κάνω το ίδιο μαζί τους χωρίς να παρεξηγούνται και να παίρνουν της μετρητής ό,τι λέω... είναι όμως κάποια πράγματα που θες δεν θες πληγώνουν....ειδικά όταν δεν σου αξίζει να τα ακούς και όσο κι αν αγαπάς το πρόσωπο που στα λέει...

      Διαγραφή
  2. "Είμαι ευαίσθητη, αυτό τους αρκεί για να μην τους πολυνοιάξει που θα είμαι λυπημένη.... Θα ρωτήσουν τι έχω, θα κάνουν λίγη πλάκα, μετά εγώ θα χαμογελάσω και τέλος. Λες και το γεγονός ότι χαμογελάω σημαίνει πως ό,τι πρόβλημα είχα πάει, το ξεπέρασα! "
    καθε μερα.. η αισθηση αυτων των λεξεων με κανει να σκεφτομαι, να απορω και να λυπαμαι.
    καμια φορα πρεπει να κλεινεις τ'αυτια σου σ'αυτα που ακους τριγυρω. να τα ακους χωρις να σε λυγιζουν, χωρις να σε κανουν να υποφερεις και να το κρυβεις. υπαρχουν ατομα που ακομα και με αυτον τον τροπο τους, με τον αλλο ορισμο της αγαπης τους θα σου προσφερουν. πρεπει απλα να απομονωσεις αυτα που σου προσφερουν απο τα συναισθηματα σου γι'αυτους.
    ετσι αγαπας, και καλα κανεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. το ξέρω ότι κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του τρόπο δείχνει την αγάπη του... όμως θα ήθελα να εχω κι εγω τα ιδια δικαιωματα..

      Διαγραφή
  3. Σαν να διαβάζω τα συναισθήματά μου πριν από λίγο καιρό... Τίποτα δεν μπορούσε να με παρηγορήσει τότε, όλα μου φαίνονταν μαύρα, χωρίς καμία ελπίδα... Κι όμως τα πράγματα έφτιαξαν θεαματικά. Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο μιας νέας "μπόρας", αλλά μέχρι να συμβεί αυτό απολαμβάνω την κάθε στιγμή... Ίσως αυτό είναι το καλό με τους ανθρώπους που περνάνε δύσκολα. Μαθαίνουν εντέλει να ζουν. Όλα περνάνε, Ελένη μου, ακόμη κι αν αυτή τη στιγμή σου φαίνεται απίστευτο. Θα δεις.

    Εδώ είναι μία ανάρτηση που έκανα όταν βρισκόμουν σε παρόμοια θέση με σένα.
    http://mariaandherdreams.blogspot.com/2011/06/blog-post.html

    Εύχομαι να πάνε όλα καλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. σ ευχαριστώ κορίτσι μ και σου εύχομαι οι κεραυνοί εν αιθρία να ελαττωθούν άμεσα! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή