Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

Oι Ψυχές μας είναι πολύ μυστήρια τρένα....

   Προχθές το βράδυ, ειλικρινά δεν ξέρω τι με είχε πιάσει. ΄΄ Ήμουν μία χαρά μέχρι τις 12.00. Όταν ξάπλωσα όμως , γύρω στις 12.30, κουρασμένη όπως νόμιζα πως ήμουν,ήρθα για ακόμα μία φορά σε επαφή με την απόγνωση. Ένιωσα δάκρυα να ανεβαίνουν στα μάτια μου σκεπτόμενη τις επερχόμενες αλλαγές που με περιμένουν. Όλα βέβαια είναι ρευστά όμως μου αρέσει η σταθερότητα και νιώθω έξω από τα νερά μου όταν μου τη στερούν.
   Σας έτυχε ποτέ να νιώθετε πως τα πράγματα αλλάζουν στη ζωή σας όμως εσείς δεν έχετε καμία δικαιοδοσία να σταματήσετε τις αλλαγές? Αλλαγές για τις οποίες ευθύνονται οι άλλοι. Οι άλλοι, που αποφασίζουν για εσάς και σας παρασύρουν σε μία δύνη νέων αποτελεσμάτων. Εκεί, είναι που η ψυχές μας αντιδρούν. Προσωπικά προσπαθώ να είναι ψύχραιμη και να βλέπω τα πράγματα από τη θετική τους σκοπιά. Όμως ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα καλή στη θετική σκέψη.
   Είναι τόσο ειρωνικό... Οι φίλοι μου μου λένε συχνά πως είμαι πολύτιμη γι' αυτούς σε δύσκολες στιγμές και περιόδους προβλημάτων. Πως μειώνω τον πόνο με μία φράση ή μία αγκαλιά και αυτό είναι σχεδόν μαγικό. Νιώθω υπέροχα όταν ακούω κάτι τέτοιο αλλά αναρωτιέμαι. Γιατί εγώ, πάντα ξεπερνώ τις δυσκολίες ή ότι με βασανίζει περισσότερο παλεύοντας με τον εαυτό μου και λιγότερο δεχόμενη βοήθεια από τους άλλους? Και μάλιστα, προχθές, μέσα στους λυγμούς μου, ένιωθα αδύναμη να βοηθήσω τον εαυτό μου, να διαχειριστώ όλα αυτά που ένιωθα.
  Έμοιαζε να μην υπάρχει ελπίδα... Λίγες φορές έχω νιώσει έτσι στη ζωή μου. Είναι πραγματικά απαίσιο. Δεν ξέρω γιατί η ψυχή μου τα δέχεται όλα τόσο δραματικά. Είναι πολύ δυνατή αλλά και αδύναμη ταυτόχρονα....
   Τελικά, χρειάζεται πολύς καιρός για να μάθεις τον εαυτό σου.... και για να βλέπεις το χρώμα στο μαύρο φυσικά....




2 σχόλια:

  1. "Γιατί εγώ, πάντα ξεπερνώ τις δυσκολίες ή ότι με βασανίζει περισσότερο παλεύοντας με τον εαυτό μου και λιγότερο δεχόμενη βοήθεια από τους άλλους?"
    Αυτή την ερώτηση την έχω και εγώ... Απλά ξέρω ότι στις δυσκολίες είμαι μόνος, είμαι ο κύριος του εαυτού μου και αυτός που καλείται να τις αντιμετωπίσει! Είναι από εκείνες τις φορές που δεν ζητάω βοήθεια αλλά περιμένω από τον άλλο να το καταλάβει από μόνος του... Τις περισσότερες όμως φορές ΚΑΝΕΙΣ δεν καλαβαίνει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ετσι εχω νιωσει πολλες φορες. νομίζεις πως οι φίλοι, οι άνθρωποι που είναι γύρω σου σε ξέρουν και μπορούν να καταλάβουν πως νιώθεις... ότι δεν είσαι καλά. και μετά, συμβαίνει κάτι και είναι τόσο εύκολο να τους ξεγελάσεις με ενα χαμόγελο που σκέφτεσαι " μα καλά, πως είναι δυνατόν να με ξέρουν τόσο λίγο μετά από τόσα χρόνια..."

    ΑπάντησηΔιαγραφή