Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

Οnce Upon a Time

Το Πάσχα το πέρασα παρέα με την κόρη κολλητών φίλων των γονιών μου, την Ελπίδα που υπεραγαπώ και μου έχει μεγάλη αδυναμία. Είναι ένα πανέξυπνο, γλυκό κοριτσάκι των έξι ετών , κυριολεκτικα αξιολάτρευτο... 
Όταν αφιερώνεις λοιπόν τον περισσότερο χρόνο της ημέρας σου σε ένα μικρό παιδί που είναι μάλιστα κοριτσάκι, είναι επόμενο να κάνεις διάφορες αναδρομές στη δική σου παιδική ηλικία. Σε όλα αυτά τα μαγικά ταξίδια που έκανες τότε και τώρα σου λείπουν φοβερά. 
Είδα λοιπόν μετά από χρόνια τις ιστορίες της Barbie (τις κλασικές όχι τις αηδίες που κυκλοφορούν τώρα). Η ξανθιά πρωταγωνίστρια ενσάρκωνε στα dvd της Ελπίδας τη Ραπουνζελ και την Οντετ της  λίμνης των κύκνων... Διαβάσαμε και παραμύθια... Πολλά πολλά παραμύθια... 
Ε λοιπόν είναι τόσο περίεργο, έχω φτάσει μια ανάσα πριν τα 17 μου, κι όμως δεν μου πήρε παρά κάπου στα 40 λεπτά για να ξυπνήσω την τραγικά ρομαντική φύση μου, το κοριτσάκι που ονειρεύεται να ζήσει παραμυθένια. 
Πόσο απόκοσμα φαντάζουν πια τα παραμύθια... Πόσο ωμή μπορεί να μοιάζει η ζωή μπροστά τους? Πόσο γλυκιά είναι η ελπίδα που μας αφήνουν μετά από κάθε "και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα"? 
Κι όμως σκεφτόμουν... αν κανείς κοιτάξει πιο προσεκτικά, η ζωή μοιάζει με παραμύθι. Μπορεί να μην είναι όλα μαγικά, ονειρικά πλασμένα, όμως υπάρχουν στοιχεία που σε κάνουν να νοιώθεις πως ξεφεύγεις απο τη σαπίλα της σύγχρονης ζωής... 
Ο κακός δράκος που σε κρατάει κλεισμένη στο κάστρο είναι η αδυναμία... Ο καλός πρίγκιπας που θα περάσει δια πυρός και σιδήρου προκειμένου να σε σώσει ή ο ιππότης που θα σε πάρει στο άλογο του να ζήσετε μαζί για πάντα , μπορεί να μην υπάρχουν τελικά... Όμως τι σε κάνει να παύεις να ελπίζεις στο παραμύθι της καρδιάς σου? Εξάλλου πόσοι ξέρουν τη γενναία πριγκίπισσα που κατοικεί στην καρδιά της χ Μαρίας, ή την καλή νεράιδα που ενσαρκώνει η χ Αφροδίτη? Μπορεί λοιπόν ο χ Γιάννης να είναι ένας γενναίος ιππότης και ο χ Αντώνης ένας γλυκός ποιητής. Μπορεί η χ Δήμητρα να είναι η κακιά μάγισσα και ο χ Θοδωρής ο μαγεμένος βάτραχος... 
Κατέληξα. Τα παραμύθι υπάρχει. Απλά οι δράκοι πολλαπλασιάστηκαν με τον καιρό, και δυνάμωσαν... 

3 σχόλια:

  1. Οσο διαβαζα το ποστ σου, επαιζε το μυαλο μου, ο τελευταιος στιχος απο ενα τραγουδι του Στοκα...


    "Να παιξεις σαν μικρο παιδι
    και να ξεχασεις πως στη γη
    υπαρχουν δρακοι.. "


    Δρακοι δυστυχώς υπάρχουν. Κάπου κρυμμένα είναι και τα όμορφα κομμάτια της παραμυθοχώρας.

    Ας τα βρούμε κι ας τα κρατήσουμε μέσα μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. :) και ας προσπαθήσουμε να μη χάσουμε την πίστη μας στην υπερίσχυση του καλού ε?...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ετσι. Που θα πάει. Ολοι μας έχουμε αναγκη να πιστευουμε σε αυτο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή