Stangers In The Night

Νύχτωσε κι απόψε... Τώρα που έφτιαξε ο καιρός νυχτώνει πιο ήρεμα, πιο γλυκά... Στο σπίτι όλα είναι μία αηδία, ένα ανισόρροπο φύσημα του ανέμου, τίποτα σταθερό... Τα σιχαίνομαι όλα αυτά, με επιβαρύνουν, με χαλάνε... 

Όμως, να αυτό που με κάνει να θέλω να κλάψω, είναι η μοναξιά μου κι αυτή τη νύχτα. Είναι που σε έχω τόσο μα τόσο κοντά μου και δεν μπορώ να σε δω... Είναι που νιώθω πως θα σε χάσω όπως η μέρα χάνει το φως της μετά το δειλινό. Το ξέρω ότι θα σε χάσω. Αργά ή γρήγορα θα γίνει κι αυτό. 

Η ψυχή μου πάει να σπάσει όταν σκέφτομαι πόσο πολύ μπορεί να με έχουν ρεζιλέψει στα μάτια σου. Έχω εξευτελιστεί , έχω ταπεινωθεί, είμαι αξιολύπητη. Δεν φταίω εγώ όμως. Δεν έκανα τίποτα. Είναι άδικο, τόσο άδικο... Θέλω να δώσω, να δώσω αγάπη, καλοσύνη, χαρά. Κι εκείνοι, κάνουν τα πάντα για να γίνω χειρότερη, να χάσω τον εαυτό μου. Να μείνω μόνη ξανά, σκουπίζοντας τα δάκρυά μου. Είναι άδικο να μου ξεριζώνουν τ ζωή, να με κάνουν να νιώθω τόσο απαίσια. 

Είναι διαολεμένα άδικο να γίνομαι εγώ ο ενήλικας της υπόθεσης χωρίς να είμαι έτοιμη να το κάνω.

Αφήστε με επιτέλους! Αφήστε με να χαρώ την άνοιξη που τόσο αγαπάω! Αφήστε με να χαρώ με την ψυχή μου τον ήλιο, τη μυρωδιά των λουλουδιών, τα γέλια μου, τον έρωτά μου! Χαρίστε μου αυτή την άνοιξη και μη με βασανίζετε άλλο! Χαρίστε μου αυτό το τελευταίο καλοκαίρι κοντά του... Χαρίστε μου? Μα όλα αυτά μου ανήκουν έτσι δεν είναι? Είναι ολότελα, δικαιωματικά δικά μου! Δεν χρωστάω σε τίποτα να πληρώνω τα λάθη σας... Το μόνο που θέλω είναι γαλήνη! Είμαι γεννημένη για τη γαλήνη δεν αντέχω την έντασή σας! Είναι άδικα όλα αυτά!

Και το πιο άδικο απ' όλα είναι ότι θα έρθει μια μέρα που θα είμαστε δύο εντελώς ξένοι μέσα στη νύχτα. Γιατί κανείς δεν αγαπάει τη ζωή μου. Γιατί ο συγγραφέας της ήξερε να γράφει μόνο δράματα... και δεν λέω να το αποδεχτώ... 

Θα αφιερώσω λοιπόν την ανάρτηση αυτή στη νύχτα που κυλάει... και στα μάτια που μου στερείτε να φωτίζουν το σκοτάδι μου...