Μοναξιά μου όλα...

Με έχει πιάσει αυτή η Κυριακάτικη μελαγχολία μου για τα καλά... Δεν είμαι σίγουρη βέβαια ότι φταίει η Κυριακή... Είναι όλη αυτή η αβεβαιότητα και  αδράνεια που με διακατέχει... 

Νιώθω και μόνη... Πολύ μόνη... Περιμένω και περίοδο και έχω ορμονικά σκαμπανεβάσματα ούτως ή άλλως...... Σκατά.... 

Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και βλέπω πόσο καλά ξέρω τελικά να κρύβομαι. Αν έβγαζα μία φωτογραφία μου τούτη ακριβώς τη στιγμή, πραγματικά τίποτα δεν θα πρόδιδε το κενό που έχω μέσα μου.... Δεν θέλω πολλά.... Λίγο μόνο να τον δω, να μου χαμογελάσει, να μου μιλήσει όμορφα...

Διαβάζω αυτά που γράφω και νιώθω εντελώς απελπισμένη... Τι φταίτε κι εσείς... Όμως, να είναι που νιώθω τόσο μόνη κάτι στιγμές σαν κι αυτές... Είναι που δεν είμαι απλά μία ερωτοχτυπημένη έφηβη, όχι δεν είμαι ένα ελαφρόμυαλο κοριτσάκι που δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει απ' το να γράφει ό,τι της κατέβει στο κεφάλι σε ένα μπλογκ...

Απλά ίσως δεν μπορώ να αποδώσω όσα νιώθω, μάλλον δεν την κατέχω και τόσο την τέχνη του "γράφειν"  

Έγραψα και χάλια στο διαγώνισμα της γραμματικής σήμερα το πρωί, έχω και να τον δω απ την Τρίτη, οι φίλοι μου είναι στον κόσμο τους και, να... Δεν νιώθω συχνά έτσι αλλά... πώς είναι δυνατόν να είμαι τόσο μόνη? Πώς γίνεται , πού κάνω λάθος? Γιατί να είμαι πάντα με τους χαμένους?.... Γιατί να αισθάνομαι παραπάνω απ όσο ζω?

Γιατί να γράφω τόσες ασυναρτησίες θεέ μου?.... 

Μακάρι να μπορούσα να απαντήσω... Το μόνο που θέλω να πω, είναι πως αν κανείς απ όσους διαβάζουν αυτή την ανάρτηση νιώσει κάποτε μόνος και θελήσει να πει κάπου τις ασυναρτησίες του, το e-mail μου αναγράφεται. 

Συγγνώμη για το άθλιο post... Καλή εβδομάδα να χουμε....