' Οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτά, οι στιγμές... τρέχουν. Τρέχουν κι εγώ τρέχω μαζί τους ώστε να είμαι καλή σε όλα. Μακάρι να μπορούσα όμως να είμαι το ίδιο επιδέξια σε σχέση με τα αισθήματα. Ανέκαθεν στα αισθηματικά ήμουν άτυχη, πάντα πολύ ερωτευμένη και όχι απλώς καψουρεμένη και πάντα μα πάντα χαμένη, μπερδεμένη.
Ο έρωτας για μενα είναι ένα από τα ομορφότερα πράγματα στον κόσμο όμως μέχρι στιγμής ποτέ δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω έναν έρωτα ατόφιο, χωρίς προβλήματα και "αλλά".... Ναι στα αισθηματικά είμαι μία σκέτη αποτυχία. Καταρχάς είμαι δειλή. Δειλή όχι στο να νιώσω, εκεί η καρδιά υπερβάλλει θα έλεγα. Είμαι δειλή στο να πράξω, να παλέψω... Αν δεν είμαι σίγουρη για τον άλλο (και πότε είμαστε άλλωστε 100% σίγουροι?) δεν μπορώ να προχωρήσω, να παλέψω, να αρχίσω να ελπίζω...
Κάνω μερικά μικρά βήματα και αποθαρρύνομαι με την παραμικρή ευκαιρία και όταν ο άλλος αρχίσει τις κινήσεις του οπισθοχωρώ λες και πρόκειται να καταλάβει την περιοχή μου. Ε ρε ψυχίατρος που μου χρειάζεται!
'Έκανα βόλτες στην βροχή και σκεφτόμουν, σκεφτόμουν... Γιατί ενώ όλα πηγαίνουν υπέροχα να γίνεται κάτι και η καρδιά να βρέχει ξανά? Γιατί η δική μου καρδιά να είναι τόσο φθινοπωρινή? Γιατί?...
πάντα μα πάντα χαμένη. Ποσο εγω ειναι αυτο... τελικα πιστευω πλέον, πως καποια πραγματα ειναι για τους αλλους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι απλως φροντιζεις να εχεις μια ομπρελα, ή μαθαινεις να σ αρεσει η βροχη... Αλλος τροπος δεν υπαρχει... Μαλλον.. Δεν ξέρω...
:) ίσως όμως υπάρχει τρόπος να χρησιμοποιήσεις την αύρα. ετσι απλά, για να διώξεις τα σύννεφα ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι η δικη μου καρδια τα ιδια!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕρωτευμενη εισαι, και εγω ;)
εγώ μάλλον... όμως δεν είμαι σίγουρη... τείνω να πω ναι... αλλά με επιφυλάξεις :)
ΑπάντησηΔιαγραφή