10+7

Εγώ τα 17 μου να σας πω τα φανταζόμουν αλλιώς. Κοπάνες, να βγαίνω κρυφά και να πηγαίνω εκδρομές στη θάλασσα, να κάνω τέχνη και να ζω με σοκολάτες και φιλιά. Βάλε και κάνα τσιγάρο κρυφό με τους κολλητούς σε κανένα ταρατσόνι. Τα 17 μου όμως δεν είναι έτσι. Τα 17 μου είναι 7 + 10. Ναι. Ώρες σχολείου. Ναι. Ώρες φροντιστηρίου. Νιώθεις τη σαπίλα; Μας κλέβουν τα καλύτερα μας χρόνια.

Εκείνη η κρύα στιγμή που ξε-ερωτεύεσαι...

  Πέρασε αισίως ένας χρόνος και εννιά μήνες από εκείνο το απόγευμα που άρχισες να ερωτεύεσαι. Σου έχουν φανεί αιώνες... Κάθε μέρα και μία καινούργια αιωνιότητα... Στην αρχή είναι αυτό το γλυκό τσίμπημα  Δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος για το πότε ακριβώς ξεκίνησε. Μετά αυτό ου νιώθεις μεγαλώνει και σε γλυκαίνει... Μεγαλώνει, μεγαλώνει. "κι έγινε η σπίθα πυρκαγιά και πέλαγος η στάλα" όπως μας επιβεβαιώνει το γνωστό άσμα. Είναι θέμα χρόνου το πέλαγος να αρχίσει να σε πνίγει σιγά σιγά, η φωτιά να μη σε ζεσταίνει αλλά να σε καίει. Και όταν υπάρξει ανταπόκριση έχεις ολοκληρώσει τη ζωή σου, μπορείς να πεθάνεις ήρεμος. Η ανταπόκριση είναι το μόνο που χρειάζεσαι μέσα στην κρίση σου. Όταν όμως αυτό που νιώθεις μείνει κρυφό? Κρυφό δηλαδή τρόπος του λέγειν. Το μαθαίνουν ΟΛΟΙ γιατί δεν μπορείς να το βουλώσεις και να κρατήσεις αυτό τον χείμαρρο συναισθημάτων μέσα σου για πολύ. Το μαθαίνουν οι φίλοι, τα αδέρφια, οι γονείς , οι καθηγητές σου... ακόμα και ο περιπτεράς της γειτονιά σου είναι πλέον σε θέση να το αντιληφθεί. Μόνο ο άμεσα ενδιαφερόμενος μένει στην άγνοια, αν καταφέρεις και δεν καρφωθείς. Θες από ντροπή, θες από ανασφάλεια, θες από τη βαθιά επιθυμία να πάρεις ένα σημάδι του για να εκδηλωθείς? Και βασανίζεσαι όταν δεν τον βλέπεις, κάνεις τα πάντα για να τον δεις. Μαθαίνεις απ' έξω τα ωράρια του, τις συνήθειές του, τις ώρες που είναι στο γυμναστήριο και τις ώρες που κάνει μπάνιο αν είναι δυνατόν. Γενικά γίνεσαι πολύτιμο εργαλείο για το FBI, έχεις μάθει όσα παραπάνω μπορείς για εκέινον, τη ζωή του, την οικογενειακή του κατάσταση, τους φίλους του, τη μουσική που ακούει... Επιστρατεύεις κάθε μέσο. Και θες να τον βλέπεις. Για το Θεό όσο περισσότερο γίνεται!!! zalizeseeeeeeeeeee
  30 δεύτερα τη μέρα μπορείς ν έχεις κοντά του, θα τα πάρεις! Το λιγοστό από αυτόν, λίγη από την οσμή της κολόνιας του, λίγο από τη φωνή του και τον αέρα που αναπνέει. Γλυκανάλατο το ξέρω αλλά είναι η φύση της κατάστασης. Βάζεις την κολλητή σου να προσποιείται πως παει για παγωτά , αύγουστος, 45 βαθμοί, 4 το μεσημέρι μόνο και μόνο για να τον δεις για μισό λεπτό, την ώρα που θα επιστρέφει από τη δουλειά δήθεν τυχαία. Τυχαία... Έχει γίνει το νόημα της κάθε μέρας σου, σκέφτεσαι το χαμόγελό του και κλαις. Κάθε σου στίχος , κάθε νότα στην κιθάρα σου έχει πλέον υποκείμενο. "το ποιητικό υποκείμενο" Στην ερωτική ποίηση ποιητικό υποκείμενο δεν είναι ο αφηγητής αλλά το πρόσωπο για το οποίο γράφεται το ποίημα. Ο αφηγητής είναι αντικείμενο... Πράγμα στα χέρια αυτού που το ορίζει.
   Και μετά σιγά σιγά το φως του γίνεται σκοτάδι... Και σου ραγίζει το είναι, σου ρουφάει την ύπαρξη. Πονάς πολύ, υποφέρεις.... Ο πόνος του έρωτα είναι εκεί για να επιβεβαιώσεις βάναυσα την ύπαρξή του. Κάθε σου σκέψη τον περιέχει. Δεν τον είχες ποτέ κι όμως μακριά του κάτι σου λείπει. Η απόλυτη θεοποίηση! Αυτές είναι και οι πιο δύσκολες στιγμές. Εκεί ου δεν μπορείς να αναπνεύσεις, που φτάνεις στα πρόθυρα της κυκλοθυμίας και της κατάθλιψης!




Λοιπόν αυτό διαρκεί πολύ. Και το "πιο χειρότερότερο όλων" είναι εκείνες οι κρύες στιγμές που χωρίς να φταίει σου πληγώνει την καρδιά, που τα βάζεις με τον εαυτό σου.. που θες να προχωρήσεις.  Που η μαγεία έγινε αίμα της καρδιάς σου, που ο χρόνος έγινε αχανής στο μυαλό σου και χαμένος... Η κρύα αυτή, ξενέρωτη στιγμή που νιώθεις κουρασμένη, κομμάτια και αρνείσαι να συνεχίσεις. Η στιγμή που σιγά σιγά φεύγει από μέσα σου σαν το τελευταίο χιόνι κάτω από τον ήλιο της άνοιξης... Εκεί που δεν ξέρεις αν είναι σίγουρο πάντως το αισθάνεσαι.. Σε ελευθερώνει και αυτό είναι φρικτά δύσκολο. Όταν είχες συνηθίσεις για σχεδόν δύο χρόνια να ζεις μ αυτόν τον έρωτα, όταν συγκατοικούσατε στο κορμί σου είναι δύσκολο να τον αποχωριστείς κι ας σε πόνεσε τόσο. Και καταλήγεις έτσι



αλλά να θυμάσαι... καμία ελευθερία δεν ήρθε εύκολα, ανώδυνα ή αναίμακτα...